Γιώργος Κουρής: πώς εκδίδεται ο Τύπος στην Ελλάδα

Οσο κι αν δεν είναι τόσο ευχάριστο για μας τους δημοσιογράφους, η πικρή αλήθεια είναι πως ο Γιώργος Κουρής που πέθανε την περασμένη Δευτέρα είναι εκείνος που σημάδεψε όσο κανείς άλλος τα σημερινά μέσα ενημέρωσης στη χώρα μας. Το τοπίο των ελληνικών μέσων, έντυπων και ψηφιακών, παραδοσιακών και σύγχρονων, είναι σε μεγάλο βαθμό δικό του δημιούργημα.

Απ’ αυτή την άποψη ο Γιώργος Κουρής υπήρξε ένας πρωτοπόρος. Εμφανίστηκε με τα έντυπά του την εποχή που μεσουρανούσαν ακόμα οι «εκδότες» και τα «συγκροτήματα» (Λαμπράκη, Βλάχου, Μπότση, Βελλίδη) και κατόρθωσε, προτού κανείς το καταλάβει, να δημιουργήσει τη δική του αυτοκρατορία, το «Συγκρότημα του Ταύρου», κάτω από συνθήκες που ακόμα και σήμερα παραμένουν μυστηριώδεις.

Και πολύ γρήγορα εκείνοι που τον κοιτούσαν υπεροπτικά υποχρεώθηκαν να τον αναγνωρίσουν, να συνεργαστούν μαζί του και, το χειρότερο, να τον αντιγράψουν.

Καταθέτοντας ο ίδιος στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής για τη δανειοδότηση των κομμάτων (15.9.2016) είχε ξεκινήσει με μια αφοπλιστική αυτοκριτική δήλωση για την πολιτική και επαγγελματική του διαδρομή:

«Ξέρω τα πάντα γύρω από την πολιτική, τους πολιτικούς, τις τράπεζες, τους εκδότες και τους καναλάρχες. Είμαι ο μόνος εκδότης που δεν έκανα ποτέ στη ζωή μου άλλη δουλειά. Από δεκαοκτώ χρόνων με υποχρέωσε, με εξανάγκασε το κράτος να γίνω δημοσιογράφος. Εγώ ήθελα να γίνω αγρότης και δεν με άφησε. Είμαι ο μόνος εκδότης που το κράτος με έχει ληστέψει, με έκλεισε άδικα φυλακή. Οι περισσότεροι εκδότες έγιναν εκδότες για να γίνουν βουλευτές, πολιτικοί, και να αρπάζουν τις κρατικές δουλειές. Ηθελα να γίνω αγρότης και το βαθύ αστυνομικό κράτος που υπήρχε τότε, της Δεξιάς -μιλάω για το 1958-, μου είπε ότι για να γίνω αγρότης, να ζήσω στην Ελλάδα, να δημιουργήσω στη χώρα μου, πρέπει να γίνω δεξιός».

Αυτή ήταν η εικόνα που φιλοτεχνούσε ο ίδιος για τον εαυτό του επί χρόνια ο Γιώργος Κουρής: έγινε δημοσιογράφος και εκδότης επειδή τον εξανάγκασε το «κράτος», ενώ υποχρεώθηκε να γίνει και «δεξιός», όσο κι αν κατά βάθος ανήκε στη «δημοκρατική παράταξη».

 Ενας αντικομμουνιστής Μακρονησιώτης

Είναι γνωστό ότι η εκδοτική καριέρα του Κουρή ξεκίνησε στον τόπο καταγωγής του με την τοπική εφημερίδα «Φωνή της Κεφαλονιάς».

Η εφημερίδα πρωτοεκδόθηκε το 1957 ως «Μηνιαία έκδοσις των νέων του νησιού μας» και στην ταυτότητά της εμφανίζεται ο Γεώργιος Κουρής ως εκδότης, ενώ ο μικρότερος αδελφός του, Γεράσιμος (Μάκης), ως υπεύθυνος τυπογραφείου.

Από τα πρώτα φύλλα ο προσανατολισμός της εφημερίδας είναι αρκετά σαφής: «Την 4ην Αυγούστου ενώπιον ασυνήθους μεγάλης συγκεντρώσεως, ετελέσθη εν τω πρώτω Νεκροταφείω Αθηνών επί του τάφου του αειμνήστου Ιωάννου Μεταξά το ετήσιον Αρχιερατικόν μνημόσυνον εις το οποίον μετά το πέρας του μνημοσύνου ωμίλησαν οι κ.κ. Σπ. Λιβαδάς τέως βουλευτής μας, ο Γ. Ζαρκάδας δικηγόρος και τέλος ο Κωνστ. Μανιαδάκης» («Φωνή της Κεφαλονιάς», φ. 4, Αύγουστος 1957).

Εναν χρόνο αργότερα, η εφημερίδα κυκλοφόρησε ως «εβδομαδιαία» και πολύ γρήγορα πρόσθεσε ως υπέρτιτλο «Η μεγαλυτέρα εφημερίς της Κεφαλονιάς».

Τα γνωστά χαρακτηριστικά της δημοσιογραφίας του Κουρή ανιχνεύονται από τότε: «Βρε αδελφέ, με όλον τον κόσμο τα έβαλε η εφημερίς Σας. Μας είπε κάποιος φίλος της εφημερίδος μας τις προάλλες. Επειδή δε ευρίσκονται και μερικοί άλλοι “έξυπνοι” Κύριοι και λέγουν και αυτοί κάτι τέτοια, εμείς τους δηλώνομεν ότι η εφημερίς δεν έχει με κανέναν προσωπικά και είναι αντικειμενικώτατη» (φ. 16, 2.8.1958).

Η αρχική πολιτική τοποθέτηση της εφημερίδας ήταν στο πλευρό του κόμματος των Φιλελευθέρων, με σφοδρά επικριτικά σχόλια για την κυβέρνηση Καραμανλή.

Η πρώτη μεγάλη καμπάνια των αδελφών Κουρή είχε στόχο να μην επιστραφούν τα χρήματα που είχαν δοθεί ως «αρωγή» μετά τους φονικούς σεισμούς στο νησί.

Μάλιστα, ένα από τα αντικαραμανλικά άρθρα του Κουρή για το ζήτημα των αρωγών θα προκαλέσει τη δικαστική του δίωξη και τελικά τη δίκη του στο Αργοστόλι.

Το επίμαχο κείμενο αναφερόταν στο «θλιβερό αγροτόπαιδο της Μακεδονίας» και κατήγγελλε τη «γνωστή αμάθεια» του Καραμανλή.

Σύμφωνα με τις ανταποκρίσεις αθηναϊκών εφημερίδων της εποχής, στο εδώλιο θα καθόταν μαζί με τον Γ. Κουρή και ο πατέρας του, Ανδρέας, ως διαχειριστής της εφημερίδας, αλλά η δίκη αναβλήθηκε, επειδή ο 22χρονος τότε εκδότης ήταν στον στρατό.

Είχαν προσέλθει ως μάρτυρες υπεράσπισης βουλευτές του Συναγερμού και των Φιλελευθέρων. «Επίσης είχαν έλθει και βουλευταί της ΕΔΑ, αλλά, ως επληροφορήθην, οι κατηγορούμενοι δεν τους εδέχθησαν ως μάρτυρες υπερασπίσεως, διότι αν και αντιπολιτευόμενοι την κυβέρνησιν, ανήκουν εις την δεξιάν παράταξιν και δεν επεθύμουν καπήλευσιν του ιερού, ως το χαρακτηρίζουν, θέματος των αρωγών υπό των κομμουνιστών» (Δ. Λιμπερόπουλος, εφ. «Εθνος», 26.10.1961).

Ο Ανδρέας Κουρής είχε δηλώσει τότε ότι «τα παιδιά μου δεν κάνουν τίποτα άλλο από το καθήκον τους και απηχούν τις φωνές των σεισμοπλήκτων. Δεν είναι αριστεροί και υπερηφανεύομαι μάλιστα για τα αντικομμουνιστικά των φρονήματα».

Αλλά τότε τι γύρευε στη Μακρόνησο ως φαντάρος ο Γιώργος Κουρής;

«Ο Γ. Κουρής ευρίσκεται εις τας φυλακάς της Μακρονήσου, όχι ως κομμουνιστής, αλλά ως καταδικασθείς υπό του στρατοδικείου δι’ άρθρα τα οποία εδημοσιεύθησαν εις την εφημερίδα του».

Ο Κουρής τελικά απαλλάχθηκε, αφού ισχυρίστηκε ότι δεν είχε γράψει αυτός τα επίμεμπτα άρθρα. Πάντως από τότε πρόβαλλε με κάθε τρόπο τις δικαστικές του περιπέτειες.

Διηγιόταν μάλιστα μια συνάντησή του με τον Γεώργιο Παπανδρέου στο γραφείο του ηγέτη της Ενωσης Κέντρου, παρουσία του Κ. Μητσοτάκη («ενός αληθινού φίλου του νησιού μας»).

Ο Παπανδρέου φέρεται να τον ρώτησε πόσες φορές έχει πάει στη φυλακή έως τότε (21.3.1961) και όταν έλαβε την απάντηση «τρεις φορές», εκείνος απάντησε με τον γνωστό του τρόπο: «Ε! Τότε νομίζω την εφημερίδα σου δεν πρέπει να την λες Φωνή της Κεφαλονιάς, αλλά να την μετονομάσεις σε Φυλακή της Κεφαλονιάς» (εφ. «Φωνή της Κεφαλονιάς», 21.4.1961).

Εως πολύ πρόσφατα ο Κουρής περηφανευόταν για τις διώξεις που είχε κατά καιρούς υποστεί.

Καταθέτοντας στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής, θα παραδεχτεί ότι η εφημερίδα του «απέκτησε πανελλήνια φήμη εξαιτίας των διώξεων», ενώ στη συνέχεια -ασφαλώς υπερβάλλοντας- θα πει με στόμφο ότι «μέσα σε πέντε χρόνια έχω βρεθεί κατηγορούμενος δυο χιλιάδες εξακόσιες φορές».

Πώς έγινε αυτό; Ο Κουρής είχε έτοιμη την απάντηση: «Ηταν στημένες πολιτικές διώξεις».

 Ο άνθρωπος του Μητσοτάκη

Στην ίδια κατάθεσή του προς την εξεταστική επιτροπή της Βουλής τον Σεπτέμβριο του 2016, ο Γ. Κουρής αναφέρθηκε στο γεγονός ότι μεσούσης της δικτατορίας είχε συμφωνήσει με τον Πάνο Κόκκα να φτιάξουν ένα μεγάλο υπερσύγχρονο τυπογραφείο, προκειμένου να επανεκδοθεί η «Ελευθερία».

Με τον θάνατο του Κόκκα, παρόμοια πρόταση έκανε στον Κουρή ο Κώστας Μητσοτάκης και μάλιστα προχώρησαν σε σχετική συμφωνία με μεγάλο αντίτιμο.

Μπορεί, λοιπόν, να έχει μείνει στην ιστορία το πάθος με το οποίο πολέμησε τον Κώστα Μητσοτάκη η «Αυριανή» την περίοδο της κρίσης του 1989, αλλά οι σχέσεις του με τον πολυσυζητημένο πολιτικό δεν υπήρξαν καθόλου μονοσήμαντες.

Για την ακρίβεια, την κρίσιμη περίοδο της «αποστασίας» του 1965, η «Φωνή της Κεφαλονιάς» είχε συνταχθεί απολύτως με τους «αποστάτες» και είχε μεταβληθεί σε όργανο φανατικής προπαγάνδας εναντίον των Γεωργίου και Ανδρέα Παπανδρέου.

Ο Αρης Παπάνθιμος έχει διασώσει χαρακτηριστικά δημοσιεύματα της εποχής, όπου ο Γεώργιος Παπανδρέου χαρακτηρίζεται «Καίσαρας», «παπατζής», «αρχομανής», ενώ η Ενωση Κέντρου αποκαλείται «Ανώνυμος Εταιρεία του Καστρίου Παπανδρέου και υιός», ο δε Κ. Μητσοτάκης υμνείται σαν «μεγάλος ήρωας του τιτάνιου κρητικού αγώνα», «λεβέντης», «δημοκράτης» και «εθνικός ήρωας» («Αυριανισμός, το σημερινό πρόσωπο του φασισμού», εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα 1989, σ. 17, κ.ε.).

Η εφημερίδα του Κουρή παρακολουθούσε εκείνη την περίοδο κάθε κίνηση του Μητσοτάκη και την παρουσίαζε ως προσωπικό πολιτικό του θρίαμβο: «Απεθεώθη χθες ο κ. Μητσοτάκης. Υποδοχήν ηγέτου, άνευ προηγουμένου, επεφύλαξαν χθες την μεσημβρίαν τα Χανιά εις τον εκλεκτόν των, υπουργόν Συντονισμού και Οικονομικών κ. Κώστα Μητσοτάκη. Φρενίτις ενθουσιασμού και ζητωκραυγών εκάλυψεν την ατμόσφαιραν την στιγμήν που ο κ. Μητσοτάκης εξήλθεν εις την κλίμακα του αεροσκάφους…» («Φωνή της Κεφαλονιάς», 2.10.1965).

Για να δικαιολογήσει την παλιά του στάση, ο Κουρής θα δηλώσει το 2016 στη Βουλή ότι «ο Μητσοτάκης ήταν εναντίον της αποστασίας, κύριοι βουλευτές. Τον επίεσε ο Πάνος Κόκκας».

Και τελικά γιατί έγινε η αποστασία; «Εσκοτώθηκαν ο Πάνος Κόκκας με τον Δημήτριο Λαμπράκη στη μοιρασιά των Υπουργείων. Εγινε της τρελής εκεί πέρα και άρχισε η φαγωμάρα».

Δεν θα μπορούσε ο Κ. Μητσοτάκης να εφεύρει καλύτερη δικαιολογία για τη στάση του το 1965.

 Ο εφευρέτης του ταμπλόιντ

Η σημερινή μορφή των ελληνικών εφημερίδων, το «ελληνικό ταμπλόιντ», επηρεάστηκε αποφασιστικά από την επανέκδοση της εφημερίδας «Εθνος» το 1981, ιδιοκτησίας τότε του Γ. Μπόμπολα.

Ο Αλέκος Φιλιππόπουλος το σχεδίασε αντιγράφοντας μέχρι κεραίας τα βρετανικά λαϊκά φύλλα («Daily Mail», «Daily Mirror», «Daily Express»), η συνταγή πέτυχε και από τότε η αντιγραφή συνεχίζει να αντιγράφεται.

Ομως ο δαιμόνιος Κουρής είχε επιχειρήσει τρία χρόνια νωρίτερα να δημιουργήσει ένα ταμπλόιντ α λα ελληνικά. Μικρό σχήμα, μικρά κείμενα, και με έναν αναπάντεχο διευθυντή σύνταξης, τον Μανώλη Γλέζο.

Το φύλλο αυτό με το όνομα «Νέα Εφημερίδα» δεν άντεξε ούτε έναν μήνα, αλλά σ’ αυτό το διάστημα πρόλαβε να δώσει δείγματα γραφής που πλέον μας είναι πολύ γνώριμα.

Εκφραστής του λαού, αντικαραμανλικός και αντιμητσοτακικός, είναι έτοιμος να αποδώσει σε σκοτεινές συνωμοσίες την αποτυχία του.

Κακή τύχη είχε και το ιδιόμορφο «τυπογραφείο» που διατηρούσαν οι αδελφοί Κουρή στην Παλλήνη, η «Καρμποτεχνική».

Τα Χριστούγεννα του 1978 το εργοστάσιο καταστράφηκε από πυρκαγιά, αλλά οι ιδιοκτήτες δεν αποζημιώθηκαν από τις ασφαλιστικές, διότι η Πυροσβεστική Υπηρεσία διέγνωσε εμπρησμό.

Η δεύτερη απόπειρα, με την «Αυριανή» πλέον, θα ριζώσει. Ο Κουρής είναι τώρα και εκδότης και διευθυντής.

Η νέα μέθοδος που σκαρφίζεται ο εκδότης περιλαμβάνει ένα είδος πρωτόγονης «φωτοσύνθεσης». Συνδέθηκαν δηλαδή οι ηλεκτρικές γραφομηχανές των συντακτών με έναν υπολογιστή και έτσι δεν χρειάζονταν τυπογράφοι.

Το κόστος παραγωγής μειώθηκε σημαντικά και ο Κουρής πουλούσε το φύλλο στη μισή τιμή από τον ανταγωνισμό και μάλιστα χέρι χέρι, γιατί το πρακτορείο δεν δεχόταν να το μοιράσει, εφόσον η τιμή ήταν τότε υποχρεωτικά ενιαία.

Η «Αυριανή» θα κερδίσει μεγάλη κυκλοφορία ως το μόνο φύλλο που κυκλοφορούσε το καλοκαίρι του 1980 κατά τη μεγάλη απεργία των τυπογράφων.

 Ο εφευρέτης των μπλογκ

Πολύ προτού μας προκύψουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως υποκατάστατο των μέσων ενημέρωσης, ο Γιώργος Κουρής είχε θέσει σε εφαρμογή μια πρωτόλεια εκδοχή τους, μέσω της συστηματικής δημοσίευσης επιστολών χωρίς επώνυμο αποστολέα στην εφημερίδα «Αυριανή», που βρισκόταν τότε στις πρώτες θέσεις της κυκλοφορίας.

Στη μελέτη του για τον «Αυριανισμό», ο Αρης Παπάνθιμος μιλάει για βιομηχανία πλαστών επιστολών:

«Η πλειοψηφία των επιστολών που δημοσιεύει ο Αυριανισμός είναι πλαστές. Χρησιμοποίησε αυτή τη μέθοδο από τα πρώτα του βήματα προσπαθώντας να παρουσιάσει τα φανταστικά του κηρύγματα σαν “φωνή του λαού”. [...] Με το πέρασμα του χρόνου, η “Αυριανή” κατόρθωσε να δημιουργήσει κάποιο ρεύμα αληθινών επιστολογράφων, διαπαιδαγωγημένων φυσικά στο ύφος και το ήθος των Κουρήδων του Ταύρου και εξαπατημένων από τη δημοκοπία τους. Σε κρίσιμες, όμως στιγμές, όταν οι ανάγκες της φασιστικής πλύσης εγκεφάλου είναι αυξημένες, η βιομηχανία πλαστών επιστολών αυξάνει ευδιάκριτα την παραγωγή της».

Ο συγγραφέας παίρνει ένα συγκεκριμένο παράδειγμα, τις επιστολές μιας τυχαίας μέρας, και αποδεικνύει ότι «από τις εφτά επιστολές οι τέσσερις είναι ολοφάνερα πλαστές, οι δύο προκαλούν σοβαρά ερωτηματικά για την προέλευσή τους και μόνο μία μπορεί να θεωρηθεί γνήσια».

Χαρακτηριστικό δείγμα του περιεχομένου μιας παρόμοιας επιστολής: «Δεν βρίσκεται, Χαρίλαε [Φλωράκη], ένας αγνός αγωνιστής, για να σου ρίξει μια ροχάλα στα μούτρα σου;» Υπογραφή: «ένας τίμιος αγωνιστής».

Κατά παράδοξο τρόπο, αυτές οι ανώνυμες υβριστικές και συκοφαντικές επιστολές αποτελούν πρόδρομα φαινόμενα για τα ανάλογου περιεχομένου σχόλια που προσκολλώνται σε πολλά μπλογκ και προκαλούν τη νοημοσύνη και την αισθητική του απλού αναγνώστη.

Ισως αυτή η μακρινή συγγένεια να εξηγεί και το γεγονός ότι η «Αυριανή» ήταν η μόνη εφημερίδα που, όταν πριν από δέκα χρόνια τέθηκε ζήτημα κάποιου στοιχειώδους ελέγχου της ανώνυμης διαδικτυακής συκοφαντίας, υποστήριξε τόσο απόλυτα την ελευθερία έκφρασης των μπλόγκερ και ειδικά του κακόφημου press-gr, αφιερώνοντας μάλιστα στο θέμα δύο σχετικά πρωτοσέλιδα, με τη γραμμή «είναι προτιμότερο να υβρίζει κάποιος πολίτης -όταν μάλιστα ζει σ’ έναν κόσμο γεμάτο σκάνδαλα και απάτες- παρά να σιωπά» (1.3.2008) και «στόχος η φίμωση όλων των ελεύθερων μπλογκ μέσα από τα οποία ο απλός κοσμάκης μαθαίνει την αλήθεια και βγάζει το άχτι του στην κάθε εξουσία» (27.2.2008).

 Ο εθνικός σοσιαλιστής

Σύμφωνα με τη «σχολή» της «Αυριανής» το πολιτικό στίγμα των σωστών εκδοτών είναι σαν το φύλο των αγγέλων: απλώς δεν υπάρχει. Είδαμε ότι ο φανατικός παπανδρεϊκός έγινε φανατικός μητσοτακικός στην αποστασία και αργότερα απηνής διώκτης του Μητσοτάκη.

Αλλά δεν ήταν μόνον αυτή η μετάλλαξή του. Ο ίδιος άνθρωπος βρέθηκε να υμνεί και εν συνεχεία να καταγγέλλει τους πάντες: τον Κώστα Σημίτη, τον Γιώργο Παπανδρέου, την Ντόρα Μπακογιάννη, τον Αντώνη Σαμαρά και τελικά τον Αλέξη Τσίπρα.

Αλλά ο Κουρής δεν περιοριζόταν σ’ αυτά. Η παρέμβασή του αφορούσε την ουσία της ασκούμενης πολιτικής και την ιδεολογία των κομμάτων.

Τη δεκαετία του ’80 η «αλλαγή» που είχε υποσχεθεί το ΠΑΣΟΚ περιελάμβανε και ένα «λαϊκό, αντιδεξιό και πατριωτικό» ρεύμα, το οποίο διαπαιδαγωγούσε πολιτικά ο «Αυριανισμός».

Αλλά και στελέχη της παραδοσιακής Αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας είχαν βρει στις εφημερίδες και τον «λαό» του Κουρή έναν στρατηγικό σύμμαχο για τις ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις που οραματίζονταν!

Εκαναν ότι δεν έβλεπαν την απροκάλυπτη ρατσιστική, αντισημιτική και αντικομμουνιστική ρητορική των εντύπων του Ταύρου, όπως και τον χυδαίο σοβινισμό τους. Αυτό δεν άλλαξε ούτε την περίοδο του «εκσυγχρονισμού».

Ο λαϊκός σοσιαλισμός που απέπνεε το συγκρότημα του Ταύρου ηγεμόνευσε κατά καιρούς στη λαϊκή βάση του ΠΑΣΟΚ με κάθε λογής εξωφρενικούς μύθους περί «παγκόσμιας ανθελληνικής συνωμοσίας».

Οι Εβραίοι ετοιμάζουν μια «νέα εποχή» με ειρήνη χωρίς ελευθερία, έγραφε η «Αυριανή» (5.10.1988) λίγο μετά την «ανατριχιαστική», όπως υπογράμμιζε, αποκάλυψη ότι «το σήμα της Ολυμπιάδας της Σεούλ αποτέλεσε γραμμική παράσταση του αριθμού 666».

Το μείγμα βλακείας και μισαλλοδοξίας φτάνει ώς το μνημειώδες πρωτοσέλιδο του «Δημοκρατικού Λόγου» στις 7.3.1989, όπου η άποψη του περιοδικού «Time» για το σκάνδαλο Κοσκωτά και τη διαφθορά στην τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αποδίδεται στους Εβραίους, τη CIA και προφανώς στον Μητσοτάκη.

Οσο για το τι πουλούσαν τα έντυπα και τα κανάλια του Γ. Κουρή, ενδεικτική είναι η μελέτη του Δημήτρη Ψυχογιού, από την οποία προκύπτει σαφώς ότι την κρίσιμη περίοδο 1989-1990 η κυκλοφορία ανέβαινε μόνο με τα πιο σκανδαλοθηρικά πρωτοσέλιδα.

Η μεγαλύτερη αύξηση (59%) σημειώθηκε με τον τίτλο «Η κρυφή ζωή του Μητσοτάκη. Θεσσαλονικιά, ιδιοκτήτρια μπουτίκ η ερωμένη» (1.6.1989) και η δεύτερη (38%) με τον τίτλο «Η ερωμένη του Μητσοτάκη. Ολοσέλιδη φωτογραφία της Κατερίνας με την καυτή αφιέρωση» (17.6.1989).

Οπως θα περίμενε κανείς, οι παραδοσιακοί εκδότες και οι μεγαλοδημοσιογράφοι δεν καλόβλεπαν την παρουσία του απρόβλεπτου Κουρή στα σαλόνια τους. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν επιζητούσαν και τη συνεργασία μαζί του.

Δεν ήταν μόνο ο Κόκκας. Ακολούθησαν συνεταιρισμοί με πολλούς άλλους, μεταξύ των οποίων με τον Θ. Βαρδινογιάννη για το κανάλι «Star» και με τους Αθανασούλη, Γιαννίκο και Βαλσαμίδη στο «Alter», ενώ γνωστός είναι και ο συνεταιρισμός του υιού Κουρή με τον Νίκο Χατζηνικολάου στο συγκρότημα «Real».

Ολοι έβλεπαν τον Κουρή ως έναν άνθρωπο που κάνει εκείνα που δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν να κάνουν ευθέως εκείνοι.

Οπως έχει μάλιστα αποκαλύψει σε βιβλίο του ο Λυκούργος Κομίνης, λίγο μετά την απεργία των τυπογράφων, μαζί με μια ομάδα γνωστών δημοσιογράφων (Χρ. Θεοχαράτο, Κ. Μπρούσαλη, Μ. Γιομπαζολιά) είχε προσεγγίσει τον Κουρή για συνεργασία που δεν καρποφόρησε την τελευταία στιγμή («Η κρίση του ελληνικού Τύπου», εκδ. Κάκτος, Αθήνα 1985, σ. 232).

Ακόμα πιο εντυπωσιακή είναι η συνεργασία του Κουρή με τον Βαγγέλη Γιαννόπουλο, ο οποίος κρατούσε δική του καθημερινή εκπομπή το 1989-1990 στο «Κανάλι 29».

Ο Γιαννόπουλος ήταν εκείνος που είχε πρώτος αποκαλύψει το παρελθόν όχι μόνο του Κουρή αλλά και των στενών συνεργατών του.

Με αφορμή τα όσα είχε γράψει εναντίον του το καλοκαίρι του 1980, ο Γιαννόπουλος -πρόεδρος τότε του Δικηγορικού Συλλόγου της Αθήνας- είχε καταθέσει μήνυση, στην οποία μεταξύ άλλων υποστήριζε:

«Οι κατηγορίες εναντίον μου γράφονται από ένα χουντικό δημοσιογράφο και έναν πολιτικώς προδότη της Δημοκρατίας, προσκυνημένο της δικτατορίας στην περίοδο της οποίας εθησαύρισε, έναν εκβιαστή και υβριστή και εμπορικώς ένα λωποδύτη της ελεεινής μορφής της εμπορικής πιάτσας, με ακάλυπτες επιταγές, με εκβιασμούς και με λαθροχειρίες, οφειλέτη του δημοσίου χρήματος και εκμεταλλευτή του ιδρώτα των εργαζομένων στην επιχείρησή του».

Στο ίδιο δικόγραφο υπήρχαν λεπτομέρειες για τη δράση επί δικτατορίας και των άλλων στελεχών του αρχικού επιτελείου της «Αυριανής» (Ντίνου Κουτσούμη, Ζήση Τσιριγκούλη, Μάνου Χάρη και Κυριάκου Διακογιάννη).

Ασφαλώς δεν ήταν τυχαίος άνθρωπος ο Γιώργος Κουρής.