«Ξεκινήσαμε από το Αφγανιστάν, περάσαμε στο Πακιστάν, από εκεί στο Ιράν και στην Τουρκία και τέλος φτάσαμε με φουσκωτό στην Ελλάδα. Ο πατέρας δε χώραγε στη βάρκα και έτσι έμεινε πίσω. Μας είπε θα ερχόταν με την επόμενη. Δεν ήρθε ποτέ.. Γερμανία θέλαμε να πάμε... Τώρα πάω σχολείο στην Ελλάδα. Δεν ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον, αλλά θέλω να γίνω οδοντίατρος!».
«Εχουμε κοιμηθεί στο χιόνι για μέρες. Αν πεθάνεις, πέθανες. Αν ζήσεις, έζησες».
«Θέλω να γίνω δάσκαλος. Ξέρω πέντε γλώσσες και ξέρω πως αν μπω σε μια τάξη που δεν μιλάνε όλα τα παιδιά ελληνικά, μπορώ να τα βοηθήσω όλα! Αυτό θέλω. Τώρα είμαι φοιτητής στο Πανεπιστήμιο, στη Σχολή Διοίκησης Επιχειρήσεων, που πέρασα με πανελλήνιες».
«Φτάσαμε στην Ελλάδα και μας έπιασε η αστυνομία. Μας έβαλε φυλακή αρχικά και μετά σε κέντρο κράτησης. Εφυγα από εκεί και πήγα να δουλέψω, αν και ανήλικος. Λόγω γλώσσας, οι άνθρωποι με εκμεταλλεύτηκαν. Κατάλαβα πως αν δεν ξέρω τη γλώσσα, είμαι ένα τίποτα. Σκοπός μου είναι να τη μάθω και να σταθώ στα πόδια μου. Θέλω να γίνω ένας καλός διερμηνέας. Προετοιμάζομαι για να δώσω πανελλαδικές».
Η νεαρή Αφγανή, ο Ομάρ, ο Σαζέμπ και πόσα ακόμη παιδιά... Ανήλικα και ασυνόδευτα προσφυγόπουλα όλα τους. Μιλάνε στην κάμερα με σοβαρότητα και αμέσως χαμογελάνε μόλις μιλάνε για τα όνειρά τους. «Από τη μια έχουμε μεγάλα χαμόγελα και μεγάλα όνειρα και από την άλλη βλέπουμε πόσα εμπόδια βρίσκονται στον δρόμο τους. Το είδαμε και με τον Σαζέμπ», μας λέει η σκηνοθέτρια του ντοκιμαντέρ «Η αγάπη είναι η πιο όμορφη λέξη στα ελληνικά», Τζίνα Γεωργιάδου, διδάσκουσα στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ. Το ντοκιμαντέρ γυρίστηκε πριν από λίγους μήνες, αφορά την εκπαίδευση των παιδιών αυτών και βραβεύτηκε προχθές με το Βραβείο Κοινού στο 8ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Ιεράπετρας.
Τίνος, λοιπόν, παιδιά είναι αυτά; Τι παιδιά είν’ αυτά; Πού είναι οι γονείς τους; Μπορούν να πάνε σχολείο; Κι αν δεν μιλούν τη γλώσσα; Και τι έγινε με τον Σαζέμπ, που αναφέρει η κ. Γεωργιάδου;
«Είναι παιδιά όλων μας». Αυτό απαντά στην πρώτη ερώτηση η Ολγα Καλομενίδου, που είναι Ανάδοχος Εκπαιδευτικός και συμμετέχει ενεργά στο ντοκιμαντέρ – πίσω και μπροστά από την κάμερα. «Είμαστε μια ομάδα άνω των 100 εκπαιδευτικών, με τους μισούς να είμαστε ενεργοί ως προς την εθελοντική αυτή δράση. Η ομάδα δημιουργήθηκε το καλοκαίρι του 2018. Βοηθάμε ανήλικα προσφυγόπουλα να μάθουν ελληνικά και να ενταχθούν ομαλότερα στο ελληνικό σχολείο και την κοινωνία. Η θέση όλων αυτών των παιδιών είναι στο σχολείο. Και καθώς είναι εξαιρετικά δύσκολο για τους συναδέλφους να υπάρχουν στις τάξεις παιδιά που δεν μιλούν τη γλώσσα, εμείς, οι “ανάδοχοι εκπαιδευτικοί” δρούμε ουσιαστικά σαν μια γέφυρα ανάμεσα στους ξενώνες φιλοξενίας και στο σχολείο».
«Είναι και δικό μας χρέος, των εκπαιδευτικών, να διασφαλίσουμε ότι όλα τα παιδιά θα είναι κάθε μέρα στο σχολείο. Επειδή τα ασυνόδευτα παιδιά έχουν μεγαλύτερη σχολική διαρροή, γι’ αυτό και γίνονται αυτές οι προσπάθειες: θερινά σχολεία, βοηθητικά τμήματα μετά το σχολείο, μαθήματα και μέσω διαδικτύου. Φυσικά όλα αυτά δωρεάν, δίχως καμία βοήθεια από το κράτος – το οποίο μάλιστα όχι μόνο δεν δρα ως οφείλει, αλλά και παρεμποδίζει την όποια εκπαιδευτική διαδικασία. Τρανό παράδειγμα ο Σαζέμπ», μας λέει.
Ο Σαζέμπ όταν γίνονταν τα γυρίσματα ετοιμαζόταν να δώσει πανελλήνιες. Για μισό βαθμό (ένας καθηγητής που είναι αντιμέτωπος με ΕΔΕ τού έβαλε τέτοιο βαθμό) δεν του επιτράπηκε να δώσει. Εχουν ξεσηκωθεί βουλευτές (το θέμα έφερε στη δημοσιότητα η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Δώρα Αυγέρη), φορείς, σύλλογοι και συλλογικότητες, ωστόσο η υπουργός Παιδείας αρνείται πεισματικά να επιτρέψει στο παιδί αυτό να συμμετάσχει στις επαναληπτικές εξετάσεις του Σεπτεμβρίου. «Και μιλάμε για ένα παιδί που το μόνο που λέει είναι πόσο σημαντικό είναι η γνώση και η παιδεία – έχετε ακούσει πολλά 17χρονα να μιλάνε έτσι;» μας λέει η κ. Γεωργιάδου. «Γι’ αυτόν η πιο όμορφη ελληνική λέξη είναι η αγάπη και η πιο άσχημη η αγένεια... Αν τον ακούσεις πώς μιλάει στην ταινία, δεν μπορείς να το πιστέψεις ότι συγκεκριμένοι άνθρωποι (μεταξύ των οποίων και η υπουργός Παιδείας) του βάζουν τόσα εμπόδια στην πορεία του προς τη γνώση».
«Ολοι μας έχουμε χρέος απέναντι σε αυτά τα παιδιά. Και για την επιβίωσή τους και για την εκπαίδευσή τους», τονίζει η κ. Καλομενίδου. «Οποιο παιδί δεν πηγαίνει στο σχολείο είναι επικίνδυνο και για το ίδιο και για όλους τους υπόλοιπους. Φυσικά και το φαινόμενο της σχολικής διαρροής είναι πολυπαραγοντικό, δύσκολα αντιμετωπίσιμο και πολύ σοβαρό. Φυσικά και δεν αφορά μόνο τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα. Ωστόσο πρέπει να πάρουμε όλοι ένα τμήμα της ευθύνης αντιμετώπισής του. Γιατί αυτό που γίνεται συνήθως είναι να μεταφέρεται η ευθύνη αυτή από τον έναν στο άλλο και να φτάνουμε στο τέλος να λέμε “ε, και τι να κάνουμε; Αφού δεν θέλει το παιδί να πάει σχολείο”».
Δηλαδή στο τέλος φταίει το παιδί! Που είναι το μόνο που δεν φταίει... Η πρώτη κοινωνία που θα απορρίψει αυτά τα παιδιά είναι η σχολική. Αν φύγουν από το σχολείο, δύσκολα θα ενταχθούν στη μεγαλύτερη κοινωνία. Γι’ αυτό δεν πρέπει να τα βάζουμε στην άκρη αυτά τα παιδιά. Από την αγαθή συνύπαρξη όλοι μας έχουμε κέρδος. Και αυτά και οι συμμαθητές τους και οι δάσκαλοί τους και όλοι. Η λεγόμενη “τάξη υποδοχής” είναι μια παρωδία δίχως κανέναν ενταξιακό χαρακτήρα. Από την άλλη, δεν θα έπρεπε καν να υπάρχουμε εμείς ως Ανάδοχοι Εκπαιδευτικοί σε εθελοντική δράση. Το θεσμικό πλαίσιο πρέπει να αλλάξει. Για να αλλάξει το σχολείο και η εκπαιδευτική διαδικασία. Τα παιδιά αυτά είναι μαθητές με όλα τα δικαιώματα του Ελληνα μαθητή», μας λέει η ίδια, αντλώντας στοιχεία και από την προσωπική της εμπειρία. «Και μπορεί τα πέντε δάχτυλα να μην είναι ίδια, όπως λέει ο Σαζέμπ, ωστόσο όλοι οι μαθητές πρέπει ως ίσοι να αντιμετωπίζονται. Αλλιώς, για ποια κοινωνία θα μιλάμε, σε ποια κοινωνία θα τους ζητήσουμε να ενταχθούν σαν μεγαλώσουν;» συμπληρώνει.
?Info: Η ταινία ολοκληρώθηκε στο πλαίσιο του διεθνούς πρότζεκτ του National Geographic Society, με θέμα «Teaching to Hope: Saving the education of refugee teens during and after the pandemic’s school shutdowns» (Διδάσκοντας την ελπίδα: η διάσωση της εκπαίδευσης των ανήλικων προσφυγόπουλων κατά τη διάρκεια και μετά το κλείσιμο των σχολείων εξαιτίας της πανδημίας). Το ντοκιμαντέρ ήταν συνεισφορά της ελληνικής εθελοντικής ομάδας των Ανάδοχων Εκπαιδευτικών. Είναι προϊόν συλλογικής εργασίας και εθελοντικής προσφοράς. Ολοι οι συντελεστές του έργου πρόσφεραν τη δουλειά τους χωρίς αντάλλαγμα – δεν έχει δαπανηθεί ούτε ένα ευρώ για οποιαδήποτε αμοιβή. Εχουν τηρηθεί όλοι οι εθνικοί και διεθνείς κανόνες για την προστασία των ανηλίκων και την ασφάλεια των προσωπικών δεδομένων. Υπάρχει ολόκληρο στο youtube.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας