Οι ψηφοφόροι δεν είναι μόνο στρυφνοί και ηλικιωμένοι, υπάρχουν και οι νέοι και οι δημιουργικοί άνθρωποι, κάπου μεταξύ τριάντα και πενήντα πέντε, ίσως και εξήντα, έλα όμως που η συντήρηση στη σκέψη και η ραθυμία στον προβληματισμό έχουν καταστήσει όλους μας ίδιους -στο ίδιο τσουβάλι.
Τι διακρίνει τον κάθε ψηφοφόρο; Οχι τόσο η ιδεολογία του και το συμφέρον του, όσο αυτό που εισπράττει [και καταλαβαίνει] από τους τηλεοπτικούς δέκτες. Και τι είναι αυτό που εισπράττει; Ο θεατρινισμός. Ποιος παίζει καλύτερα τον ρόλο του; Αυτόν και θα επιλέξει κάποιος, χωρίς πολλά πολλά. Ελα, όμως, που κατά έναν ανεξήγητο τρόπο δεν παύουν να υπάρχουν οι πολιτικές διαχωριστικές γραμμές [που είναι στην ουσία υπαρξιακές] κι έτσι είμαστε «υποχρεωμένοι» να καταδείξουμε ότι είμαστε με τη μια ή με την άλλη πλευρά [με τη Δεξιά εννοείται ή με την Αριστερά]. Και αυτό θα κάνουμε, αλλά φάνταξε απαραίτητο το μικρό προοίμιο -για όλους εκείνους που δεν πιστεύουν στη δύναμη της ψήφου και στην ψευδαίσθηση ότι συμμετέχουμε με αυτήν την ψήφο στο δημοκρατικό πανηγύρι.
Κανονικά έπρεπε να είναι γιορτή οι εκλογές και όχι απεικόνιση των χαμηλών ενστίκτων μας. Επίσης, κανονικά πάλι, η απλή αναλογική όφειλε να απαλλάξει τους ψηφοφόρους από διλήμματα επιλογής κόμματος. Εχει ο καθένας τις ιδέες του, πάει και ψηφίζει το κομματάκι του ή το κόμμα του, γνωρίζοντας ασφαλώς το συμφέρον των αδυνάτων, και περιμένει από αυτούς που ψήφισε να συνεννοηθούν και να φτιάξουν μια κυβέρνηση, στην οποία μπορούν και εκφράζονται και αποτυπώνονται η θέληση, η βούληση και η επιθυμία όλων των Ελλήνων [των περισσότερων] και όχι μιας δράκας «αυτοδυναμίας». Πώς μπορεί ένα ποσοστό του 35% π.χ., να γίνει κυβέρνηση του υπόλοιπου 65% των ψηφοφόρων; Είναι γελοίο, τουλάχιστον -και απορίας άξιον πώς δεν το αντιλαμβανόμαστε όλοι εμείς που αναπνέουμε (σ)την καθημερινότητα [πραγματικότητα].
Δεκάρα δεν δίνουν οι περιβόητοι ψηφοφόροι [όλοι εμείς] εάν ο πρωθυπουργός έχει συμπεριλάβει στον κατάλογο των υποψηφίων Αδωνι, Βορίδη Πλεύρη, ανθρώπους δηλαδή που είχαν στενή σχέση με φασιστικά μορφώματα αλλά και τον αφελή (;) εγκληματία [γιατί πρόκειται ασφαλώς περί εγκληματία] των Τεμπών, Κώστα Καραμανλή. Μήτε το άλλο εθνικό έγκλημα των υποκλοπών φαίνεται να συγκινεί το πόπολο. Αρα καταλήγει κανείς στην ακρίβεια, ότι τάχα αυτή μόνο ταλανίζει το πόπολό μας.
Ακούω διάφορους αμελέτητους, με αφορμή την ευχή Σαββόπουλου περί αυτοδυναμίας της Νέας Δημοκρατίας, να μινυρίζουν κάτι ακατάληπτα, ότι δήθεν ο άνθρωπος έχει δικαίωμα να αλλάζει γνώμες [έχει] και ότι έχουν καταργηθεί οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ Αριστεράς - Δεξιάς. Λοιπόν, καμία διαχωριστική γραμμή δεν έχει καταργηθεί -άλλος ο κόσμος της Δεξιάς και εντελώς διαφορετικός αυτός της Αριστεράς. Μια ματιά να ρίξει κανείς στα παπαγαλάκια της Δεξιάς στην τηλοψία, θα το αντιληφθεί ευκόλως και χωρίς υπονοούμενα. Τα αντίστοιχα [ψιττακάκια] της Αριστεράς είναι πιο μαζεμένοι, πιο αυστηροί με το κόμμα τους, πιο ανοιχτοί στην κοινωνία [θέλω να νομίζω...].
Εν κατακλείδι -και για οικονομία: Εκάς κάθε μορφή Δεξιάς, τέλος πάντων με αυτές [τις μορφές] της, που μας τυραννάνε.
