Ο συντηρητισμός και η νέα πραγματικότητα

Δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό του ο νεοεκλεγείς πρόεδρος Νίκος Ανδρουλάκης και αφέθηκε να φωνάζει το παλιό σύνθημα «Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο, δυνατό». Κύματα ψυχικής ανάτασης στον χώρο, ρίγη συγκίνησης στην ατμόσφαιρα. Τέτοιες εσωτερικές αναπάλσεις ευεργετούν τα σώματα [και προφανώς και τα πνεύματα], μένει να δει κανείς εάν γίνονται και δημιουργικές, εάν εισφέρουν σε παραγωγή νέων ιδεών και σε γενικότερες πολιτικές ζυμώσεις, υπέρ της κοινωνίας εννοείται. Για ριζοσπαστικές ιδέες δεν γίνεται λόγος βεβαίως, αφού όλα όσα επικαλέστηκε ο νέος πρόεδρος είναι χλιαρές κοινοτοπίες και αναμασήματα προηγούμενων δεκαετιών, πασπαλισμένα με καινοτομίες, οράματα, τα γνωστά των Ελλήνων πολιτικών.

Αυτά δεν απασχολούν τους νικητές, ούτε τους ηττημένους, το πώς δηλαδή θα καταφέρουν να ξεσηκώσουν την κοινωνία όπως έπραξε το ΠΑΣΟΚ το ‘81· αρκούνται στην κατάκτηση μιας προεδρίας και στη συμμετοχή σε ένα κόμμα εξουσίας [όλα τα κόμματα είναι πρόταση εξουσίας, σαφώς]. Αναδιατάσσεται ίσως η πολιτική σκηνή, ουδόλως όμως ανατάσσεται, ούτε μία εναλλακτική πρόταση πέραν των τετριμμένων αξιακών και ηθικών αναφορών στα πολιτικά τους προγράμματα. Αρχίζουν, δεν λέω, συζητήσεις του τύπου πόσους ψηφοφόρους θα υφαρπάξουν από τα δύο μεγάλα κόμματα, πόσο θα καταφέρουν να διπλασιάσουν τα ποσοστά τους και άλλα παρεμφερή, που ανεβάζουν τον πυρετό και οξύνουν τις τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις [γεμίζοντας τα κενά των καναλιών] -έως εκεί.

Εδώ που τα λέμε η κοινωνία έχει πάψει πια να πιστεύει σε «σωτήρες», έχει απογοητευτεί από τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις που την εκπροσωπούν και απλά ψηφίζουν τα μέλη της διότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο. Ετσι το ενδιαφέρον της μετατοπίζεται στη διάκριση Αριστεράς-Δεξιάς και εκεί βρίσκει ένα νόημα [ή ένα αποκούμπι]. Και θα είχε σημασία μόνο εάν η Αριστερά αποφάσιζε να επανεύρει τον λόγο για τον οποίο ξεπήδησε από τα σπλάχνα της κοινωνίας, εάν θυμόταν τους αρχικούς της στόχους και σκοπούς: διαφάνεια, κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα και άλλα ξεχασμένα, έστω παραμελημένα.

Επίσης καλό θα ήταν να έχει πάντα υπόψη [η Αριστερά] τη μεταστροφή μεγάλου κομματιού της κοινωνίας σε έναν απαθή συντηρητισμό, πόσο έχει εθιστεί στο ευτελές και το επιφανειακό, πόσο χειραγωγείται και καθοδηγείται από τα φτηνά θεάματα και άθλια μέσα επικοινωνίας. Ολα αυτά απαιτούν λεπτές επεξεργασίες και φαίνεται κομμάτι δύσκολο να ασχοληθούν με αυτά τα στελέχη της - η φυγοπονία είναι σε πολλούς αρεστή, αφού υπάρχουν πάντα οι εύκολοι, ανέξοδοι τρόποι να επιβιώσει και να διαπρέψει μάλιστα κανείς στην πολιτική σκηνή.

Βέβαια, δεν είναι δυνατόν να μην προβληματίζονται τα στελέχη της Αριστεράς για τα νέα δεδομένα, ίσως όμως να επηρεάζονται υπέρ το δέον από τις νέες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες και να αρκούνται στο να τις καταλάβουν υπό τη σκοπιά της εξουσίας και μόνο. Αυτό κάπως αποσυνθέτει το σώμα της και αποδυναμώνει την ιδεολογική κατάρτιση, με αποτέλεσμα την αποκοπή της από την πραγματικότητα. Με αφορμή τις εκλογές, καλή είναι μια επαναπροσέγγιση της νέας, συντηρητικής πραγματικότητας.