«Σμιλεμένες ψυχές»: ένα ντοκιμαντέρ που σου κόβει την ανάσα. Θα ’λεγες αχειροποίητο. Στην αίθουσα του «Δαναού» βασιλεύει η σιωπή. Σιωπή πιο εύγλωττη από τον λόγο. Να μη χάσεις τίποτα από αυτό που σου προσφέρεται με έναν τρόπο φυσικό, σαν να γεννιέται από το βλέμμα σου, σαν να υπήρχε πριν από αιώνες εκεί, σαν να έρχεται από ένα άλλον, απόκοσμο κόσμο. Οπου η τριβή του θαλασσινού νερού σμιλεύει μέσα από την πληγή τα βράχια και τις ψυχές (μαζί με τους στίχους του Δημήτρη Παπαχαραλάμπους και τη μουσική του Γιάννη Χαρούλη στο φινάλε). Και όπου η φύση αναδύεται από τα βάθη ενός χαραγμένου στην πέτρα ποιητικού λόγου. Και όλα αυτά μαζί με ένα θέμα ταμπού που στοίχισε σε ανθρώπους, οι οποίοι βρέθηκαν με το στίγμα του μολυσμένου, του καταραμένου, του αίροντος τις αμαρτίες του κόσμου. Θυμάμαι τους λεπρούς να ζητιανεύουν στο Μπενάρες στο μονοπάτι προς τον ιερό ποταμό τον Γάγγη και πολλοί τουρίστες να μην μπορούν να αντέξουν το θέαμα αυτής της «ετερότητας», όπως θα την ονόμαζαν από καθέδρας κάποιοι καθηγητές. Ιδίως εκείνοι που δεν έχουν γνωρίσει από κοντά καμία ετερότητα, αλλά αρέσκονται να λιβανίζουν την ταυτότητά τους, ακόμα και μεταφρασμένη σε κανονιστική άσαρκη ετερότητα.
Στο ντοκιμαντέρ του Σταύρου Ψυλλάκη δεν υπάρχει η απόσταση εκείνη που χωρίζει, αλλά αυτή που ενώνει: τόπους, χρόνους, διαδρομές, βράχια και θάλασσες. Και το πιο βασικό ανθρώπους με ταυτότητα που συνομιλούν με ό,τι είναι πραγματική ζωή και καημός. Με ό,τι είναι απαγόρευση και αποκλεισμός προκειμένου να παραμένει υποτίθεται υγιής και ασφαλής μια κοινωνία. (Στο όνομα της ασφάλειας και της υγείας είναι που ροκανίζονται μετά και την πρόσφατη πανδημία τα στοιχειώδη δικαιώματά μας και μεγαλώνει η απόσταση μεταξύ πλούσιων και φτωχών υπό την μπαγκέτα της Ούρσουλας φον ντερ Λάιεν και των πρόθυμων κυβερνήσεων.)
Ο Σταύρος Ψυλλάκης γίνεται ο βιρτουόζος μιας συνάντησης σμιλεμένων ψυχών που σμιλεύει και την ψυχή των θεατών. Το ταξίδι του οδοντογιατρού Ζιλιέν Γκριβέλ και της συντρόφου του Χριστιάνας από την Ελβετία στην Ελλάδα κάθε καλοκαίρι επί 26 χρόνια για να θεραπεύσει χωρίς προφυλάξεις τις οδοντιατρικές συνέπειες της νόσου του Χάνσεν είναι γι' αυτόν η δική του Ιθάκη. Που του έδωσε το ταξίδι της κατανόησης ανθρώπων που μολύνθηκαν από τον βάκιλο της λέπρας και βρέθηκαν στο περιθώριο της κοινωνίας ακόμα και μετά την ανακάλυψη της θεραπείας της. Ανθρώπων που έχουν τους άγιους και τις αγίες τους, εκείνους που στάθηκαν δίπλα τους στον Γολγοθά τους. Αγία Αικατερίνη αν θυμάμαι καλά αποκαλεί ο Γκριβέλ την κυρία Κατερίνα, η οποία πήγε και έζησε δουλεύοντας σαν πλύστρα στη Σπιναλόγκα, όπου έχασε τον άντρα και τα παιδιά της χωρίς η ίδια να πάθει τίποτε.
«Δεν θέλω να μιλήσω για την ταινία» είπε ένας θεατής. «Θέλω να την πάρω μαζί μου και να κοιμηθώ μ’ αυτήν».
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας