Από αυτή εδώ τη στήλη προσπαθώ κάθε φορά όχι να αξιολογώ ταινίες αλλά κυρίως να δείχνω πόσο το σινεμά και γενικότερα η τέχνη μπορούν να επηρεάσουν τη ζωή μας: από τον τρόπο που σκεφτόμαστε και πράττουμε μέχρι την πιο απλή καθημερινότητά μας.
Δεν ήμουν πάντα έτσι. Ως σπουδαστής κινηματογράφου και κυρίως συνεργάτης περιοδικών μπήκα κι εγώ στη διαδικασία να κρίνω ταινίες αυστηρά και ίσως άδικα μερικές φορές. Ολα όμως άρχισαν ν’ αλλάζουν όταν γύρισα την πρώτη μου ταινία.
Τότε συνειδητοποίησα πόσο ευάλωτη τέχνη είναι το σινεμά, ακριβώς επειδή ως 7η τέχνη συνδυάζει όλες τις άλλες τέχνες μαζί. Πόσο εύκολο είναι κάποια από αυτές να μη λειτουργήσει σωστά. Πόσο ο αμείλικτος ρεαλισμός της εικόνας μπορεί να προδώσει τη φαντασία που τροφοδοτούν οι λέξεις ενός βιβλίου. Και πόσο ακόμα και τεχνικά προβλήματα μπορούν να μετριάσουν ή και να ακυρώσουν μια θετική εντύπωση.
Υστερα, με τα χρόνια απελευθερώθηκα από τις ταινίες που δεν είχαν τίποτα να μου πουν. Τιμώ τις άλλες, αυτές που μου «μίλησαν» κι επηρέασαν τη ζωή μου. Δεν χρειάζεται να είναι αριστουργήματα. Πόσο δίκιο είχε ο σκηνοθέτης Αδωνις Κύρου όταν μου έλεγε στο Παρίσι: «Να παίρνεις από τις ταινίες αυτό που μιλάει σε σένα. Μην περιμένεις το τέλειο. Δεν υπάρχει στο σινεμά ή υπάρχει σπάνια».
Και, πραγματικά, πολλές φορές μού αρκεί σε μια ταινία μια υπέροχη ερμηνεία, μια εμπνευσμένη σκηνοθεσία ή φωτογραφία, κάποιες ξεχωριστές σκηνές, ένα απρόβλεπτο, μεγαλειώδες φινάλε, μια μουσική που σε στοιχειώνει - αρκεί όλα αυτά να έχουν αφήσει μέσα μου το σημάδι τους. Στον καθένα μπορεί να συμβεί αυτό, να δει κάποιες ταινίες που του είπαν κάτι για τον εαυτό του, τους άλλους ή τον κόσμο.
Θυμάμαι τώρα μια παλιά ταινία του Καζάν που είδα φοιτητής στην Αθήνα, όταν προβλήθηκε σε επανέκδοση: «Πυρετός στο αίμα». Είναι η ερωτική ιστορία δύο νέων που η συγκυρία της εποχής και οι οικογένειές τους τους οδηγούν στον χωρισμό. Πολύ καλή ταινία, την οποία όμως παρακολούθησα μάλλον αδιάφορα. Το μόνο που φευγαλέα κράτησε την προσοχή μου ήταν ένα ποίημα που η πρωταγωνίστρια διάβαζε μέσα στην τάξη και ξέσπαγε σε κλάματα.
Τριάντα χρόνια αργότερα ξαναείδα την ταινία στο Παρίσι. Και τότε, όταν ξανάκουσα το ποίημα και ένιωσα πραγματικά τι εννοούσε, μ’ έπιασαν και μένα τα κλάματα. Ηταν ένα ποίημα του Γουόρντσγουορθ για τα χρόνια της νιότης που φεύγουν σαν το γρασίδι που χάνει τη λάμψη του… και δεν πρέπει να θρηνούμε αλλά να βρίσκουμε τη δύναμη να συνεχίσουμε.
Από τότε κάθε χρόνος που περνάει είναι σαν να μου θυμίζει ότι πάντα πρέπει να βρίσκει τη δύναμη να ξαναρχίζει κανείς. Από μια ταινία χαράχτηκε μέσα μου… ένα ποίημα!
Ο Κύρου είχε δίκιο: Πάρε αυτό που θέλεις!
*Σκηνοθέτης, διευθυντής Film Studies BA, MA New York College, Athens, University of Greenwich, UK
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας