Με τον Ολύμπιο γνωριζόμαστε πενήντα χρόνια. Υπήρξε καλός φίλος και στρατευμένος, με αναγκαστική διακοπή αναβολής από τη χούντα, μαζί με τον αδελφό μου Μάνο. Με τη γυναίκα του, τη Χαρά, υπήρξαμε φίλες και συμμαθήτριες στο Μαράσλειο.
Εχω λοιπόν χίλιους λόγους να διαβάσω το αυτοβιογραφικό του εγχείρημα, ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΛΗ.
Επιχειρεί ένα τολμηρό, έντιμο, χωρικό και ψυχικό οδοιπορικό, μια βουτιά εντός του και εκτός του. Σταθμοί το Γαράζο, γενέθλιο χωριό στην Κρήτη, στον νομό Ρεθύμνου, το Ηράκλειο, η Αθήνα, το μικρό διάλειμμα στην Πάτρα, το Ρέθυμνο και πάλι η Αθήνα.
Το Γαράζο αποτελεί μια καταπληκτική ηθογραφία, της δεκαετίας 1950-60, των χωριών της Κρήτης, που θα μπορούσε να σταθεί κι από μόνο του. Ταυτόχρονα, όμως, αποτελεί και το πεδίο εξέλιξης της σπαρακτικής, πληγωτικής σχέσης με τη μάνα του, τη «δασκάλα», όπως την αποκαλεί.
Μέχρι το τέλος δεν φαίνεται ν’ αφήνει κανένα περιθώριο λύσης της σύγκρουσης, καταδικάζοντας τον εαυτό του σε αιώνιο θυμό. Γιατί μάτια μου στέρησες τον εαυτό σου από τον «καθαρισμό ψυχής» κατά Kushner.*
Η «Κραυγή» του Εντβαρτ Μουνκ, που κοσμεί το εξώφυλλο, παραπέμπει σε απόγνωση, είτε της σχέσης του με τη «δασκάλα» είτε για τις διαδοχικές διαψεύσεις οραμάτων και την προβληματική σχέση του με την οργανωμένη Αριστερά και τον σταλινισμό και τη βία.
Η πολιτικοποίηση και η χούντα διανθίζονται με ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες και περιστατικά, σημαντικά και ασήμαντα, αποδίδοντας παραστατικά το κλίμα της περιόδου 1960-73 και αποκαλύπτοντας τα «αντιεξουσιαστικά» χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του, δομικό στοιχείο του χαρακτήρα του. Στην αρχή του φ.κ. γνωρίζει τη Χαρά, κατοπινή του σύντροφο. Εκρηξη συναισθημάτων και πολιτικής ανάτασης που συνθέτουν τη δική του «ωδή στη χαρά».
Βυθίζεται ηδονικά μέσα στο «Εμείς» της αντίστασης στη χούντα και δίνεται ολοκληρωτικά, βιώνοντας «τα καλύτερά μας χρόνια», παρά τις συνθήκες ζόφου.
Ακολουθεί η μεταπολίτευση, ξετυλίγοντας τις πολιτικές του απόψεις και ιδεολογικές αναζητήσεις του, που πάντα καταλήγουν σε ματαίωση ονείρων. Ξεπερνά τη δυσλεξία, κάνει μεταπτυχιακά στην Πάντειο και γράφει, γράφει ακατάπαυστα. Επαγγελματικά, ασχολείται με την εκπαίδευση, ακολουθώντας από την ανάποδη τους κανόνες ανόδου. Καλός με τους από κάτω, δύστροπος με τους από πάνω. Αποζημιώνεται με τη ζωογόνα σχέση του με τα παιδιά. Ούτε επί ΣΥΡΙΖΑ καταφέρνει να αποκτήσει πολιτική ειρήνη. Η δική του Αριστερά ανήκει στη σφαίρα της ουτοπίας. Οδοιπορικά σαν αυτά του Ολύμπιου, είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς μαζί του, διαψεύδουν τον Μάρκαρη και όλους αυτούς που ρίχνουν ανάθεμα στη «γενιά» του Πολυτεχνείου για την κακοδαιμονία της χώρας μετά τη Μεταπολίτευση. Διαβάστε το.
*H. S. Kushner: «Ξεπερνώντας τις απογοητεύσεις της ζωής».
«Η συγχώρεση δεν είναι ένα θέμα απαλλαγής των ανθρώπων που μας πλήγωσαν από την κατηγορία.
Μπορεί να μην αξίζουν την αθώωσή τους από μας.
Συγχώρεση σημαίνει να καθαρίζεις την ψυχή σου από την πικρία γι’ “αυτό που θα μπορούσε να είχε συμβεί”...
γι’ “αυτό που θα έπρεπε να είχε συμβεί”
και γι’ “αυτό που δεν θα έπρεπε να είχε συμβεί”»
Σχόλια
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας