19 του Σεπτέμβρη το βράδυ σας τηλεφώνησα –Να πάνε όλα καλά αύριο, είπα. –Ευχαριστώ απάντησες. –Είσαι έτοιμος ρώτησα; –Οχι δεν είμαι, απάντησες. Την σκεφτόμουν την απάντησή σου όλο το βράδυ. Την άλλη μέρα, όταν βρεθήκαμε με τους αγαπημένους σου έξω από το νοσοκομείο, την ξέχασα. Γιατί η αγωνία ήταν μεγάλη. Γύρω στις 10 το βράδυ σε έβγαλαν από το χειρουργείο. Μια εγχείρηση που έγινε στον διπλάσιο από τον προβλεπόμενο χρόνο, μια αναπάντεχη αλλαγή του πρωτοκόλλου. Και μετά, 32 ημέρες διασωληνωμένος στην εντατική με συμπληρωματικές επεμβάσεις που δεν σε βοήθησαν να επιστρέψεις. Αβλεψίες, λάθος εκτιμήσεις, ποιος ξέρει τι συνέβη. Δεν είσαι μαζί μας για να συζητήσουμε και το ζήτημα αυτό, όπως τόσα άλλα κοντινά, προσωπικά, μύχια αλλά και τα πιο μεγάλα που αφορούν τον τόπο μας και τον κόσμο.
Είχες πάντα την τάση να ακούς τους άλλους, να μην τους διακόπτεις ακόμα και στους μονολόγους τους. Ακουγες νέους και λιγότερο νέους ανθρώπους, τις σκέψεις, τα πάθη τις πράξεις τους. Σε θυμάμαι να μας μιλάς για σοφούς ανθρώπους, από τη Σίφνο και από άλλα μέρη, που δίδασκαν μέσα από τη δουλειά τους τα απλά πράγματα που δεν είναι αυτονόητα. Ηθελες να διδαχθείς από αυτούς εσύ ο δάσκαλος και να μην τους διδάξεις, καθώς στεκόσουν πάντα έκθαμβος μπροστά στο θαύμα του κόσμου. Σε μία διαρκή αναζήτηση της πηγής. Της μάνας που έχασες νωρίς, του έρωτα που στάθηκες τυχερός γιατί τον συνάντησες, της τέχνης που σου χάρισε το χάρισμά της (ό,τι έπιανες, ό,τι σκεφτόσουνα, Κυριάκο, είχες το χάρισμα να μην το αφήνεις έρμαιο του χάους, να του δίνεις μορφή). Της κοινωνίας που ήθελες να αλλάξεις, να την κάνεις πιο όμορφη, δίκαιη, ελεύθερη. Της πόλης και της φύσης που έβλεπες να παραμορφώνονται από σχέδια και συμφέροντα.
Παραμορφώνοντας τo πρόσωπο της γης ο άνθρωπος παραμορφώνει το πρόσωπό του έλεγε ο Λορεντζάτος. Από το μετουσιωμένο στη ζωγραφική σου «πρόσωπο της γης», από τους γήινους δηλαδή τόνους της όμπρας, της σιένας, της ώχρας, του χονδροκόκκινου, του μαύρου που υπάρχει στα έργα σου, αναδύονται δραστικά και μοναδικά τα πρόσωπα, με μια λάμψη που φωτίζει το σύμπαν, σε κόκκινο, σε κίτρινο εκκωφαντικό, σε λευκό απαστράπτον.
Ηξερες ότι τα πράγματα, όπως οι σπόροι, τα έμβρυα, τα ορυκτά ωριμάζουν μέσα στη σιωπή. Ηξερες ότι δίπλα στην ορμή της χειρονομίας η υπομονή είναι απαραίτητη στη δημιουργία. Ηξερες ότι η αναζήτηση μιας άλλης πραγματικότητας που την έχει ανάγκη η Ελλάδα και ο κόσμος ωριμάζει μέσα στο ιερό άγγιγμα των πραγμάτων. Ολα, λέξεις, ιδέες, πράξεις δεν υπάρχουν χωρίς το άγγιγμα αυτό. Η απουσία σου ένα κενό. Το άγγιγμά σου όμως θα είναι πάντα εδώ. Στο έργο σου.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας