Παγωμένη Αποκριά

Παγωμένη, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Οπως ο εικονιζόμενος χιονάνθρωπος, που φωτογράφισα, μεθεπομένη του πολύ χιονιού, στο Αλσος της Πανεπιστημιούπολης. Κυριολεκτικός και μεταφορικός και αυτός. Ενας χιονάνθρωπος, παιχνίδι -το πιο συνηθισμένο μαζί με τις χιονόμπαλες- στα χιόνια, που το παίζουμε για τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας, για εμάς τους ίδιους, με απόλυτη συναίσθηση προσωρινότητας, ότι στην πρώτη ηλιαχτίδα θα λιώσει και το μόνο αποτύπωμα που θα αφήσει θα είναι στη φωτογραφική μας μνήμη.

Αλλά και ένας χιονάνθρωπος κυριολεκτικά συμβολικός και δραματικά επίκαιρος: Με μάσκα -ένα καθαρό, εμβληματικό σύμβολο της Αποκριάς-, αλλά μάσκα δραματικά επίκαιρη, προστασίας από τη μεγάλη δοκιμασία του κορονοϊού που περνάμε, δεύτερο χρόνο πλέον, οι άνθρωποι [και όχι μόνο οι άνθρωποι· βεβαιωμένα πια, ο Covid-19/21 έπληξε και γορίλες αιχμαλωσίας στον ζωολογικό κήπο του Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας· ένα ακόμα από τα «κατορθώματα» ημών των ανθρώπων, που είμαστε, με επιστημονική διάγνωση πλέον, η επί Γης «μάστιγα του θεού»· απλώς, περνάμε στον θεό -σε κάποιον θεό- την ευθύνη, επινόηση όχι και τόσο ασυνήθιστη· τη λένε και ανευθυνότητα, ενίοτε και ανεμελιά].

Εχει και κάτι άλλο ξεχωριστό αυτός ο χιονάνθρωπος: Είναι το βλέμμα του συλλογισμένα μελαγχολικό. Εκείνο το μελαγχολικό βλέμμα του Σαρλό, που μισό λεπτό προτού μελαγχολήσει ήταν γέλιο. Μετά, έπιασε να συλλογιέται: από τους «Μοντέρνους Καιρούς», στον «Δικτάτορα» και στα (θλιμμένα) «Φώτα της Ράμπας». Η διαδρομή μιας ζωής. Η Ιστορία. Ενα βλέμμα που, πίσω από τη μάσκα, σε βγάζει εντελώς από την ψευδαίσθηση ενός παιχνιδιού, μιας προσωρινότητας, που επιτέλους μια μπόρα είναι (ένα δυνατό χιόνι, από τα σπάνια) που θα περάσει και θα χαθεί με την πρώτη ηλιαχτίδα της ελπίδας προς την ελευθερία.

Είμαστε πια στην καρδιά της (φετινής) παγωμένης Αποκριάς. Αύριο είναι η Κυριακή της Απόκρεω. Προχθές ήταν η Τσικνοπέμπτη. Από μπαλκονόπορτα του δευτέρου ορόφου ακουγόταν δυνατά ένα λυπητερό του Τσιτσάνη: «Χωρίσαμ’ ένα δειλινό/ Με δάκρυα στα μάτια/ Πονώ σαν συλλογίζομαι…». Πρέπει να το φυλάξουμε μέσα του ο καθένας μας αυτό το συλλογισμένο, πίσω από μάσκα κορονοϊό, βλέμμα του χιονάνθρωπου Σαρλό. Εξω από λέξεις: ηλιαχτίδα - ελπίδα - ελευθερία - εμβόλιο… Εξω από το περίβλημά τους, αυτό το ζαχαρωμένο κέλυφος που ψευτίζει τις λέξεις και τις κάνει να καταπίνονται… ψεύτικες, αγοραίες, πολιτικάντικες.

Πρέπει, λέω, να τα κρατήσουμε μέσα μας, τη μάσκα του κορονοϊού και το μελαγχολικό βλέμμα του χιονάνθρωπου, μήπως μπορέσουμε -όσο εξελίσσεται η δοκιμασία που περνάμε, κυρίως μετά, στον απολογισμό- και σπάσουμε το ζαχαρωμένο κέλυφος που ψευτίζει τις λέξεις (κατά τη σημασία και τη σκοπιμότητα που τους δίνει ο καθένας) και φτάσουμε στην ουσία τους, με όλη της την πικρή αλήθεια. Και τότε δούμε, γυμνές ως εγεννήθηκαν και πλάστηκαν, όπως ο χιονάνθρωπος, τις λέξεις: ηλιαχτίδα - ελπίδα - ελευθερία - εμβόλιο - ευθύνη - άνθρωπος…

Βέβαια, σε ένα τέτοιο λεξικό χρήσης, ανάγκης και αλήθειας δεν (θα) υπάρχει η λέξη κυβέρνηση. Γιατί τότε, πιάνοντας τις λέξεις από μωρά, από τα γεννοφάσκια τους, θα ξέρουμε και πώς να κυβερνιόμαστε στηρίζοντας ο ένας τον άλλο.

ΥΓ.: Αφιερώνω τη σημερινή «Τρίτη Ματιά» στην άγνωστή μου κοπέλα, που το πρωί της Τσικνοπέμπτης, καθώς επέστρεφα από τον Υμηττό, ολομόναχος μες στο άλσος που είχα φωτογραφίσει τον χιονάνθρωπο με τη μάσκα, διέσχισε τον δρόμο με τον σκύλο της, για να με παρατηρήσει δριμύτατα, επειδή δεν φορούσα μάσκα!