Ο Κολοκοτρώνης και η Επανάσταση

Μπήκαμε λοιπόν, έστω με φόβο από τον κορονοϊό, έστω άνεργοι οι πολλοί, έστω δύσκολα διαβιούντες, έστω με κυβέρνηση που δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει, στο εορταστικό έτος της «απελευθέρωσης» της χώρας από τον οθωμανικό ζυγό. Περιμένουμε με αγωνία να δούμε το εθνωφελές αυτό έργο από την επιτροπή υπό την κυρία Δασκαλάκη, που το έχει αναλάβει, να νιώσουμε ίσως εθνικά υπερήφανοι, ότι ζούμε σε ένα δημοκρατικό, κοσμικό κράτος, ότι το διαφορετικό είναι αποδεκτό και ίσο από την πολιτεία και την κοινωνία -ότι, αδελφέ, είμαστε ένα ανεξάρτητο και ελεύθερο κράτος, βασισμένο στον σεβασμό και την τήρηση των θεσμών, που το προφυλάσσουν από λογής επιβολείς, ντόπιους και αλλοδαπούς.

Πολλά θα γραφούν και θα ακουστούν σίγουρα, άλλα σοβαρά, άλλα εθνικοπατριωτικά, άλλα ευτράπελα -οπωσδήποτε μεγαλήγορα τα πλείστα [διότι επιδεικνύουμε έφεσιν τινά εις την μεγαληγορίαν, πώς να το κρύψωμεν...]. Ηδη ο συγγραφέας Νίκος Δ. Πλατής εξέδωσε τον δεύτερο τόμο με τίτλο «Κολοκοτρωνέικο» (το αποδέλοιπο) από τις Εκδόσεις των Συναδέλφων, το ίδιο προκλητικό και «αντιιστορικό» με τον πρώτο τόμο. Βασισμένο στα απομνημονεύματα του Γέρου του Μοριά και ανατρέχον σε άφθονες πηγές το βιβλίο θα ξενίσει όσους τουλάχιστον έχουν γαλουχηθεί σε μια Ιστορία στα μέτρα του έθνους και στα κατορθώματα των ηρώων [μας]. Δεν είναι και τόσο ευχάριστο να διαβάζει κανείς [αλλά είναι η αλήθεια] ότι «η επανάσταση πέτυχε μόνο και μόνο γιατί το θέλησαν οι ξένες Δυνάμεις, επειδή τα κανόνια τους βύθισαν τα πλοία του εχθρού μας».

Διαβάζουμε ενδεικτικά σε μία υποσημείωση: «Στην ουσία, η Ελλάδα κέρδισε την Επανάσταση, την Οθωμανική Αυτοκρατορία, δι' αντιπροσώπων. Οταν μπήκε στον Μοριά ο Ιμπραήμ Πασάς, η επανάσταση τελείωσε, καταπνίγηκε στο αίμα και ήταν τελειωμένη υπόθεση, ολοκληρωτικά ηττημένη. Οι Μεγάλες Δυνάμεις ήσαν αυτές που τον νίκησαν, όχι ο Κολοκοτρώνης. Αυτές έφεραν τη νίκη».

Οσο δυσάρεστα κι αν είναι, είναι εντούτοις γνωστά σε όσους διαβάζουν χωρίς παρωπίδες. Το βιβλίο απαιτεί αναγνώστες χωρίς παρωπίδες, διότι περιέχει γεγονότα τα οποία αποσιωπά η επίσημη ιστοριογραφία [για εθνικούς λόγους...]. Μπορεί να φαίνεται ο Κολοκοτρώνης ότι πλούτισε από την επανάσταση και ήταν τακτικός επισκέπτης στα δείπνα του παλατιού την ώρα που ο Νικηταράς ζητιάνευε κάπου στον Πειραιά και ο Γέρος αδιαφορούσε κραυγαλέα, δεν παύει όμως να παρουσιάζεται και ως μεγαλοφυής στρατιωτικός, αν και ποτέ στην πρώτη γραμμή, όπως ήταν, αντίθετα, ο Καραϊσκάκης.

Επίσης ο Κολοκοτρώνης δεν αναφέρει καν ότι ήταν από τους υπαίτιους των δύο εμφυλίων πολέμων και δεν γράφει ούτε μία λέξη για το πογκρόμ που εξαπέλυσε η Πύλη εναντίον των ληστοκλεφτών του Μοριά, ότι δηλαδή αυτός ήταν ο κύριος υπαίτιος για τούτη την εξολόθρευση, μετά από μια απερίσκεπτη ενέργειά του. Ο Κολοκοτρώνης είναι περισσότερο προϊόν πολιτισμικής μνήμης (εθνοπατριωτική; κυρίως μυθοπλασία;), αν και δεν αμφισβητείται ο ρόλος του στην εξέγερση. Στο βιβλίο αναφέρονται κι άλλες αλήθειες, που σου σηκώνουν την τρίχα -λέει κάπου ότι ο Οδυσσέας Ανδρούτσος βίασε δημόσια κάποιον ονόματι Πασπάλη...