Τον μεγάλο περίπατο δεν τον κάναμε, μικρές ούσες κάναμε τον μικρό. Πηγαίναμε στην Ομόνοια βόλτα, είχε ένα καφενείο που σέρβιρε ανθόγαλο με μέλι. Βόμβα θερμίδων, αλλά ήταν για μας βουκολική ανακάλυψη, η επαρχία που επιθυμούσαμε μέσα στην Αθήνα που μας πίεζε, κάτι σαν αντίστροφη πορεία των επαρχιωτών δηλαδή, που έχει απαθανατίσει η συλλογική μνήμη. Εμάς πάλι όχι, δεν μας απαθανάτισε.
Κάτι άλλο που δεν απαθανάτισε, αν και το λείψανό του στέκει καταμεσής στην καρδιά της πόλης, αν υποθέσουμε ότι έχει καρδιά η συγκεκριμένη πόλη, είναι το καφενείο «Πικαντίλυ» απέναντι από το «Ρεξ» και τη νυν βυθισμένη πλατεία όπου δεσπόζει το άγαλμα του Παναγούλη με το χέρι σηκωμένο ψηλά να ζητά βοήθεια. Το κτίριο υπάρχει πάντα πίσω από κάνα δυο από τα συνολικά εφτά πέπλα της Σαλώμης που το σκεπάζουν.
Μπαίναμε στο καφενείο εκείνο δυο ή τρία τολμηρά κορίτσια παρέα, με το κεφάλι ψηλά, ως ναυαρχίδες νικήτριες σε λιμάνι, και σήκωναν όλοι οι άντρες, από όλες τις παρέες, αμιγώς αντρικές, γύρω από τα μαρμάρινα τραπεζάκια τα κεφάλια τους ξαφνιασμένοι, μας κοιτούσαν όλο ξινίλα, αλλά δεν έλεγαν τίποτε. Τι θέλαμε κι εμείς εκεί; Θα σας γελάσω, δεν θυμάμαι πια, νομίζαμε ότι ρίχνουμε κάστρα, υποθέτω. Μια φορά είχα πάει μόνη μου για να δοκιμάσω την αντοχή μου, και την είχα βρει λιγοστή.
Απέναντι ήταν το «Ρωσικόν», όπου μπορούσες να φας ωραίο πιροσκί ή εναλλακτικά, σε γλυκό, διάφορες πάστες. Εκεί τα βλέμματα δεν ήταν τόσο εχθρικά, τρώγαμε λοιπόν την πάστα καθισμένες σε κάτι δερμάτινες πολυθρόνες μεγάλης σπατάλης χώρου και πολυτέλειας και νιώθαμε σπουδαίες.
Στο Σύνταγμα τα τραπεζάκια ήταν απέναντι από τα ζαχαροπλαστεία, το οποία βρίσκονταν περίπου εκεί που είναι τώρα το «Public», και το γκαρσόνι περνούσε με τον δίσκο το δρόμο σαν να ήταν σε παραλία. Η Μαργαρίτα μάς έδινε εκεί ραντεβού και έλεγε «θα βρεθούμε στις πορτοκαλιές καρέκλες». Μπορεί να συναντούσαμε φίλους, πράγμα που έχει πάψει να συμβαίνει εδώ και πολύ καιρό στο κέντρο της πόλης. Μεσολάβησαν αλλαγές, έφυγαν τα καφενεία, ακρίβυναν τα νοίκια υπερβολικά και ύστερα φτήνυναν αλλά κανείς δεν ήθελε πια μικρό περίπατο στο κέντρο.
Μπορεί κιόλας να ήθελαν όλοι έναν μεγάλο περίπατο, χωρίς καφενεία, χωρίς μαγαζιά, χωρίς γνωστούς, με τον Παναγούλη να πασχίζει να μην πνιγεί και τη φτωχολογιά της υφηλίου να παλεύει να επιπλεύσει. Αμφιβάλλω σφόδρα, αλλά θα δείξει.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας