Η επιδημία

Η επιδημία που ξέσπασε εδώ και λίγους μήνες μάς κάνει να καταλάβουμε ότι, όπως συχνά λέμε υποστηρίζοντας τους κάθε λογής αδύναμους, «είμαστε όλοι φορείς». Ο ιός της επιδημίας, ο πρώτος ξενιστής του, ο τόπος καταγωγής του, η διασπορά του, δείχνουν ότι η επιδημία ταξιδεύει με οποιοδήποτε μεταφορικό μέσο και ότι δεν τη σταματούν τα ιδιαίτερα γονίδια κανενός –δήθεν περιούσιου– λαού, ούτε τα προνόμια καμιάς τάξης.

Χωρίς αυτό το τελευταίο να σημαίνει ότι τα προνόμια αυτά –όταν υπάρχουν– δεν χαρίζουν τη μέγιστη φροντίδα για τους λίγους που τα κατέχουν, είτε ακόμα ότι δεν μεγαλώνουν τον πλούτο τους. Μία μάσκα που πουλιέται σαν χαβιάρι, ένα φάρμακο που υπόσχεται την αθανασία ή και το πολυαναμενόμενο εμβόλιο, σε ώρες που άλλα οικονομικά μεγέθη συρρικνώνονται ή καταρρέουν, κάνουν το εμπόριο αυτό της σωτηρίας ήδη να ανθίζει.

Η επιδημία αυτή καταλαμβάνει αυτήν τη στιγμή την πρώτη θέση στα δελτία, που πάντοτε επικεντρώνονται μονόπλευρα στο εντυπωσιακό και το επίκαιρο. Δεν μπορεί και δεν πρέπει, ωστόσο, να καλύψει τα πάθη, νέα και πιο παλιά, των ανθρώπων, με μόνιμο τα τελευταία χρόνια τον ξεριζωμό τους λόγω παλιών και νέων πολέμων ή άλλων καταστροφών. Και μάλλον δεν πρόκειται να σβήσει την αίσθηση που έχουν οι άνθρωποι αυτοί που τολμούν το επικίνδυνο ταξίδι, ότι μπορούν να ζήσουν καλύτερα έστω με τα ράκη δημοκρατίας που νιώθουν ή που φαντάζονται ότι υπάρχουν στον δυτικό κόσμο. Εστω και αν ο θρήνος για το μικρό κορίτσι που κάηκε στη Μόρια δεν πρόκειται να φτάσει στα αυτιά αυτών που διεξάγουν, υποκινούν ή ανέχονται τους πολέμους που γεννούν συνεχώς νέα κύματα απελπισμένων.

Σήμερα τα κύματα αυτά έφτασαν πέρα από τα νησιά μας και στον Εβρο. Με την οδύνη και την αγωνία των ξεριζωμένων να γίνονται όπλο στα χέρια της Τουρκίας. Πρώτος ίσως επιδιωκόμενος στόχος, βήμα για να ανοίξει ο δρόμος για την επιτυχία των επόμενων, η αμαύρωση της εικόνας της χώρας μας, που με ατέλειες, αντιφάσεις, αντιπαραθέσεις απέδειξε πως είναι χώρα αλληλεγγύης προς τους περιπλανώμενους. Η Ελλάδα δεν σχεδίασε και δεν υποκίνησε την επιδημία των πολέμων που ερημώνουν την περιοχή. Δεν γυρεύει κυνικά οφέλη από αυτούς. Μετέχει, ωστόσο, σε διεθνείς οικονομικούς και στρατιωτικούς θεσμούς που –παρά τις επίσημες δηλώσεις τους– δεν έχουν την ευημερία των λαών και την ειρήνη για στόχο και δεν εγγυώνται την «ασφάλεια» των συνόρων από νέους οικονομικούς και άλλους ιμπεριαλισμούς. Χρειάζεται σήμερα η σκέψη και η τόλμη που θα επιτρέψουν να χαράξουμε μιαν άλλη πορεία για να αντέξουμε, για να προτείνουμε, για να ζήσουμε.