Ο κ. Μητσοτάκης χωρίς παραβάν

Tο πρώτο που έκανε μόλις ανέλαβε την προεδρία της Ν.Δ. τον Ιανουάριο του 2016 ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν να αλλάξει το καταστατικό του κόμματος. Το νέο καταστατικό εγκρίθηκε στο 10ο Συνέδριο του κόμματος τον Απρίλιο του 2016 και σχολιάστηκε ως βήμα προς «την ανανέωση και τον εκσυγχρονισμό» («Το Βήμα», 24.4.2016). Δεν δόθηκε τότε καθόλου προσοχή στη βασική αλλαγή που επέφερε o κ. Μητσοτάκης, ότι δηλαδή κατάργησε την έως τότε καταστατική ρύθμιση για τον ορισμό των υποψήφιων βουλευτών και ανέλαβε ο ίδιος προσωπικά την κατάρτιση της εκλογικής λίστας!

Το έως τότε ισχύον καταστατικό είχε εγκριθεί στο 9ο Συνέδριο του κόμματος επί Αντώνη Σαμαρά και προέβλεπε στο άρθρο 19 («Επιλογή των υποψηφίων Βουλευτών») ότι ο πρόεδρος έχει αποκλειστική αρμοδιότητα στον ορισμό μόνο των υποψηφίων Επικρατείας και των υποψήφιων ευρωβουλευτών (παρ. 1). Ολοι οι υπόλοιποι υποψήφιοι επιλέγονταν από τα μέλη του κόμματος με μυστική ψηφοφορία. Η περιγραφή αυτής της διαδικασίας καταλαμβάνει τρεις σελίδες του καταστατικού (600 λέξεις). Ο πρόεδρος είχε βέβαια και εδώ τον τελευταίο λόγο, αλλά με βάση τον πίνακα υποψηφίων που είχαν ψηφίσει τα μέλη.

Το 10ο Συνέδριο που οργάνωσε ο κ. Μητσοτάκης εξαφάνισε εντελώς τις τρεις αυτές σελίδες, οι οποίες αναφέρονταν στον τρόπο που συμμετέχουν τα κομματικά μέλη στην κατάρτιση της λίστας των υποψήφιων βουλευτών. Οι 600 λέξεις του άρθρου 19 περιορίστηκαν σε μόλις 35 λέξεις του άρθρου 30. Η αλλαγή αυτή διατηρείται και στο ισχύον καταστατικό που υιοθετήθηκε από το 14ο Συνέδριο της Ν.Δ. τον Μάιο του 2022. Και τι λέει αυτό το νέο άρθρο; «Ο Πρόεδρος του Κόμματος καταρτίζει τα ψηφοδέλτια των Εθνικών και Ευρωπαϊκών Εκλογών. Για την επιλογή των υποψηφίων βουλευτών εφαρμόζει σύστημα αξιολόγησης, συστήνει Μητρώο Υποψηφίων Βουλευτών και μπορεί να ζητεί τη γνώμη των μελών του Κόμματος».

Η εκπληκτική αυτή διατύπωση, ότι δηλαδή ο πρόεδρος αποφασίζει για όλα τα ψηφοδέλτια (όχι μόνο το Επικρατείας και των ευρωεκλογών) και αν θέλει ρωτάει και τα μέλη, δεν έχει όμοιό της σε κανένα καταστατικό δημοκρατικού κόμματος. Αλλά κυρίως είναι αποκαλυπτική για τις πολιτικές προθέσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη. Μόλις ανέλαβε την αρχηγία της Ν.Δ. στόχος του ήταν να ελέγξει απολύτως το κόμμα, όπως απέδειξε και με την πρωτοφανή απόφασή του να διαλύσει σ’ αυτό το 10ο Συνέδριο την ΟΝΝΕΔ και να την «επανιδρύσει»!

Η στέρηση από τα κομματικά μέλη έστω και του συμβουλευτικού ρόλου που είχαν μέχρι το 2016 στην κατάρτιση των εκλογικών ψηφοδελτίων ισοδυναμεί στην πραγματικότητα με διάλυση και του κόμματος. Κακά τα ψέματα. Η Ν.Δ. δεν ήταν ποτέ κάτι παραπάνω από ένας εκλογικός μηχανισμός. Στη λογική όμως του κ. Μητσοτάκη ούτε αυτό δεν ήταν ανεκτό. Και κατάφερε χωρίς σημαντικές αντιδράσεις να αφαιρέσει από τα κομματικά μέλη ακόμα και αυτή τη στοιχειώδη αρμοδιότητα, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι ανήλθε στην κομματική εξουσία μετά από μια δεύτερη εκλογική ήττα και μετά από μια άτυπη συμμαχία με την ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματός του.

Η ουσιαστική διάλυση της Ν.Δ. από τον Κυριάκο Μητσοτάκη επισφραγίστηκε από τον τρόπο που κυβερνά ο ίδιος τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Αυτό που ονόμασε με τον ευφημισμό «επιτελικό κράτος». Γιατί ποιος επέλεξε ως κυβερνήτες τους κυρίους Δημητριάδη, Κοντολέοντα και Γεραπετρίτη; Πάντως όχι οι ψηφοφόροι της Ν.Δ.

Ο κ. Μητσοτάκης μάλιστα φρόντισε πολύ νωρίς να δείξει ότι θα εφαρμόσει το καταστατικό που επέβαλε ο ίδιος. Τον Σεπτέμβριο του 2017, όταν ανακοίνωσε ο αρχαιότερος βουλευτής της Ν.Δ. Ιωάννης Τραγάκης ότι στις επόμενες εκλογές θα τον διαδεχτεί ως υποψήφιος ο γιος του, παρενέβη ο κ. Μητσοτάκης και το διέψευσε, δηλώνοντας ότι «δεν θα συμπεριληφθεί στα ψηφοδέλτια της Ν.Δ. όποιος προκαταλαμβάνει τις αποφάσεις του προέδρου».

Και πού είναι το κακό, θα πει κανείς. Γιατί δεν επιδοκιμάζουμε την ετοιμότητα του προέδρου, που έδειξε ότι δεν ανέχεται την οικογενειοκρατία και δεν επιτρέπει σε κανέναν να αυτοχρίζεται υποψήφιος δύο χρόνια πριν από τις εκλογές; Μα το κακό για τον κ. Μητσοτάκη είναι ότι ακριβώς αυτό είχε κάνει και ο ίδιος! Δύο χρόνια πριν από τις εκλογές του 2004 είχε αυτοχριστεί υποψήφιος της Ν.Δ.!

Είναι γνωστό ότι ο κ. Μητσοτάκης καθυστέρησε να αναμιχθεί στην πολιτική στη σκιά της μεγάλης του αδελφής Ντόρας Μπακογιάννη. Αρχικά είχε επιχειρήσει να χτίσει μια επαγγελματική καριέρα στον ιδιωτικό τομέα και μάλιστα εμφάνιζε την επαγγελματική του ενασχόληση ως εξαιρετικά επιτυχημένη. Οπως έχουμε αποκαλύψει (https://tinyurl.com/2m8ub29g), αυτό είναι ένας μύθος, ενώ ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης βρέθηκε ελεγχόμενος για την περίοδο που διοικούσε την εταιρεία «IVEN», θυγατρική εταιρεία της Εθνικής Τράπεζας όπου είχε τοποθετηθεί επί κυβέρνησης Σημίτη (2001-2003).

Η αποτυχία αυτή τον οδήγησε να αναζητά εσπευσμένα τρόπο μεταπήδησης στην πολιτική. Κι αυτό το έκανε επιβάλλοντας την υποψηφιότητά του στον Κώστα Καραμανλή ήδη από το 2002, προσδιορίζοντας μάλιστα μόνος του και την περιφέρεια που θα κατέβει. Και έναν χρόνο πριν από τις εκλογές ανακοίνωσε την κάθοδό του σε συνέντευξη σε ιδιωτικό μέσο ενημέρωσης, γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια τους κομματικούς κανόνες («Το Βήμα», 6.4.2003).

Αλλά αν έτσι λειτουργούσε ως υποψήφιος βουλευτής, πώς περίμενε κανείς να πολιτευτεί ως αρχηγός και μάλιστα πρωθυπουργός;