Ολίγον έγκυος

Κανονική φαρσοκωμωδία, επιθεώρηση της χρυσής εποχής του θεάτρου θυμίζει το ζήτημα με την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος των αποδήμων ομοεθνών στις χώρες διαμονής τους, που, επιδεικνύοντας άκρατη γαλαντομία, προτίθενται να παράσχουν τα ημεδαπά κόμματα. Πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το κι άσ’ του και τσουλούφι, εν είδει αφέλειας, ψηλά στο τσόφλι στην κορφή. Οι ατάκες του έργου, δανεισμένες από παροιμιώδεις φράσεις της εκλογικής αργκό, προκαλούν καμπανιστούς γοερούς γέλωτες στην πλατεία, όταν δεν σείεται ο εξώστης από ξεκαρδιστικούς κλαυθμούς.

Από το σύνολο των χωρών της πεπολιτισμένης Δύσεως μόνον η αιωνία Ελλάς δεν εδέησε να διευθετήσει μέχρι τούδε τις εκκρεμότητες της ψήφου των εν τη αλλοδαπή παρεπιδημούντων εκλογέων. Καίτοι η αλματώδης πρόοδος της τεχνολογίας εγγυάται την έγκυρη και έγκαιρη διεκπεραίωση της όλης διαδικασίας, οι κυβερνήσεις μας επιδεικνύουν ανεπίτρεπτη ολιγωρία. Ουδόλως ενδιαφέρονται για τους συμπατριώτες μας του εξωτερικού κι ας στέλνουν εδώ και δεκαετίες με εισιτήριο δίχως επιστροφή χιλιάδες μετανάστες στο Αμέρικα, την Ευρώπη ή τη μακρινή Αστραλία, καταπώς την αποκαλούσε η Γεωργία Βασιλειάδου.

Λαμβάνουν υπ’ όψιν πρωτίστως τα στενά, μικροπολιτικά τους συμφέροντα. Νοιάζονται να χρησιμοποιήσουν προς ίδιον όφελος τα πολυπόθητα κουκιά των μετοίκων. Γι’ αυτό κωλυσιεργούν. Με εμφανώς παιγνιώδη διάθεση και αμφιβόλου πολιτικής ορθότητος λαϊκό χιούμορ ο Χαρίλαος Φλωράκης παραλλήλιζε άλλοτε την κάλπη με την «γκαστρωμένη γυναίκα», εννοώντας πως κανείς δεν γνωρίζει τι κυοφορεί. Οι καιροί άλλαξαν, εν τούτοις. Τα «άλφα τεστ» και τα υπερηχογραφήματα προσδιορίζουν πια με πιστότητα ελβετικού ρολογιού το φύλο των ωαρίων.

Παρομοίως και οι δημοσκοπήσεις τα αποτελέσματα των εκλογών. Αρκετά συχνά μολαταύτα διαφεύγουν από τα γκάλοπ τα ακριβή ποσοστά των μονομάχων και σχεδόν πάντοτε οι τερατογενέσεις που προκύπτουν λίγο μετά την απομάκρυνση από την κάλπη. Πειραιώς και Κουμουνδούρου γνωρίζουν λοιπόν, ή έτσι νομίζουν, ότι η ψήφος των αποδήμων ευνοεί τη Ν.Δ., η οποία βιάζεται να τους εντάξει στο εκλογικό σώμα, κοπτόμενη δήθεν για τα αναφαίρετα δικαιώματά τους. Για τους αντίθετους λόγους ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να δημιουργήσει προσκόμματα.

Η πρότασή του συγκρούεται κάπως με την κοινή λογική, ίσως επειδή βρίσκεται σε δυσχερέστερη θέση. Εισηγείται μεν να ψηφίζουν οι μετανάστες, αλλά η επιλογή τους να μην προσμετράται στην τελική σούμα. Αν, παρ’ ελπίδα, ζούσα στα ξένα και ταξίδευα δυο-τρεις ώρες ώς την πλησιέστερη προξενική μας αρχή προκειμένου να ρίξω τζούφιο το κουκί μου, θα αισθανόμουν καρακοροϊδάρα. Κάτι σαν ολίγον έγκυος. Κι είμαι απολύτως σίγουρος πως αν οι συσχετισμοί ήταν διαφορετικοί, Μητσοτάκης και Τσίπρας θα εξέφραζαν τα ανάποδα επιχειρήματα. Προσωπικώς πάντως συμμερίζομαι περισσότερο από την άποψη του Χαρίλαου, εκείνη των τοίχων: «Η κάλπη μοιάζει με το πεπτικό σύστημα. Μ’ ό,τι κι αν τη γεμίζεις, βγάζει σκ@τ@».