Τα χρυσόψαρα

Για όνομα! Μα τον Ποσειδώνα! Ακούς εκεί να τολμήσει η επάρατος Δεξιά να πληγώσει με γεωτρύπανα τον εύθραυστο, σαν γυαλί, πυθμένα του Ιονίου και του Λιβυκού! Και να ’χει το θράσος από πάνω να ζητάει από τους έντιμους εκπροσώπους του αναξιοπαθούντος πόπολου να επικυρώσουν τις ειδεχθείς συνομολογήσεις της με τους καταστροφείς των θαλασσών. Ε, όχι, λοιπόν! Η αμόλυντη συνείδησή μας δεν επιτρέπει να υπερψηφίσουμε παρόμοια αίσχη. Τυγχάνουμε, βλέπεις, γνήσιοι αριστεροί, αποκλειστικοί κάτοχοι του ηθικού πλεονεκτήματος, και θα βροντοφωνάξουμε ουρανόμηκες «όχι» στα ολέθρια σχέδια που ναρκοθετούν τον πλανήτη.

Υποτίθεται ότι το κοινό μας σπίτι, το πατρογονικό επί της πλατείας Κουμουνδούρου, ασκεί εποικοδομητική αντιπολίτευση γι’ αυτό δήλωσε «παρών» στην επίμαχη ψηφοφορία. Δεν το βάσταξε η ψυχή μας, εν τούτοις, να ακολουθήσουμε την επίσημη γραμμή· να συναινέσουμε στο έγκλημα, έστω και για λόγους αβροφροσύνης και ένδειξης πολιτικού πολιτισμού. Υψώσαμε το ανάστημά μας απέναντι στο ίδιο μας το κόμμα και καταψηφίσαμε. «Νέο αντάρτικο γεννιέται ν’ αγωνιστεί για λευτεριά...» ψιθυρίσαμε μεγαλοφώνως στη μέσα μεριά του έρκους των οδόντων μας, οπλιστήκαμε με περίσσιο θάρρος και αντιτάξαμε σθεναρά την άρνησή μας.

Απα παπά! Σε τόσο κρίσιμα ιδεολογικά ζητήματα δεν χωρά η παραμικρή έκπτωση. Εν μέσω επαναστατικού παροξυσμού, μολαταύτα, διέλαθε εντελώς την προσοχή μας η ασήμαντη λεπτομέρεια ότι η ως άνω συμφωνία υπήρξε επινόηση δική μας, επίτευγμα της πρωτοδεύτερη φορά Αριστεράς. Ο αρχηγός μας, μάλιστα, κομπορρημονούσε προεκλογικώς στα μπαλκόνια, τονίζοντας την καταλυτική συμβολή της στην προοπτική της ενεργειακής επάρκειας της πατρίδας. Τα καϊνάρια της μισητής Νου Δου πρόσθεσαν χαιρέκακα τις τελικές τζίφρες για να μας μπουν στο μάτι καρφί και να ρίξουν στάχτη στους οφθαλμούς του κοσμάκη με το ψευδεπίγραφο πρόσχημα της συνέχειας του κράτους.

Λαφυραγωγούν τοιουτοτρόπως, με ιδιαιτέρως φθηνά τεχνάσματα, το τιτάνιο έργο μας, το χρυσοποίκιλτο αποτύπωμα που κληροδοτήσαμε στον δημόσιο βίο, σαν τάμα θεραπευθέντος παραλυτικού της Καπερναούμ, που με γοργές δρασκελιές εναποθέτει ευλαβικά στην εικόνα της Μεγαλόχαρης. Αν, βεβαίως, η κάλπη στηνόταν στο τέλος της τετραετίας και η σχετική σύμβαση ερχόταν προς υπογραφή από τον ΣΥΡΙΖΑ, θα την επικροτούσαμε ασφαλώς. Στις εξορύξεις υδρογονανθράκων θα κολλούσαμε;

Αστείο πράγμα. Εδώ ψηφίσαμε χιλιάδες σελίδες κατάφορτες με αντιλαϊκά μέτρα θατσερικής, νεοφιλελεύθερης κοπής. Καταντήσαμε τρισχειρότεροι από την πιο σκοτεινή Δεξιά. Για τη δικαίωση και το φως της Αριστεράς, ρε γαμώτο! Τώρα, όμως, που κυβερνά η Πειραιώς εμείς θα πλημμυρίζουμε τα πεζοδρόμια της Αθήνας διαμαρτυρόμενοι για τα αιματοβαμμένα πλεονάσματα και την απάνθρωπη Μόρια, ασχέτως εάν καμαρώναμε μέχρι χθες και για τα δύο. Θα συμμετείχαμε στις διαδηλώσεις για τις τέσσερις βάσεις που δωρίσαμε στους Αμερικανούς, αλλά η πληθυντική Αριστερά χρησιμοποιεί ληγμένα βελουτέ, που αναδίδουν ανυπόφορη ξινίλα. Δυστυχώς, στην κοινωνική γυάλα της απάθειας δεν έχουν όλοι οι ιχθύες μνήμη χρυσόψαρου.