Το κόλπο των «εισαγωγικών»

Προσφυγή σε ένδικα μέσα προανήγγειλε ο βουλευτής και τομεάρχης Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ Ανδρέας Ξανθός, ζητώντας από την «Απογευματινή» να αφαιρέσει τα εισαγωγικά από φράση του που η εφημερίδα δημοσίευσε στην πρώτη σελίδα και ο, ιδιαίτερα χαμηλών τόνων, πολιτικός υποστήριξε ότι: «Προφανώς δεν είπα αυτό το πράγμα». Σκέφτηκα να μη σημειώσω το όνομα της εφημερίδας και να την αναφέρω ως σκέτα «φιλοκυβερνητική».

Ομως έτσι θα έβαζα στο ίδιο σακί και φιλοκυβερνητικές εφημερίδες που δεν καταφεύγουν σ’ αυτό το φτηνό, εξίσου και βλακώδες κόλπο παραποίησης διά των εισαγωγικών. Απορώ, δε, πώς υπάρχουν ακόμα «εφημεριδάδες» που το μεταχειρίζονται, με τόσα άλλα μέσα πλάνης και αποπλάνησης που διαθέτει σήμερα η «πιάτσα» της -υποτιθέμενης- ενημέρωσης.

Συνέβη και σε μένα κάποτε. Μου ζήτησαν και είπα, σε μικρή συνέντευξη, τις απόψεις μου για την κύρια δουλειά μου στη δημοσιογραφία, το χρονογράφημα (1981–2023· απίστευτο, πώς περνούν τα χρόνια!). Είδα, τότε, «θέση» μου σε εισαγωγικά, που όχι μόνο δεν με αντιπροσώπευε, αλλά, επιπλέον, ήμουν… αντίθετος. Γέλασα. Ηταν μία, όσο θυμάμαι, ανώδυνη παραδρομή, ίσως από απροσεξία, ίσως από αφέλεια του συναδέλφου που πήρε τη συνέντευξη.

Δεν θα έχανε κι η Βενετιά βελόνι που λέμε. Ούτε ζήτησα επανόρθωση. Απλώς είπα στον (νέο) συνάδελφο να είναι πιο προσεκτικός. Οπως είχαν πει και σε μένα παλαιότεροι συνάδελφοι. Τότε που πιστεύαμε πως η δημοσιογραφία ήταν τέχνη. Με αρχές και αξίες και με όλα τα στραβά της, αλλά τέχνη. Που πήγαινε από χέρι σε χέρι και από συνείδηση σε συνείδηση. Με όπλο την ελευθερία της κριτικής, αλλά και με δέσμευση την τήρηση στοιχειωδών κανόνων και «συμβάσεων» ενημέρωσης.

Πάντως, τόση ανευθυνότητα που να αναλώνεται (είπα να γράψω «θυσιάζεται», αλλά είναι βαριά η λέξη) χάριν μιας χύδην σκοπιμότητας «…και όποιον πάρει ο χάρος», δεν θυμάμαι στο παρελθόν· που δεν ήταν και ρόδινο…