Ενα τραγούδι-ντοκουμέντο

Με αφορμή το χθεσινό αφιέρωμα της «Εφ.Συν.», ένα χρόνο μετά τον θάνατο του Μίκη, στα τραγούδια του που αγάπησαν Ελληνίδες και Ελληνες πολιτικοί, αντιγράφω από, προχθεσινό, προσωπικό ημερολόγιο: «Κυριακή, 4 Σεπτεμβρίου 2022. Ταξίδι επιστροφής από Λαύκο εξαιρετικό. Νύσταξα μόνο μία φορά, λίγο μετά τον Βόλο. Μετά πήγαν όλα ρολόι. Καλή οδηγός η ανιψιά μου (γιατρός· μεγάλο σόι, ευτυχώς άπαντες εν ομονοία!).

Είχαμε και καλή παρέα τον Μίκη, μουσική και ιστορία, ένας χρόνος από τον θάνατό του (2 Σεπτεμβρίου πέρσι), από το θαυμάσιο αφιέρωμα του Δεύτερου Προγράμματος. Συγκινήθηκα κάποια στιγμή, έντονα, βούρκωσα, έβγαλα μαντήλι. Ηταν στο “Τέταρτο πάτωμα της Ελενας” (Ακρίτα). Το έγραψε ο Μίκης στην “πηγάδα” της Μπουμπουλίνας, υπόγεια κρατητήρια απομόνωσης στη Γενική Ασφάλεια, για την κρατούμενη μητέρα της Ελενας, Σύλβα (Ακρίτα-Γιαβάσογλου). Ημουν εκεί όταν γεννιόταν το τραγούδι, σε στίχους που αυτοσχεδίασε ο, επίσης κρατούμενος, δημοσιογράφος Νίκος Μακρίδης (που πέρασε κι ένα φεγγάρι από την “Ελευθεροτυπία”, μάγκας στις συνεντεύξεις, λάτρης του ούζου, ποντιακής καταγωγής, από το Κιλκίς, πέθανε τον Μάρτη του ’14, 87 χρόνων)».

Τότε έγραψε ο Μίκης και το «Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Αντρέα» για τον Αντρέα Λεντάκη (παρακαλούσε ο Αντρέας: «Βαράτε όπου θέλετε, εκτός από το κεφάλι!» -είχε μετατραυματική επιληψία από… προδικτατορικό χτύπημα ΕΚΟΦίτη σε φοιτητικό αμφιθέατρο!- και οι βασανιστές τον χτυπούσαν… μόνο στο κεφάλι! Τι μου λένε τώρα οι πλεύρηδες και οι παγουτέλησες, ας τα λένε εκεί που τους παίρνει. Να λυπάται μόνο η ψυχή σου με τα πολλαπλά χάλια της σημερινής κυβέρνησης μιας σκοπούμενης αμνησίας και υπόλογης!). Εκεί, στην «πηγάδα» της Μπουμπουλίνας, έγραψε κι ο Σαββόπουλος τον «Αντύπα» του («Τα καλύτερα παιδιά κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι…») και τη «Θεία Μάρω», αφιερωμένο στη Μίνα Γιάννου, στην «πηγάδα» κι αυτή. Η Ιστορία, ευτυχώς, δεν… επιστρέφεται!