Τα άφησε για τον σερβιτόρο

Σάββατο, κρύο αλλά καιρός ιδανικός για περπάτημα, είπα να το τραβήξω. Δυο-τρεις στροφές μετά την Καλοπούλα, από την άσφαλτο, είδα από μακριά γυναικεία σιλουέτα που, όπως μου φάνηκε, στάθηκε και ρέμβαζε προς τον Σαρωνικό (εξαίρετο παρατηρητήριο το σημείο, το γνωρίζω), νόμισα μάλιστα στην αρχή ότι έπαιρνε φωτογραφίες με κινητό· έχω και ο ίδιος φωτογραφήσει από κει.

Πλησίασα. Δεν φωτογράφιζε. «Καλημέρα» είπα προσπερνώντας. «Καλημέρα» απάντησε πρόθυμα. «Ωραίο μέρος για μια στάση» συμπλήρωσα, χωρίς να σταματήσω. «Ωραίο, αλλά δεν στάθηκα γι’ αυτό. Βλέπω αυτά τα χάλια!..». Σταμάτησα γιατί κάτι μου έδειχνε: σε πεζουλάκι αναλημματικό (αντιστήριγμα, να μην κατολισθήσει ο δρόμος) αφημένα πλαστικό μπουκαλάκι νερού και πλαστικό ποτήρι καφέ.

Ρέμβασε ο κύριος (ή η κυρία), απόλαυσε το καφεδάκι, ήπιε και το μισό νερό, μπήκε στο αμάξι και μην τον (την) είδατε· άφησε τις συσκευασίες για τον… σερβιτόρο. Είπα αμάξι, γιατί στατιστικά αποκλείεται τέτοια ασχήμια να την κάνει οδοιπόρος, και για λόγους πρακτικούς, κυρίως όμως για λόγους αισθητικούς· δεν αρμόζει σε συνειδητό οδοιπόρο τέτοια τσαπατσουλιά.

Επιστρέφοντας, πρόσεξα καλύτερα και είδα ότι –ευτυχώς– ο… φυσιολάτρης, εκτός από τα απορρίμματα, είχε αφήσει και το πλαστικό σακούλι. Διθέσιο δε και δη διαφημιστικό! Πρώτη φορά έβλεπα σακουλάκι για νερό και καφέ, έως τώρα γνώριζα τις χάρτινες θήκες. Σκέφτηκα τον κορονοϊό. Εκτός από όλα τα άλλα, το πόσο επιζήμιος είναι για το περιβάλλον (πλαστικά και μάσκες…), άλλο πράγμα. Πρωτοφανές και αυτό!

Τα μάζεψα. Τα κατέβασα στην Καλοπούλα. Τέσσερις κάδοι απορριμμάτων: δυο μπλε, δυο πράσινοι: «Φίνα!» σκέφτηκα. «Στον μπλε, το μπουκάλι, στον πράσινο, το ποτήρι!»… Καλαβρέζικα! Οπερ μεθερμηνεύεται: έν και ταυτόν, μπλε και πράσινοι το σκουπίδι φύρδην μίγδην, ομοούσιον και αδιαίρετον, με κάποια προτίμηση των μπλε στις… πευκοβελόνες. Ακριβώς από πάνω η παραινετική πινακίδα: «Παρακαλούμε Διατηρείτε Τον Χώρο Καθαρό».