Ο ορισμός του επιτελικού

Συνέχεια από χθες. Η συνέχεια μιας ασυνέχειας. Γιατί πού να το αφήσεις κι από πού να το πιάσεις για να συνεχίσεις, χωρίς να λερωθείς. Πριν αφήσεις το ένα, ξερνάει το άλλο. Και μόλις πας να ακουμπήσεις το άλλο, έρχεται το επόμενο και το μεθεπόμενο και το παρεπόμενο. Μετά τα χιόνια, οι ρυπαρές χιονοστιβάδες.

Εγραφα χθες για το πινγκ πονγκ που είπε ο Μητσοτάκης για τους άλλους, τους «αρμόδιους», ότι έπαιξαν πινγκ πονγκ με χιονόμπαλες, πετώντας ο ένας στον άλλο τις ευθύνες στο μισό τραπέζι του. Να εξηγούμαστε: ολόκληρο το τραπέζι, οι ρακέτες, το διχτάκι και τα μπαλάκια είναι η κυβέρνηση, αυτοί οι εβδομήκοντα παρά κάτι με επικεφαλής, γκεσέμι, τον πρωθυπουργό. Γιατί σαν κάποιο κολπάκι, φτηνό, ψυχανεμίζομαι, να ξεχωρίσει το γκεσέμι από το κοπάδι. Οτι το γκεσέμι δεν παίζει πινγκ πονγκ, παίζει μόνο το κοπάδι.

Ευτυχώς, βγήκε ο Εσωτερικών, από τους βασικούς παίκτες της αντισφαίρισης με χιονόμπαλες, προτού τον αδειάσει ο πρωθυπουργός, και τουλάχιστον ξεκαθάρισε, έστω για πάρτη του, κι ας βγει μετά ή ας τον βγάλουν να λέει και να ξελέει, τι σημαίνει επιτελικό (θέτε πείτε το κράτος επιτελικό, θέτε πείτε το υπουργείο ή στραγαλατζίδικο).

Αφού πρώτα διαβεβαίωσε το πανελλήνιο, ιδιαίτερα τα 420.000 σπίτια που μείνανε χωρίς ηλεκτρικό, ότι δεν υπήρξε θέμα «σύγκρουσης αρμοδιοτήτων» (για καλό το είπε φαντάζομαι!), φρόντισε και να βγάλει την ουρά του απέξω, διευκρινίζοντας ότι «το υπουργείο Εσωτερικών είναι επιτελικό»· επιτελεί δηλαδή, άρα δεν εκτελεί… αυτό φαντάζομαι ήθελε να πει, στο τυχόν ερώτημα: γιατί αδράνησε; Δεν αδράνησε, έδρασε με τη σκέψη, επιτελικά! Να πούμε για «επιτελικό κράτος» και «επιτελική κυβέρνηση»; Μία από τα ίδια…

ΥΓ.: Ο Λιγνάδης, με ό,τι τον βαρύνει, θα φτάσει στο ακροατήριο. Οι Λιγδιάρηδες και το ακροατήριό τους είναι το κρίσιμο ζήτημα!