Ονειρα ανεξήγητα που κρατάνε χρόνια

Ονειρεύτηκα πελάτη του μανάβικου· θυμάμαι όνομα! Ηταν, λέει, να δικαστεί –από στρατοδικείο, ή στη χούντα ή μετά τον Εμφύλιο– και συζητούσαμε, στην οικογένεια και οι φίλοι, πώς να τον υπερασπιστούμε: ως μάρτυρες υπεράσπισης; αρθρογραφώντας; κολλώντας αφίσες; Πώς; Δίλημμα σοβαρό! Μόνο που δεν μου προκαλούσε πανικό. Το αντιμετώπιζα ψύχραιμα· συμβαίνουν αυτά στα όνειρα: να έχεις εφιάλτη στο παραμικρό και να μένεις ατάραχος στην καταστροφή.

Η απορία μου ήταν όταν ξύπνησα. Διότι ο πελάτης (που ουδεμία σχέση είχε με την πολιτική!) δεν ήταν ακριβώς πελάτης, πελάτισσα ήταν η «θεία» του· «θεία» του, επειδή τον έλεγε «ο ανιψιός μου». Ο «ανιψιός» περνούσε το πρωί από το μανάβικο: Μεσαίο ανάστημα, μέτριο βάρος, τουρλοκώλης. Μαλλί, άφθονο, κατσαρό, γκριζωπό, σγουρό. Γυαλιά μυωπίας. Ντύσιμο καλό, προς το σπορ: Συνήθως σακάκι καρό, παντελόνι μονόχρωμο, μεγάλη ποικιλία από πουκάμισα και γραβάτες. Ακριβά παπούτσια δερμάτινα, ταμπά, με κορδόνια. Χαρτοφύλακας καφέ δερμάτινος.

Ψώνιζε με αρχοντιά, χωρίς παζάρια. Πλήρωνε από φουσκωμένο πορτοφόλι, δερμάτινο· όχι επιδεικτικά. Δεν θα τον έλεγες όμορφο, όμως δεν ήταν και άσχημος· είχε αυτό το κάτι των πολλών που τους κάνει συμπαθείς· έτι δε συμπαθέστερους, όταν τους έχεις πελάτες! Και έπαιρνε το λεωφορείο ή το τρόλεϊ, από το «Αλσος μιας νυκτός» για τη δουλειά του.

Πήγαινα στο σπίτι την παραγγελία με το ποδήλατο. Μονοκατοικία με αυλή. Με υποδεχόταν η «θεία», ευπρεπής, σοβαρή, λιγομίλητη. Κυρία! Περιποιημένη, με ρομπρ ντε σαμπρ σε αποχρώσεις ροζ και ομοιόχρωμα πασούμια. Καλό πουρμπουάρ! Στο «παρασκήνιο» τώρα, της «κοινωνικής κριτικής», του «πρακτορείου»· πρωθιερέας ο κουρέας… Ακουγόταν πως η Κυρία ήταν χήρα γνωστού θεατρικού επιχειρηματία, αιθουσάρχη, θιασάρχη κ.λπ. Και ο «ανιψιός» διηύθυνε γνωστό λαϊκό σινεμά με δύο έργα, ιδιοκτησίας της «θείας» εκ χηρείας. Ονειρα είναι, ό,τι θέλουν κάνουν και λογαριασμό δεν δίνουν…