Δεν είναι μυστικό. Η παρούσα κυβέρνηση θέλει ιδιωτικά Πανεπιστήμια και το φωνάζει. Κυβερνητικοί και φιλοκυβερνητικοί κάθε είδους κάνουν συνεχώς λόγο για κρατικό μονοπώλιο στην εκπαίδευση –λες και τα Πανεπιστήμια είναι επιχειρήσεις. Ονειρεύονται, λένε, να σπάσουν το μονοπώλιο με ιδιωτικά Πανεπιστήμια που θα ανταγωνιστούν τα δημόσια και θα μας εκσυγχρονίσουν.
Στην εξίσωση δεν βάζουν προς το παρόν τους κολεγιάρχες γιατί δεν δικαιολογείται έτσι η κατάλυση του άρθρου 16 του Συντάγματος. Μιλούν για τη Σορβόνη, το Πολυτεχνείο της Κωνσταντινούπολης, για γνωστά βορειοαμερικανικά Πανεπιστήμια. Για τις επενδύσεις που θα γίνουν, για τους Ελληνες φοιτητές που θα επιστρέψουν από τα ξένα -ατυχώς για τους κυβερνώντες ο αριθμός τους είναι από τους μικρότερους των τελευταίων δεκαετιών-, για τους αλλοδαπούς που θα συρρεύσουν.
Ανθρακας ο θησαυρός. Σε διαφάνειες μάλλον της τελευταίας στιγμής, αναζητούνται εναγώνια επιχειρήματα για να φτιασιδωθούν αυτά που δεν βγαίνουν. Ετσι μπήκε για νιοστή φορά στο παιχνίδι το εθνικό απολυτήριο. Ιστορία παλιά από τη δεκαετία του 1950. Ενα από τα βασικά στοιχεία της Μεταρρύθμισης του 1964, των Παπανούτσου-Παπανδρέου, που δυστυχέστατα οι ιδεοληπτικοί χουνταίοι την ακύρωσαν ασμένως. Με τη Μεταπολίτευση κάθε τόσο και λιγάκι έβγαινε στο προσκήνιο. Στη δεκαετία του 1980, του 1990, στην απόπειρα Αρσένη -από κει και το γνωστό «κάτσε καλά Γεράσιμε»-, ακόμη και στις μεταρρυθμίσεις Γαβρόγλου.
Η διαπίστωση, κοινή και ορθή. Δεν μπορείς να διαλύεις το σχολείο, να το κάνεις προθάλαμο του Πανεπιστημίου. Δεν μπορεί από το Γυμνάσιο να ετοιμάζεσαι για το Πανεπιστήμιο. Να κάνεις φροντιστήριο διαρκώς και να διαβάζεις μόνο τα μαθήματα που οδηγούν στο Πανεπιστήμιο. Το σχολείο διαλύεται, στενάζει στα φροντιστήρια, οι οικογένειες ματώνουν, τα παιδιά δεν μαθαίνουν, το Λύκειο γίνεται φυλακτήριο, μη εκπληρώνοντας τον παιδευτικό και μορφωτικό του ρόλο, οι εκπαιδευτικοί ακυρώνονται.
Προφανώς όλα αυτά πρέπει να τα δούμε. Να τα δούμε σοβαρά, ιδιαίτερα σήμερα που θεωρούμε αυτονόητο ότι σχεδόν όλα τα παιδιά πρέπει να τελειώσουν τουλάχιστον τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Τουλάχιστον το 80% των παιδιών, διαβάζουμε στα ευρωπαϊκά κείμενα, να έχουν απολυτήριο Λυκείου. Αλλά και να μαθαίνουν. Να αποκτούν βασικές γνώσεις, στοιχειώδεις κοινωνικές δεξιότητες, να είναι σε θέση να γνωρίζουν έστω και γενικά τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους.
Γίνονται αυτά στο ελληνικό σχολείο; Πολύ λίγο. Αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που ένας σημαντικός αριθμός φοιτητών εγκαταλείπει τις σπουδές στο Πανεπιστήμιο. Ενας στους τρεις κοντά, μας λένε οι στατιστικές. Δεν είμαστε βέβαια μακριά από τους άλλους Ευρωπαίους. Αλλά αυτοί, στις περισσότερες χώρες τουλάχιστον, δίνουν στους νέους μια δεύτερη ευκαιρία. Εμείς, όχι. Εδώ πολλά παιδιά μπαίνουν σε τμήματα κατά λάθος, από έλλειψη επιλογής, από άγνοια. Και σύντομα το σκέφτονται. Ελλείψει πληροφόρησης και κατάλληλων θεσμών, δεν επενδύουν στις σπουδές, οδηγούνται στην έξοδο.
Αντί να σκεφτούμε νηφάλια και σοβαρά όλα αυτά, ο σημερινός μας υπουργός Παιδείας έριξε το πυροτέχνημα. Εθνικό απολυτήριο. Βεβαίως. Πώς; Κατάργηση των πανελλαδικών. Βεβαίως. Πώς; Να σπουδάσουν όλοι. Βεβαίως. Πώς; Ο καθένας καταλαβαίνει ότι πρόκειται για απόπειρες να χρυσωθεί το χάπι. Πώς θα σπουδάσει κάποιος γιατρός σε ιδιωτικό Πανεπιστήμιο στην Αθήνα ή σε Νομική όταν θέλει πάνω από 18.000 μόρια για να φοιτήσει στα ιδρύματα του «κρατικού μονοπωλίου»;
Προφανώς δεν γίνεται. Αυτά που λέχθηκαν περί Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής προφανώς στερούνται σοβαρότητα. Πώς θα μπει κάποιος με 13.000 μόρια σε ιδιωτική Ιατρική στην Αθήνα όταν θέλει 18.000 στην Αλεξανδρούπολη, στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης; Αλλά ακόμη κι αν, ω του θαύματος, έμπαινε, πώς θα έβγαινε; Με τι γνώσεις; Αρκούν μόνο τα ευρώ;
Η κυβέρνηση θέλει ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Δικαίωμά της. Υπάρχουν οι διαδικασίες. Εικάζω, βιάζεται καθώς οι πολιτικοί συσχετισμοί στην παρούσα φάση την ευνοούν. Ωστόσο δεν είναι καθόλου φρόνιμο να παίζεις με το μέλλον της νέας γενιάς, το μέλλον της χώρας. Το πρόβλημα είναι σοβαρό και δεν λύνεται με διαφάνειες της στιγμής.
* Πανεπιστήμιο Πατρών, πρώην πρόεδρος της Αρχής Διασφάλισης Ποιότητας
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας