Παΐσιος και Καρυάτιδες

Είναι τουλάχιστον η δεύτερη «Νίκη» της λαϊκιστικής Δεξιάς κατά της τέχνης επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη, καταφέρνοντας να μας πάει σε τρεις μέρες ταξίδι στο 1779: την εποχή που ο Φρανσίσκο Γκόγια δημιούργησε τα έργα αντίστασης στην εξουσία της εποχής του με τα οποία συνομιλούσαν τα σύγχρονα έργα στην έκθεση «Η σαγήνη του αλλόκοτου». Των έργων μεταξύ άλλων του Χριστόφορου Κατσαδιώτη στην Εθνική Πινακοθήκη που βανδαλίστηκαν και τελικά απομακρύνθηκαν είχε προηγηθεί η αποκαθήλωση του έργου της Γεωργίας Λαλέ από την έκθεση του ελληνικού προξενείου στη Νέα Υόρκη που δεν ήταν άλλο από τη ροζ σημαία-σύμβολο για τα εγκλήματα κατά των γυναικών.

Για ακόμη μία φορά την πληρώνει η τέχνη. Ετσι είναι και ήταν ανέκαθεν η ματσίλα. Οι ευθύνες ωστόσο βαραίνουν αποκλειστικά την ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού που επέτρεψε να συμβεί αυτό αφήνοντας απροστάτευτη την τέχνη στα καπρίτσια του καθενός που διεκδικεί δάφνες θρησκοληψίας και πατριδοκαπηλίας. Ομως αυτό που επιτεύχθηκε έχει ακόμη μία παράμετρο. Ξαφνικά η ατζέντα ξέφυγε από τις ογκούμενες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας για το έγκλημα των Τεμπών και δυσαρέσκειας για τους κυβερνητικούς χειρισμούς συγκάλυψης και ατιμωρησίας. 

Οπότε πλέον φαντάζει προφητικά αλληγορική η παράσταση «Καρυάτιδα!» του Γιώργου Καπουτζίδη σε σκηνοθεσία Κατερίνας Μαυρογεώργη που παίζεται αυτό το διάστημα στο Εθνικό Θέατρο. Πρωταγωνίστρια είναι η υπουργός Πολιτισμού που προέρχεται από τη λαϊκιστική συνιστώσα μιας κυβέρνησης συνεργασίας Δεξιάς και δεξιότερης Δεξιάς. Η οποία υπουργός καταφέρνει να καταστρέψει την Καρυάτιδα που μόλις έχει επαναπατριστεί, αγνοώντας τη σημασία του εγκλήματός της. Μοναδική της έγνοια είναι να βρει μια σύνδεση ανάμεσα στον Παΐσιο και τις Καρυάτιδες για να τη χρησιμοποιήσει στον λόγο της. Κωμικοτραγικό. Ευφρόσυνη η γελοιότητα στην τέχνη. Στην πραγματική ζωή;