Ανίατα ΠΑΣΟΚ

«Είμαστε μεσοπόλεμος σου λέω, ανίατα μεσοπόλεμος» λέει ένας από τους πιο διάσημους στίχους του Βύρωνα Λεοντάρη, που εύκολα παραφράζεται ή παρεξηγείται, όταν τον αποσπάς από τα συμφραζόμενα. Συνεχίζοντας το παιχνίδι της παράφρασης, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είμαστε ΠΑΣΟΚ, ανίατα ΠΑΣΟΚ, ακόμα και αν το ΠΑΣΟΚ δεν είναι πια αυτό που ήταν. Η δημοσιότητα που συγκέντρωσαν οι εκλογές για την ανάδειξη του νέου αρχηγού του ΚΙΝ.ΑΛΛ. και η αθρόα συμμετοχή ψηφοφόρων σε μια εποχή που οι συλλογικές διαδικασίες είναι μάλλον απαξιωμένες ξάφνιασαν όσους από εμάς θεωρούσαμε το τρίτο κόμμα της Βουλής απλώς μια χλομή σοσιαλφιλελεύθερη μετάλλαξη του παλιού ΠΑΣΟΚ. Φαίνεται πως είχαμε υποτιμήσει όχι τόσο τη δύναμη του κομματικού brand name όσο την ένδεια των αντιπάλων ή ανταγωνιστών του ΚΙΝ.ΑΛΛ., τόσο στα δεξιά όσο και στα (κεντρο)αριστερά του πολιτικού φάσματος. Οσο ο ΣΥΡΙΖΑ πασοκοποιείται, πολλοί το ξανασκέφτονται να επιστρέψουν στην ορίτζιναλ συνταγή ή να διαλέξουν το νέο της πρόσωπο.

Μια άλλη δύναμη έλξης, που στοχεύει στο συναίσθημα, είναι η νοσταλγία. Οι σημερινοί έφηβοι, που μεγάλωσαν από κρίση σε κρίση και από μνημόνια σε πανδημία, μπορεί να μην ξέρουν καλά καλά τι είναι το ΚΙΝ.ΑΛΛ., όμως σχεδόν όλοι ξέρουν τη λέξη ΠΑΣΟΚ ως συνώνυμο παλιών καλών εποχών, τότε που «είχαμε λεφτά». Οι μεγαλύτεροι ξέρουμε ότι ποτέ δεν ήταν έτσι, όμως η μνήμη, ειδικά όσων δεν έζησες, τα παίζει αυτά τα παιχνίδια. Δεν ξέρω πόσοι από όσους ψήφισαν χθες για το ΚΙΝ.ΑΛΛ. είχαν στον νου τους τον ήλιο τον πράσινο ή το φάντασμα του Αντρέα (που δύσκολα εκπροσωπείται από τον Γιώργο), ξέρω όμως ότι στην Ελλάδα η λέξη «ΠΑΣΟΚ» είναι κάτι σαν το σουβλάκι με πίτα. Συνεχίζουν να το τρώνε, κι ας μην ξέρουν τι έχει μέσα.