Φοβούνται μωρέ τα παλικάρια;

Ετσι ρωτούμε επαέ στην Κρήτη. Και η απάντηση είναι πως ναι, φοβούνται, όπως φοβάται ο καθένας, όχι τόσο για τη δική του ζωή όσο για των δικών του ανθρώπων. Περίπου 150.000 άνθρωποι στο νησί ζουν από τον τουρισμό και τα συναφή επαγγέλματα. Περίπου 5 δισ. είναι ο τζίρος κάθε τουριστικής σεζόν για την Κρήτη, που έτσι όπως την κάνανε, δεν μπορεί πια να κάνει χωρίς τους τουρίστες.

Κι αν οι τουρίστες γίνουν πηγή κινδύνου; Ενα τεράστιο οικονομικό δίκτυο ασκεί αφόρητες πιέσεις για να «ανοίξουν οι πόρτες». Από τις αεροπορικές εταιρείες και τους tour oparators μέχρι τους μεγαλοξενοδόχους και τα rooms to let, πίεσαν για την έλευση των τουριστών χωρίς τεστ.

Ακόμα και οι συνδικαλιστές ξενοδοχοϋπάλληλοι δυσκολεύονται: «Είναι λεπτό το θέμα», λένε σε τοπικό επίπεδο κι ας είναι οι πρώτοι που θα εκτεθούν μέσα στα ξενοδοχεία με επισκέπτες από κάθε γωνιά της Γης. Πριν από λίγα χρόνια, επίσημοι φορείς του νησιού ανησυχούσαν πως αν έρθουν πρόσφυγες «θα κολλήσουν μεταδοτικές αρρώστιες τα παιδιά μας». Τώρα, από τους τουρίστες που πληρώνουν δεν φοβάται κανείς για τα παιδιά μας;

Μακάρι να στήριζε η κυβέρνηση τη «βαριά βιομηχανία» της χώρας. Για να την έχει ζωντανή και του χρόνου. Αλλά εδώ οι άνθρωποι δεν πήραν ακόμα την παράταση του ταμείου ανεργίας που τους υποσχέθηκαν. Οπότε, καμιά φορά στην ερώτηση: «τα λεφτά σου ή τη ζωή σου», μπορεί και να επιλέξεις τα λεφτά σου. Ενώ τριγύρω θα λες «φοβούνται μωρέ τα παλικάρια;».