Η κυβέρνηση φοβάται τον λαό

Η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, η Πάτρα και άλλες 67 πόλεις έστειλαν και χτες το ανυποχώρητο μήνυμα: καμία συγκάλυψη για το έγκλημα των Τεμπών. ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ, ΠΝΟ, Ομοσπονδίες και σωματεία, συλλογικότητες και κόμματα της Αριστεράς, εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες βγήκαν στους δρόμους, διεκδικώντας όχι μόνο δικαιοσύνη, αλλά πρωτίστως το δικαίωμα στη ζωή. Και η κυβέρνηση έστειλε το δικό της μήνυμα: τα δάκρυα στέγνωσαν, οι συγγνώμες τέλειωσαν, τώρα «μιλάνε» τα κλομπ και τα χημικά.

Είναι ίσως η πιο χυδαία στιγμή μιας κυβέρνησης, η οποία από τότε που ανέλαβε τα ηνία της χώρας κυβερνάει με το κνούτο και τον χωροφύλακα. Ομως χτες ξεπέρασε κι αυτόν τον χείριστο εαυτό της. Ο στρατός του κ. Θεοδωρικάκου επιτέθηκε εντελώς απρόκλητα -χωρίς έστω μία για τα προσχήματα αφορμή- στους διαδηλωτές που πορεύονταν ειρηνικά.

Οι πάνοπλοι πραιτοριανοί χτυπούσαν αδιακρίτως, επιτέθηκαν με κρότου-λάμψης και έπνιξαν τον κόσμο στα χημικά. Το Σύνταγμα μετατράπηκε σε εμπόλεμη ζώνη, με τον κόσμο να τρέχει πανικόβλητος -ανάμεσά τους ηλικιωμένοι και νεαρά παιδιά. Το μένος των δυνάμεων καταστολής ήταν τέτοιο που ακόμα και γερανός (!) της αστυνομίας κινήθηκε δολοφονικά εναντίον πεζών διαδηλωτών στην Ακαδημίας -τουλάχιστον ένας άνθρωπος εκσφενδονίστηκε από την τρελή πορεία του οχήματος.

Η κυβέρνηση βρίσκεται σε πανικό βλέποντας τη δημοσκοπική κατάρρευσή της και κυρίως τη σθεναρή αντίσταση του λαού που δεν αποχωρεί από τον δρόμο. Οι επικοινωνιακοί τακτικισμοί δεν μπορούν να καμουφλάρουν τη στρατηγική ήττα. Αλλωστε στην αντίληψη των «αρίστων» για τη δημοκρατία ο εχθρός-λαός ήταν πάντα το πρόβλημα.

Εδώ και δύο εβδομάδες όμως ο λαός (που θρήνησε χιλιάδες νεκρούς αφού η κυβέρνηση άφησε το ΕΣΥ να καταρρεύσει, που υπέφερε από τη συνεχή φτωχοποίηση απροστάτευτος στα νύχια κερδοσκόπων και σπεκουλαδόρων, που είδε το δημόσιο χρήμα να κατασπαταλιέται ενώ σχολεία, Πανεπιστήμια και δημόσιες υποδομές ρήμαζαν) επιστρέφει στο προσκήνιο της Ιστορίας, στο κέντρο της πολιτικής ζωής, στον δημόσιο χώρο.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης καταφεύγει στη στρατηγική της έντασης γιατί ιδεολογικά αποστρέφεται -και πολιτικά φοβάται- τον λαϊκό παράγοντα ως ρυθμιστή των εξελίξεων. Αν υπάρχει όμως κάτι πραγματικά διαλυτικό για τη χώρα, είναι η κυβέρνησή του -και είναι ο δικός της... ρόγχος που την κάνει τόσο επικίνδυνη.