Η Φρανκφούρτη «πυρπολεί» τους δανειολήπτες

Από την άνοιξη του 2022, όταν ο πληθωρισμός άρχισε να ξεπερνάει το ιερό και απαραβίαστο όριο του 2%, που αποτελεί εδώ και δεκαετίες το «Σύμβολο της Πίστεως» των κεντρικών τραπεζών, οι κεντρικοί τραπεζίτες μπήκαν σε ένα μαραθώνιο αυξήσεων στα βασικά επιτόκια.

Οι Αμερικανοί άρχισαν πρώτοι, αλλά το «ιερατείο» της Φρανκφούρτης άρπαξε γρήγορα τη σκυτάλη και, βασιλικότερο του βασιλέως, αποφάσισε να αποδείξει την ιδρυτική θεωρία του: για να καταπολεμηθεί ο πληθωρισμός πρέπει να αποθαρρύνουμε τους ανθρώπους από την κατανάλωση που συντηρεί ψηλά τις τιμές, άρα να αυξήσουμε το κόστος του χρήματος.

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ανακοίνωσε χθες την πολλοστή αύξηση στα επιτόκια του ευρώ. Εκανε το μόνο που ξέρει να κάνει από τότε που ιδρύθηκε, χωρίς να αναρωτηθεί έστω και για μια στιγμή αν νοικοκυριά και επιχειρήσεις, ήδη πληττόμενα από τις ανατιμήσεις, αντέχουν και ένα υψηλότερο κόστος δανεισμού.

Η ηγεσία της ΕΚΤ, όπως και όλων των Κεντρικών Τραπεζών, δεν αναρωτήθηκε ποιος πληρώνει το «μάρμαρο» της αντιπληθωριστικής συνταγής της, της μοναδικής που γνωρίζει άλλωστε. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για το ποιοι είναι τα θύματα της αμφίβολης αντιπληθωριστικής «θεραπείας» των κεντρικών τραπεζών.

Κάθε νοικοκυριό, που είναι δεσμευμένο με ένα στεγαστικό δάνειο, μέσα σε επτά μήνες έχει δει τις μηνιαίες δόσεις να αυξάνονται μέχρι και 30%. Είναι φυσιολογικό, αναμενόμενο και αναπόφευκτο αυτό;

Μα πώς είναι δυνατόν ο πληθωρισμός να τρέχει με 7,2%, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία Eurostat και ΕΛΣΤΑΤ, για τα οποία κορδώνεται η κυβέρνηση, αλλά οι δόσεις των δανείων να αυξάνονται με τριπλάσιο και τετραπλάσιο ρυθμό; Η απάντηση στο ερώτημα βρίσκεται, αφενός, στον κυνισμό με τον οποίο η Λαγκάρντ και οι λοιποί «ιέρακες» της Φρανκφούρτης απαιτούν να αποσυρθούν τάχιστα τα μέτρα στήριξης των ευάλωτων νοικοκυριών, γιατί η ενεργειακή κρίση πέρασε (αλήθεια;).

Και αφετέρου στην άνεση με την οποία οι συστημικές τράπεζες, γενναιόδωρα ευεργετημένες με χρήματα του ελληνικού λαού, μεταφράζουν το μήνυμα της Φρανκφούρτης σε εφαρμοσμένη πολιτική: στο 0% τα επιτόκια αποταμίευσης, στο 5% και βάλε τα επιτόκια δανεισμού. Πώς μπορεί να αποκαλέσει, άραγε, κανείς αυτό το χάσμα, αν όχι καραμπινάτη ληστεία;