Δεν έχει τόσο σημασία η κομματική αντιπαράθεση για τις ευθύνες της ΕΛ.ΑΣ. σε αυτή την εξαφάνιση, ούτε μπορεί κανείς να σταθεί στις δηλώσεις του Μιχ. Χρυσοχοΐδη, ο οποίος εμφανίστηκε ως θεματοφύλακας της νομιμότητας και διέρρηξε τα ιμάτιά του, επιμένοντας ότι οι υπηρεσίες του υπουργείου του δεν διανοήθηκαν ποτέ να θέσουν υπό παρακολούθηση πολίτες χωρίς εισαγγελική εντολή. Οποιος θέλει τον πιστεύει.
Μεγαλύτερη αξία έχει η ομολογημένη πράξη του φυγόποινου χρυσαυγίτη, ο οποίος, διά του συνηγόρου του, επιχείρησε μάλιστα να την δικαιολογήσει ως αυτονόητη, ενόψει του Εφετείου. Αλλά, βέβαια, αν ίσχυε κάτι τέτοιο, δεν θα προέβλεπε ο νόμος τη δυνατότητα εγκλεισμού των καταδικασμένων σε πρώτο βαθμό. Με την πράξη αυτή, ο Παππάς γελοιοποίησε τα επιχειρήματα της εισαγγελέως που διαβεβαίωνε ότι οι καταδικασμένοι χρυσαυγίτες δεν είναι ύποπτοι φυγής και εξέθεσε την υπερασπιστική γραμμή όλων τους (και τη δική του). Η πρώτη συνέπεια θα είναι να μη γίνει δεκτή καμιά αίτηση αναστολής.
Δεν είναι βέβαια πρώτη φορά που κάνει κάτι παρόμοιο ο Παππάς. Είχε εξαφανιστεί και τον Σεπτέμβριο του 2013 και παραδόθηκε τελευταίος, αφού προφανώς είχε φροντίσει να εξαφανιστούν όσα θεωρούσε ο ίδιος τεκμήρια ενοχής του. Βέβαια τότε δεν είχε προλάβει να αδειάσει το σπίτι του στα Γιάννενα, με αποτέλεσμα να αποκαλυφθούν σημαντικά επιβαρυντικά ντοκουμέντα για την οργάνωση και τον ίδιο.
Δεν έχει καμιά σημασία αν ο Παππάς βρίσκεται οικογενειακώς στις Βρυξέλλες, όπου η σύζυγός του έχει διοριστεί βοηθός του χρυσαυγίτη ευρωβουλευτή Αθ. Κωνσταντίνου. Ακόμα και σήμερα, εξάλλου, δεν έχουμε μάθει με ακρίβεια πού βρισκόταν επί εφτά χρόνια ο «Περίανδρος» που φυγοδικούσε από το 1998 μέχρι το 2005.
Ο ίδιος δήλωσε εκ των υστέρων ότι είχε καταφύγει στη Βενεζουέλα, αλλά, σύμφωνα με επίσημες εκθέσεις της ΕΛ.ΑΣ., βρισκόταν στην Ελλάδα, εκμεταλλευόμενος μια άτυπη κάλυψη από στελέχη της ΕΛ.ΑΣ. («Τα Νέα», 17.4.2004 και «Το Βήμα», 18.9.2005).
Το σημαντικό είναι ότι κατέρρευσε ο υπερασπιστικός μύθος περί «πολιτικού κόμματος», εφόσον τα ηγετικά στελέχη της Χρυσής Αυγής συμπεριφέρονται όπως οι κοινοί ποινικοί κατάδικοι, ενώ δημιουργούνται πάλι υπόνοιες για ειδική μεταχείριση των χρυσαυγιτών εκ μέρους αστυνομικών οργάνων. Η ευθύνη του υπουργού Μιχ. Χρυσοχοΐδη είναι προφανής.
