Τι σημαίνει: Εμπρηστές

«Γεωργού παις κοχλίας ώπτει. ακούσας δε αυτών τριζόντων έφη· “ω κάκιστα ζώα, των οικιών υμών εμπιπραμένων αυτοί άδετε;”» λέει ένας μύθος του Αισώπου, που ο Θ. Γ. Μαυρόπουλος μετέφρασε ως εξής: «Παιδί κάποιου γεωργού έβραζε σαλιγκάρια. Οταν άκουσε να τσιτσιρίζουν στη βράση, είπε: “Πανάθλια όντα, ενώ καίγονται τα σπίτια σας, εσείς τραγουδάτε;»

Τα σπίτια μας καίγονται κάθε χρόνο κι εμείς τραγουδάμε – χωρίς ερωτηματικό στο τέλος της φράσης. Ή μάλλον, μας καίνε τα σπίτια, τα δάση και τις καλλιέργειες, τα βουνά και τις πεδιάδες, τις χορτολιβαδικές εκτάσεις και τους στάβλους, τα άλση και τις βιοτεχνίες, τα δημαρχεία και τα σχολεία μας, κι εμείς τραγουδάμε, κι εμείς πάμε διακοπές, κι εμείς πίνουμε τον καφέ μας. Βλέπουμε το μέλλον μας να απανθρακώνεται κι εμείς ψάχνουμε την ετυμολογία της βιβλικής φράσης «γέεννα του πυρός» (κόλαση) και ξαναβάζουμε ήσυχα τα λεξικά στη βιβλιοθήκη. Διότι πλέον έχουμε ενσωματώσει, έχουμε αφομοιώσει το ότι κάποιοι, οι εμπρηστές, θα μας καίνε κάθε καλοκαίρι κι αυτό είναι κάτι αναπόδραστο, νομοτελειακό, κάπως σαν τη βαρύτητα, που τραβάει τα πράγματα προς τα κάτω κι όχι προς τα πάνω. Εχουμε παραδοθεί στην μπαναλιτέ του αποτρόπαιου, στην κανονικότητα του κακού.

Ποιοι είναι αυτοί οι εμπρηστές; Ποιοι μας καίνε κάθε χρόνο; Ποιος φταίει; Η έλλειψη ατομικής ευθύνης, η κυβερνητική ολιγωρία ή και οι φιλελέ προτεραιότητές της, η κλιματική κρίση και τα επακόλουθά της, η πράσινη μαφία των ανανεώσιμων συμφερόντων που φυτεύουν ανεμογεννήτριες στα καμένα ως διά μαγείας, οι ξένοι πράκτορες, οι σταρχιδιστές που πετάνε το τσιγάρο τους από το παράθυρο του αυτοκινήτου τους καθώς ο άνεμος τους ανακατεύει τα μαλλιά; Ή οι απλοί, καθημερινοί κόπανοι, που καλούν τα κουμπαράκια τους για μπάρμπεκιου στο εξοχικό ανάμεσα στα πεύκα και τότε, μετά από δυο καφάσια μπίρες, έρχεται η κακιά στιγμή κι οι σπίθες απ’ τα κάρβουνα πέφτουν στις πευκοβελόνες και, ωχ, τι πάθαμε, ρε γαμώτο;

Ποιοι είναι οι εμπρηστές; Οι κλινικά ηλίθιοι που βγαίνουν να κάψουν τα κλαδέματα στο χωράφι ή να κόψουν με τον τροχό το συρματόπλεγμα στο κοτέτσι τους με σαράντα υπό σκιάν και εννιά Μποφόρ ή μήπως οι άρρωστοι πυρομανείς, αυτοί οι ψυχαναγκαστικοί με τα μπιτόνια και τα στουπιά στο πορτμπαγκάζ, που διεγείρονται στη θέα των φλογών, που χάνουν το μυαλό τους με το λαμπάδιασμα του πεύκου, με το σκάσιμο της κουκουνάρας και τη δριμεία μυρωδιά του καπνού, με τα φλεγόμενα πουλιά που πετούν αλλόφρονα;

Ποιοι είναι οι εμπρηστές; Μήπως είναι κάποιοι που θέλουν να καλλιεργήσουν την ανασφάλεια στο κοινωνικό σώμα, ώστε να διευκολύνουν την επίτευξη των σκοτεινών πολιτικών τους σχεδίων; Μήπως βάζουν φωτιά για να συγκαλύψουν κάποιο άλλο έγκλημα, μήπως είναι θυμωμένοι με την κοινωνία και την εκδικούνται καίγοντας τα δάση, μήπως τιμωρούν με το αναμμένο γκαζάκι αυτούς που τους αδίκησαν, ρεφάροντας με τον αναπτήρα την παιδική τους κακοποίηση και το δυσλειτουργικό οικογενειακό τους περιβάλλον, ή μήπως είναι απλώς οικοπεδοφάγοι, που βλέπουν δάσος και οραματίζονται μεζονέτες; Οι εμπρηστές!

♦ Από το αρχαίο «εμπίπρημι» (καίω, φλέγω), με προέλευση από το ινδοευρωπαϊκό θέμα *pre, που έχει δώσει και λέξεις όπως το λατινικό pruina (λευκός πάγος) και το αγγλικό freeze (παγώνω)! Πόσο τραγικά ειρωνικό είναι ο πάγος να γεννά ετυμολογικά τη φωτιά, ή εμείς να τραγουδάμε όταν καίγεται το σπίτι μας.