Φως και σκοτάδι στους αντίποδες

«Γκαστρωμένη» ήταν η εβδομάδα που πέρασε για μας τους διεθνατζήδες, γεμάτη ειδήσεις που θα «γεννήσουν» νομοτελειακά άλλες ειδήσεις. Χαμός γίνεται: πρώτα με τα αισχρά παζάρια για τα καινούργια κονδύλια και... μνημόνια των Βρυξελλών, που μακροπρόθεσμα θα εξελιχθούν σε νέα οικονομική μέγκενη για τους λαούς του Νότου.

Μετά, με το «ταυροκοίταγμα» των στόλων Ελλάδας και Τουρκίας για τα υποθαλάσσια κοιτάσματα στο Καστελόριζο, που προκάλεσε την παρέμβαση της Total και της Chevr… συγγνώμη, των κυβερνήσεων της Γαλλίας και των ΗΠΑ ήθελα να πω, αλλά και τη μετωπική πλέον αντιπαράθεση Ερντογάν και Αλ-Σίσι στη Σύρτη της Λιβύης, όπου κάλλιστα μπορεί να δούμε εμπλοκή και άλλων δυνάμεων, αφού είναι πολλά τα πετρέλαια, Αρη... Και όλα αυτά, «πασπαλισμένα» με χιλιάδες φρέσκους νεκρούς και εκατομμύρια νέα κρούσματα του κορονοϊού, που σαρώνει σαν τον Χάροντα τις δυο Αμερικές και χτυπά ξανά την πόρτα της Ευρώπης.

Ας είναι, όμως. Σήμερα, σε αυτό το πρώτο κομμάτι της νέας περιόδου των «δρομολογίων», μετά το... αυτοβιογραφικό μου «ραντεβού με το θηρίο», λέω να αφήσω τα «βαριά» θέματα και να κάνω μια πρόχειρη αντίστιξη ανάμεσα σε δυο ιστορίες που το τελευταίο διάστημα με έχουν συγκλονίσει. Η πρώτη αφορά έναν από τους πιο διάσημους, πετυχημένους, αλλά και... «καμένους» άνδρες στον κόσμο, τον ηθοποιό Τζόνι Ντεπ. Η δεύτερη, έναν κυνηγημένο αλλά ποτέ απελπισμένο, τον μαχητικό και αλύγιστο Κουρδο-ιρανό πρόσφυγα Μπεχρούζ Μπουχανί, που κατάφερε να σπάσει τα δεσμά της φυλακής του και να γίνει φωτεινό παράδειγμα αγώνα για εκατομμύρια ανθρώπους.

Για σκέψου, αλήθεια: να είσαι, λέει, ένας από τους δημοφιλέστερους ηθοποιούς του πλανήτη, με εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια στην τράπεζα και τους μεγαλοπαραγωγούς του Χόλιγουντ να σε πολιορκούν για να σε κάνουν ακόμη πλουσιότερο. Να είσαι ελεύθερος, ωραίος, ανεξάρτητος. Να σε θέλουν εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο, πέρα από τις δεκάδες καλλονές που έχουν ήδη περάσει από τη ζωή σου, μεταξύ των οποίων η Γουαϊνόνα Ράιντερ, η Κέιτ Μος και η Γαλλίδα θεά Βανέσα Παραντί, με την οποία ο αλλοτινός «Ψαλιδοχέρης», που σήμερα είναι 57 χρόνων, έζησε 14 χρόνια και απέκτησε και δυο παιδιά. Κι όμως, εσύ να τα τινάζεις όλα στον αέρα, αποφασίζοντας να παντρευτείς κάνοντας τον τρίτο σου γάμο με μια πολύ νεότερή σου γυναίκα, την 34χρονη σήμερα Αμπερ Χερντ, που όπως πολύ γρήγορα αποδείχτηκε πως έκρυβε πίσω από το όμορφο πρόσωπο και σώμα της την ίδια την Κόλαση!

Παρακολουθώντας εδώ και τρεις σχεδόν εβδομάδες μέσα από τη διαδικτυακή κλειδαρότρυπα της... έγκριτης Daily Mail την πολύκροτη δίκη του Ντεπ σε βάρος της σκανδαλοθηρικής εφημερίδας Sun, που το 2018 τον αποκάλεσε πρωτοσέλιδα «wife-beater», δηλαδή άνδρα που έδερνε τις συζύγους του, υιοθετώντας τις κατηγορίες της Χερντ, δεν σας κρύβω ότι (πέρα από τις αμέτρητες «γαργαλιστικές» καταθέσεις και λεπτομέρειες, που πρακτικά τον δικαιώνουν και αποδεικνύουν πως είναι ο ίδιος θύμα κακοποίησης, αλλά και κακοήθους σκευωρίας από την πρώην γυναίκα του) ένιωσα βαθιά θλίψη για το κατάντημα ενός από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά, έστω, είδωλα της γενιάς μου.

Και δεν μιλάω μόνο για τη συνεχή αυτοκαταστροφική πάλη του με το αλκοόλ και τα σκληρά ναρκωτικά, «νόμιμα» (δηλαδή συνταγογραφημένα) και μη, αλλά πρωτίστως για την ανάγκη ενός τέτοιου ανθρώπου, που κυριολεκτικά δεν του λείπει τίποτε, να αυτοεπιβεβαιωθεί στα πενηντα-τόσα του μέσα από ακόμη έναν glamorous, αλλά άδειο από αγάπη και πραγματικά συναισθήματα γάμο, που γύρισε «μπούμερανγκ» και τον καταδιώκει ακόμη και δυο χρόνια μετά το επίσημο διαζύγιο. Ο Ντεπ, που είδαμε να «τσαλακώνεται» αυτές τις μέρες στο δικαστήριο, είναι ένα ανθρώπινο ράκος, που δεν έχει καμιά σχέση με τη λαμπερή εικόνα του «Πειρατή της Καραϊβικής».

Στους αντίποδες, από κάθε άποψη, στέκεται ένας άγνωστος στους πολλούς πρόσφυγας από το ιρανικό Κουρδιστάν, ο δημοσιογράφος Μπεχρούζ Μπουχανί: η κυβέρνηση της Νέας Ζηλανδίας του παραχώρησε επιτέλους άσυλο, δίνοντάς του για πρώτη φορά ένα ασφαλές «σπίτι».

Ο Μπουχανί έγινε σύμβολο του αγώνα ενάντια στην απάνθρωπη αντιμεταναστευτική πολιτική της Αυστραλίας, που σαν αποτρεπτικό μέτρο «θάβει» για χρόνια τους πρόσφυγες που πιάνει σε «υπεράκτια» στρατόπεδα-κολαστήρια, όπως το νησί Μάνους, βόρεια της Παπούα-Νέας Γουινέας, και το διαβόητο νησί Ναούρου. Ο ίδιος έζησε κρατούμενος στο Μάνους σε άθλιες συνθήκες από το 2013 έως το 2019, όταν κατάφερε να αποδράσει στη Νέα Ζηλανδία. Αλλά αντί να τα παρατήσει, κατάφερε να καταγράψει το μαρτύριό του με συγκλονιστικό τρόπο, στέλνοντας αναλυτικές περιγραφές σε αλληλέγγυους μέσω Twitter και WatchUp.

Το βιβλίο που προέκυψε από αυτά τα ανατριχιαστικά ρεπορτάζ, γεμάτα βία, βασανισμούς και αυτοκτονίες, με τίτλο «No Friend But the Mountains» βραβεύτηκε το 2018 με ένα από τα κορυφαία λογοτεχνικά βραβεία της χώρας, χωρίς να «ιδρώσει» κανένα αυτί στη δεξιά, ρατσιστική κυβέρνηση της Αυστραλίας. Σε χθεσινές δηλώσεις του είπε πως νιώθει για πρώτη φορά ασφαλής, αλλά δεν μπορεί να πανηγυρίσει και να χαρεί, όσο τουλάχιστον 400 συνάνθρωποί μας σαπίζουν ακόμη στα νησιά της βαρβαρότητας...