Κλαίνε οι τευτλοπαραγωγοί στην Κεντρική Μακεδονία

«Δακρύσαμε». Η αυθόρμητη αντίδραση των τευτλοπαραγωγών που κάλεσαν την «Εφ.Συν.» διαβάζοντας το χθεσινό ρεπορτάζ για την αδιανόητη κατάσταση στην οποία βρέθηκε το εργοστάσιο της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης στο Πλατύ Ημαθίας ήταν και η μοναδική.

Τα ερείπια της ΕΒΖ δεν αξιώθηκαν ούτε «μνημόσυνο», πόσο μάλλον κάποια δικαιολογία από τους κατά τα άλλα λαλίστατους κυβερνητικούς παράγοντες. Σιωπή από το υπουργείο Ανάπτυξης, από το υπουργείο Οικονομικών, από τη διοίκηση της ΕΒΖ, την Τράπεζα Πειραιώς, τη Συνεταιριστική Τράπεζα Κεντρικής Μακεδονίας, τους άρχοντες των τοπικών κοινωνιών που έχασαν θέσεις εργασίας, εισοδήματα και μια ολόκληρη καλλιέργεια.

«Δακρύσαμε. Δακρύσανε τα παιδιά εδώ που είμαστε μαζεμένοι, γι’ αυτό σας τηλεφωνούμε» μας είπε ο πρώην πρόεδρος των τευτλοπαραγωγών, Αθανάσιος Πίππας, σε συνέχεια του χθεσινού δημοσιεύματος «Πικρές αποκαλύψεις για το πλιάτσικο στο εργοστάσιο ζάχαρης Ημαθίας, 2.2.2023», μετά την κινηματογραφική επιχείρηση ελέγχου της κατάστασης του εργοστασίου από τη Δίωξη Οργανωμένου Εγκλήματος. Η αναβαθμισμένη ποιότητα των ερευνών που προκύπτει αυτομάτως με την εμπλοκή της συγκεκριμένης υπηρεσίας στην υπόθεση προαναγγέλλει κι άλλες αποκαλύψεις στο εγγύς μέλλον.

Οι τευτλοπαραγωγοί όμως από τη μεριά τους δίνουν κι άλλη διάσταση στην καταστροφή, καθώς από τη Λάρισα μέχρι τον Εβρο υπάρχουν αυτή τη στιγμή περίπου 1.000 αγρότες οι οποίοι διαθέτουν τα ειδικά μηχανήματα εξαγωγής τεύτλων, με την αξία εκάστου να φτάνει μέχρι και τις… 500.000 ευρώ! Τα μηχανήματα, αγορασμένα εννοείται με δάνεια, είναι άγνωστο πώς θα αποπληρωθούν, καθότι δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε καμία άλλη καλλιέργεια ή χρήση. «Μείναμε κυριολεκτικά… με τα μηχανήματα στο χέρι, τη μία μέρα είχαμε μια περιουσία στην αυλή και την επομένη ένα μηδενικό» μας λέει ο κ. Πίππας, που ρωτά θυμωμένος «τι απέγινε άραγε εκείνο το σχέδιο εξυγίανσης της Τράπεζας Πειραιώς, που προέβλεπε σπορά 60.000 στρέμματα;

Το σχέδιο πέρασε από τα ελληνικά δικαστήρια, τι λένε τα δικαστήρια τώρα;». Θυμάται ότι πριν από λίγα χρόνια οι αγρότες είχαν καταθέσει την ιδέα να αναλάβουν αυτοί την ΕΒΖ «και τότε κάποιοι γράφανε πολύ πολύ σίγουροι ότι είμαστε “αχυράνθρωποι”. Τι έχουν να πουν σήμερα; Ποιοι αποδείχθηκε ότι ήταν πραγματικοί αχυράνθρωποι;». Ο ίδιος δεν έχει πάντως καμιά απάντηση στο γεγονός γιατί δεν υπάρχουν σήμερα διαμαρτυρίες, όταν οι ίδιοι καταλάμβαναν κάποτε από καιρό σε καιρό τα γραφεία της ΕΒΖ στη Θεσσαλονίκη. Σήμερα είναι απλά μαρμαρωμένοι…

Από την πλευρά του πάντως ο πρώην πρόεδρος της ΕΒΖ, Χρήστος Ρώσσιος, με δηλώσεις του στην «Εφ.Συν.» σημειώνει αφενός ότι «η πολιτική ευθύνη γι’ αυτό που συνέβη είναι του υπουργείου Ανάπτυξης», αφετέρου ότι «το έγκλημα ανάγεται πολλά χρόνια πίσω και στρέφεται ευθέως κατά των αγροτών, γιατί η ΕΒΖ ήταν ναυαρχίδα της μεταποιητικής βιομηχανίας της χώρας. Εκτός από τους άμεσα εργαζόμενους έδινε στη χώρα περίπου 25.000 θέσεις εργασίας συν τις επενδύσεις εκατομμυρίων των τευτλοπαραγωγών που πήγανε στράφι. Προσθέστε και τα 280 εκατομμύρια για να εισάγουμε τη ζάχαρη που καταναλώνουμε».

Οντας πρόεδρος το 2016, ο κ. Ρώσσιος δίνει την εικόνα της ΕΒΖ μόλις έξι χρόνια πριν, εικόνα εύγλωττη για όσα συνέβησαν συγκρινόμενη με τη σημερινή κατάσταση. «Παραλάβαμε τότε συμβάσεις για 38.000 στρέμματα», μας λέει, «και η δική μας διοίκηση έπεισε τους παραγωγούς και φτάσαμε στα 83.000 στρέμματα. Το 2017 είχαμε βάλει στόχο να φτάσουμε τα 130.000 στρέμματα. Σήμερα είμαστε στο απόλυτο μηδέν. Αυτό μιλά από μόνο του…».

Θυμάται όμως και μερικά ακόμη ενδιαφέροντα στοιχεία για να γίνονται οι συγκρίσεις: «Το 2016 κατορθώσαμε στην Ελλάδα και στη Σερβία -εκεί είχαμε ανοίξει και το δεύτερο εργοστάσιο που τώρα είναι κλειστό- να πάρουμε παραγωγές από περίπου 290.000 στρέμματα. Παραιτηθήκαμε, γιατί από την Εκκαθάριση (σ.σ.: την «κακή» Αγροτική δηλαδή, μετά την πώληση της «καλής») και την Τράπεζα Πειραιώς δεν επέτρεπαν να δημοσιεύσουμε τα οικονομικά στοιχεία για να προχωρήσουμε σε αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου. Τα οικονομικά στοιχεία έλεγαν ότι ο όμιλος παρέλαβε από την προηγούμενη χρήση 39 εκατομμύρια ζημιά. Μέσα σε μία χρήση πληρώσαμε τα χρωστούμενα στους αγρότες για δύο χρόνια -περί τα 11 εκατομμύρια ευρώ-, διευθετήσαμε εκκρεμότητες με ΔΕΠΑ και ΟΣΕ και εκτός από τη Σερβία λειτουργήσαμε και το εργοστάσιο στην Ορεστιάδα. Και μετά από όλα αυτά βγάλαμε 5 εκατομμύρια κέρδη. Δεν υπολογίζω την αναφορά μας στον οικονομικό εισαγγελέα για τα 50 εκατομμύρια που χρωστούσαν… διάφοροι στη βιομηχανία. Ηταν μια… τεράστια αποτυχία. Δεχθήκαμε τέτοιες πιέσεις, τέτοιο εκκωφαντικό πόλεμο, εξωφρενικό πόλεμο, θεωρώ από οργανωμένα συμφέροντα, οπότε και παραιτηθήκαμε. Και φτάσαμε τώρα εδώ…».