«Ενας γονιός που έχασε το παιδί του περιμένει δικαιοσύνη»

Υπάρχει ένα φως που δεν σβήνει ποτέ. Ο Γιάννης Μάγγος παρότι είδε το νήμα της ζωής του γιου του να κόβεται, δεν άφησε ποτέ τις ιδέες και το όραμα του Βασίλη για έναν καλύτερο κόσμο να βυθιστεί στο σκοτάδι. Την Παρασκευή (21/10) ξεκινάει η δίκη για την υπόθεση του Βασίλη Μάγγου στο Μονομελές Πλημμελειοδικείο του Βόλου και βρίσκει την οικογένειά του να ψάχνει μια σανίδα δικαιοσύνης μέσα σε έναν ωκεανό ατιμωρησίας.

Η αστυνομική βία

«Ενας γονιός που έχασε το παιδί του περιμένει δικαιοσύνη. Δεν μας επιτρέπεται να αποδείξουμε τη μεθόδευση στο να ρίξουν τους αστυνομικούς στα μαλακά. Κάναμε μια μήνυση, η οποία κατά τη δική μας κρίση δείχνει ότι οι υπεύθυνοι αστυνομικοί είναι οκτώ και ότι οι πράξεις τους είναι κακουργηματικές. Δεν θα εκδικαστεί, όμως, επειδή ήρθε ένας εισαγγελέας και άσκησε μια αστεία και αστήριχτη ποινική δίωξη ως προς τα νομικά της επιχειρήματα και κατηγορεί μόνο τρεις από τους οκτώ αστυνομικούς, μόνο για επικίνδυνη σωματική βλάβη.

Σαν να μας λένε ότι επτά σπασμένα πλευρά, μια θλάση στο συκώτι και μια θλάση στη χολή δεν ήταν τίποτα απολύτως. Αυτόματα, η υπόθεσή μας στραγγαλίζεται. Την έχει καταπνίξει ο εισαγγελέας και εμείς σαν πολίτες αισθανόμαστε ότι δεν υπάρχει το νομικό στήριγμα του Συντάγματος. Οταν δεν λειτουργεί η Δικαιοσύνη, δεν λειτουργεί και η δημοκρατία, κι έτσι η κοινωνία αισθάνεται αμήχανη. Οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης πρέπει να υπερβούν τον εαυτό τους, χωρίς φόβους και δεσμεύσεις».

Η έξαρση της αστυνομικής βίας τους τελευταίους μήνες έκανε την ήδη θολή ατμόσφαιρα ως προς την ασφάλεια του πολίτη να μοιάζει πια αποπνικτική, με την κοινωνία να μην μπορεί να ανασάνει. «Οι αστυνομικοί δεν κάνουν επίδειξη εξουσίας, κάνουν επίδειξη βλακείας. Είσαι ιερόσυλος όταν πας σε έναν γονιό που παίζει μπάσκετ με το παιδάκι του, του ζητάς τον λόγο και τον χτυπάς μπροστά στο παιδί του επειδή πήγε να στηρίξει μια γυναίκα που προπηλάκιζες.

Χτυπάνε για να στείλουν ένα μήνυμα στην κοινωνία, αλλά δεν ξέρουν ότι η κοινωνία είναι ένα καζάνι που σιγοβράζει και σε κάποια φάση το καπάκι θα εκτιναχθεί και θα τους πάρει όλους σβάρνα. Η εκπαίδευση τους καταντά ρόμποκοπ. Ανθρωποι άβουλοι και μοιραίοι, που δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Επειδή υπάρχει ατιμωρησία, θα γίνουν πιο επικίνδυνοι. Δεν έχουν ίχνος συναισθηματισμού μέσα τους και γίνονται πιο εγκληματικοί.

Εχω παρατηρήσει σε διαδηλώσεις αστυνομικούς να χαϊδεύουν κρότου-λάμψης, χωρίς καν να έχουν εντολή. Είναι γκρίζες μάζες για την κοινωνία. Οταν όμως ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη βγαίνει και δίνει συγχαρητήρια στους αστυνομικούς που γάζωσαν το κορμί του Σαμπάνη, πώς να μην αισθάνονται ότι βρίσκονται στο απυρόβλητο;» μου εξηγεί ο κύριος Γιάννης.

«Μου λείπει πολύ ο γιος μου, αλλά χαίρομαι που οι νέοι άνθρωποι κρατάνε ζωντανή την εικόνα του».

Εχει απομείνει άραγε έστω και μια ικμάδα ανθρωπιάς κάτω από την μπλε στολή; Ο Γιάννης Μάγγος γυρίζει τον χρόνο πίσω και παρουσιάζει τη φιλοσοφία μιας πολύ επικίνδυνης αστυνομικής μάζας, που δεν θα διστάσει να βάψει τα χέρια της με αίμα.

«Οταν βασάνιζαν τον Βασίλειο, ένας ασφαλίτης τον χτυπούσε με γροθιές την ίδια ώρα που οι άλλοι του κρατούσαν τα χέρια πίσω από την καρέκλα.

Τον κοιτάζει ο Βασίλειος και του λέει: “Πες μου το όνομά σου, είσαι άνθρωπος εσύ; Τι θα έκανες αν τα παιδιά σου έβγαιναν έξω για να φωνάξουν ότι πεθαίνουμε από το καυσαέριο;” με τον αστυνομικό να του απαντά ότι “εμένα τα παιδιά μου δεν θα βγουν ποτέ να φωνάξουν” και τον Βασίλη να του λέει ότι δεν είναι άνθρωπος. Δεν του έδωσαν ούτε νερό να πιει όταν τους το ζητούσε. Ανθρωποι λοβοτομημένοι συναισθηματικά».

Φλόγα ψυχής

Οι άνθρωποι μπορεί να «φεύγουν», αλλά οι ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ. Η φλόγα της ψυχής του Βασίλη συνεχίζει να καίει ακόμα, μέσω του πατέρα του. Δύο ψυχές που ενώθηκαν σε μία και ένας γονιός που έκανε σκοπό της ζωής του να συνεχίσει τους αγώνες του παιδιού του.

«Η απώλεια του παιδιού μου με πεισμώνει. Πολλές φορές, όταν αισθάνομαι έναν δισταγμό, διαβάζω την καταγγελία του Βασίλειου και λέω ότι το παιδί μου τα είπε όλα κι έφυγε, και εγώ που είμαι εδώ, θα σταματήσω; Η αλληλεγγύη του κόσμου μού δίνει δύναμη να συνεχίσω, αυτό είναι το μεγαλύτερο όπλο των ανθρώπων. Με εμπνέει πολύ και το γνωστό σύνθημα “κι ας μην κερδίσουμε ποτέ, θα πολεμάμε πάντα”. Παρά τις ήττες μας, θα συνεχίσουμε να πολεμάμε, να ξέρουν ότι θα μας βρουν απέναντί τους.

Με τον Βασίλειο είχαμε πολύ μεγάλο δέσιμο. Από πολύ μικρός είχε έναν έντονο προβληματισμό. Περπατούσαμε μαζί, συζητούσαμε μαζί κι όλα αυτά ξαφνικά κόπηκαν. Δεν έχασα μόνο το παιδί μου, έχασα τον συνοδοιπόρο μου, τον φίλο μου. Κάθε μέρα πηγαίνω στο νεκροταφείο, βλέπω τη φωτογραφία του και τον κοιτάζω. Προσπαθώ να ερμηνεύσω το βλέμμα του. Αλλες φορές βλέπω αισιοδοξία, άλλες θυμό, άλλες προσμονή.

Μου λείπει πολύ, αλλά χαίρομαι που οι νέοι άνθρωποι κρατάνε ζωντανή την εικόνα του. Οφείλω να καταδείξω το άδικο της υπόθεσης και να βγω στην κοινωνία. Πράγματα που ο Βασίλειος ήταν να τα κάνει, τώρα τα συνεχίζω εγώ. Ενα βάλσαμο και για τις σκέψεις μου και για το πώς θα το σκεφτόταν ο Βασίλειος. Οπως εγώ αισθανόμουν περήφανος για τους αγώνες του, έτσι κι αυτός θα έλεγε τώρα “α ρε πατέρα”».