Εκπαιδευτικοί στους δρόμους για τη δουλειά τους και τους μαθητές τους

Η Πέμπτη 7 Νοέμβρη ήταν ημέρα που, με διάφορες αφορμές, μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας βρέθηκαν στους δρόμους για να υπερασπιστούν τη δουλειά τους, τη συνδικαλιστική τους ιδιότητα και δράση, την άποψη (όπως λέμε, τις ιδέες) και το δικαίωμά τους όλα τα παραπάνω να μπορούν να τα συνδυάζουν χωρίς να στοχοποιούνται, να διώκονται, να τιμωρούνται, να απολύονται.

Με λίγα λόγια, υπερασπίστηκαν το αναπαλλοτρίωτο των συστατικών της εργασίας και του εργαζόμενου που κερδήθηκαν δεκαετίες πίσω -έναν αιώνα και κάτι- και αποτέλεσαν ταυτοτικά στοιχεία της έννοιας και της ουσίας της εργασίας που μας κληροδοτήθηκαν.

Η απολογία

Εξω από τη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Δ’ Αθήνας βρέθηκαν την Πέμπτη στις 2 μ.μ. εκατοντάδες εκπαιδευτικοί και των δύο βαθμίδων για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους συναδέλφους τους (διευθυντής και δασκάλα) του 3ου Δημοτικού Σχολείου Ταύρου, που κλήθηκαν σε απολογία για μια... εγκληματική παιδική ζωγραφιά-μαθητική εργασία για την παγκόσμια Ημέρα της Ειρήνης.

Το τεκμήριο ενοχής της παιδικής ζωγραφιάς ήταν το σύνθημα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» γραμμένο ανάμεσα σε λουλουδάκια, καρδούλες, πεταλουδίτσες, το σήμα της ειρήνης και άλλα τέτοια... τέρατα που συνδύασε η ανήλικη φαντασία ακούγοντας τη δασκάλα Ελευθερία Παλαιστίδου να μιλάει για το νόημα της ημέρας και τα χιλιάδες δολοφονημένα παιδιά της Γάζας.

Το μήνυμα των συγκεντρωμένων εργαζόμενων έξω από το Πειθαρχικό που έκρινε το μορφωτικό έργο, κόβοντας την Ιστορία και τη διδαχή της στα μέτρα του Κυριάκου Πιερρακάκη και της κυβέρνησης, ήταν σαφές και ρητό: Να σταματήσει κάθε δίωξη πολιτική, συνδικαλιστική, φρονηματική, από τον Ταύρο και τον Πειραιά ώς τη Ροδόπη και την Κρήτη.

Οι αλληλέγγυοι θύμισαν τη μεγαλειώδη κινητοποίηση της 23ης Οκτωβρίου έξω από το Πειθαρχικό που έκρινε δύο άλλους εκπαιδευτικούς, τη Χρύσα Χοτζόγλου και τον Γιώργο Καββαδία, και τη θετική της έκβαση και δεσμεύτηκαν ότι κανένας και καμία δεν είναι μόνος/η απέναντι στους διώκτες όσων υπερασπίζονται τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες εκπαιδευτικών και μαθητών, όσων αγωνίζονται ενάντια στην αξιολόγηση και προασπίζουν το δωρεάν και δημόσιο σχολείο.

Η απόλυση

Την ίδια ημέρα, λίγο νωρίτερα, στις 11.30 π.μ., πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Πρωτοδικείο Αθηνών, στο κτίριο 5 της Σχολής Ευελπίδων, όπου συζητούνταν η αίτηση ασφαλιστικών μέτρων του διοικητικού υπαλλήλου του Πανεπιστημίου Αθηνών, Δημήτρη Αντωνίου, για την άδικη, καταχρηστική και εκδικητική απόλυσή του από τη διοίκηση του ΕΚΠΑ. Ο αγώνας για την επαναπρόσληψη του ανθρώπου, που τιμωρήθηκε γιατί συμπαραστάθηκε ενεργά στον περσινό αγώνα των φοιτητών κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων, δεν έχει σταματήσει ούτε μέρα.

Ο Δημήτρης Αντωνίου, συμβασιούχος επί 19 χρόνια, γενικός γραμματέας του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλος του Κ.Σ. της Ομοσπονδίας Διοικητικού Προσωπικού Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, είναι ο πρώτος εργαζόμενος στο Δημόσιο που απολύεται μετά τη χούντα για τη συνδικαλιστική του δράση.

Η Επιθεώρηση Εργασίας στο πόρισμά της συστήνει στο ΕΚΠΑ να προχωρήσει στην εργασιακή αποκατάστασή του, επισημαίνοντας ότι είναι προς το συμφέρον του Πανεπιστημίου για την εύρυθμη και ομαλή λειτουργία του λόγω της πολύχρονης πείρας του στο αντικείμενό του.

Ομως η Διοίκηση του ΕΚΠΑ φαίνεται πως έχει το δικό της μήνυμα να στείλει σε ολόκληρη την ακαδημαϊκή κοινότητα: ή πειθαρχείς σε αυτό που ορίζει η ίδια και η κυβέρνηση ή μαύρο φίδι που σε έφαγε. Στο χιόνι τα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, οι αγώνες, οι ελευθερίες. Νόμος είναι το δίκιο του αφέντη.

Η καθαίρεση

Λίγες ημέρες νωρίτερα, στις 21 Οκτωβρίου, ο Γιώργος Ντάφλος και η Μαρία Καζάκου, διευθυντές του 19ου Γυμνασίου Πάτρας και του Ενιαίου Ειδικού Επαγγελματικού Γυμνασίου - Λυκείου Πάτρας, αντίστοιχα, παραλάμβαναν από τη διευθύντρια της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Αχαΐας την καθαίρεσή τους από τις θέσεις τους. Το αμάρτημά τους είναι ότι συνέπλευσαν με τις αποφάσεις των σωματείων τους για απεργία/αποχή από την αξιολόγηση. Τα δύο στελέχη, σ’ αυτή την περίπτωση, ήταν αξιολογητές και όχι αξιολογούμενοι.

Η αξιολόγηση που προσπαθεί να επιβάλει το υπουργείο έχει συναντήσει τη σθεναρή αντίσταση του εκπαιδευτικού κλάδου - και όχι άδικα. Ας δούμε πώς μπορεί μια λέξη αθώα εκ πρώτης όψεως να γίνεται προπέτασμα για την επιβολή ανομολόγητων σχεδίων εις βάρος του δημόσιου σχολείου και των λειτουργών του.

Δανειζόμαστε τα λόγια των καθαιρεμένων διευθυντών από την ανοικτή επιστολή που απηύθυναν σε αρμόδιους και αναρμόδιους: «...για όσους δεν γνωρίζουν, ο Σύμβουλος ειδικότητας και ο Διευθυντής του σχολείου καλούνται να αξιολογήσουν τον εκπαιδευτικό για τη διδακτική του επάρκεια, τη διαχείριση της τάξης κ.λπ., αφού παρακολουθήσουν 2-3 διδακτικές ώρες του.

»Αυτό σημαίνει ότι εκπαιδευτικοί που έχουν δουλέψει στις εσχατιές της χώρας για 10, 15 και 20 χρόνια, ως αναπληρωτές, πρέπει τώρα να αξιολογηθούν από εμάς, ως νεοδιόριστοι (!) κι αυτό μέσα από 2-3 παρακολουθήσεις! Αλήθεια, μπορούν οι εγκέφαλοι του υπουργείου Παιδείας να μας υποδείξουν ποιος είναι ο κατάλληλος τρόπος διδασκαλίας;

»Μπορούν να μας υποδείξουν προτάσεις παιδαγωγικών τμημάτων που περιγράφουν τον ιδανικό τρόπο διδασκαλίας; Πόσο μετρήσιμο είναι αυτό; Ή μήπως το επόμενο βήμα είναι να γίνεται η αξιολόγηση αυτή από την απόδοση των μαθητών; Με την κατηγοριοποίηση των σχολείων σε σχολεία της φτωχογειτονιάς και σε σχολεία των high περιοχών;

»Ποιος ορίζεται ως “καλός εκπαιδευτικός”; Αυτός που κάνει μόνο καλό μάθημα; Ποιος δεν θυμάται άραγε από τη σχολική του ζωή τον εκπαιδευτικό εκείνο που άνοιξε μπροστά μας άλλους κόσμους, που μας γνώρισε με λογοτεχνικά βιβλία, με το θέατρο, με τη μουσική, που ασχολήθηκε και δούλεψε με εμάς πέρα από το διδακτικό του ωράριο, που μας αγκάλιασε και μας βοήθησε να αντιμετωπίσουμε τη δυσκολία που βασάνιζε την εφηβική μας ψυχή, πολύ πέρα από το μάθημά του και τη διδακτική του ώρα! Και πώς θα αξιολογηθούν όλα αυτά; Πώς θα μετρηθούν όλα αυτά; Με την παρακολούθηση 2-3 ωρών μαθήματος; Ολα αυτά είναι αστειότητες».

Αστειότητες που γίνονται τραγικότητες όταν η συζήτηση πηγαίνει στην καθημαγμένη Ειδική Εκπαίδευση. Επιστρέφουμε στα λόγια των καθαιρεμένων και ιδιαιτέρως της κας Καζάκου, μέχρι πρότινος διευθύντριας σε Ειδικό Επαγγελματικό Σχολείο:

«Στην Ειδική Αγωγή οι εκπαιδευτικοί καλούνται να αξιολογηθούν από Συμβούλους που καμία σχέση δεν έχουν με τον χώρο. Εκπαιδευτικοί που μπορεί να έχουν προϋπηρεσία 15 χρόνων στην Ειδική Εκπαίδευση, διδακτορικά, μεταπτυχιακά, σεμινάρια και επιμορφώσεις επί επιμορφώσεων αξιολογούνται από ανθρώπους που όχι μόνο δεν έχουν διδάξει, αλλά δεν έχουν βρεθεί ούτε μία ώρα σε τάξη ειδικού σχολείου και, το χειρότερο, δεν διαθέτουν ούτε στοιχειώδεις γνώσεις στην ειδική αγωγή. Για ποια αξιολόγηση μιλάμε; Εχει χαθεί και το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας.

»Δεν είναι η αξιολόγηση που λείπει από τα σχολεία και τους εκπαιδευτικούς, η οποία το μόνο που θα κάνει είναι να αυξήσει την ήδη απίστευτη γραφειοκρατία, να κατηγοριοποιήσει τους εκπαιδευτικούς, να σπείρει στα σχολεία ένα κλίμα αρρωστημένου ανταγωνισμού, με τελικό στόχο να φορτώσει στις πλάτες του εκπαιδευτικού την κακοδαιμονία του σχολείου. [...]

»Αντί το Υπουργείο να δημιουργήσει συνθήκες ώστε να βοηθήσει τους εκπαιδευτικούς να “ανθίσουν”, να εξασφαλίσουν αξιοπρεπή διαβίωση με αξιοπρεπείς μισθούς, να οργανώσουν κατάλληλη και συνεχή επιμόρφωση με βάση τις ανάγκες τους κι όχι με βάση την εκάστοτε διαχείριση κονδυλίων που πρέπει να ροκανιστούν στα γρήγορα, να ενισχύσουν την παιδαγωγική ελευθερία, [...] αντί για όλα αυτά, κοροϊδευόμαστε όλοι μεταξύ μας, σιωπηρά μα και ηχηρά, κάτω από την επίφαση μιας τέτοιας αξιολόγησης.

Τραγική ειρωνεία...

»Ετσι, λοιπόν, το λιγότερο που είχαμε να κάνουμε ως Διευθυντές που παλεύουμε για το δημόσιο σχολείο, για την αξιοπρέπεια τη δική μας, των μαθητών μας αλλά και των γονέων τους, ήταν να αντισταθούμε στην απονομιμοποιημένη αξιολόγηση, που αν προχωρήσει, θα επιφέρει ένα ακόμη χτύπημα. Και βέβαια είναι άξιο λόγου ότι, στο πλαίσιο της αξιολόγησης, κανείς δεν μπήκε στον κόπο να αξιολογήσει εμάς και το έργο μας πριν μας καθαιρέσει! Κανείς δεν ρώτησε τους συναδέλφους μας και τους γονείς, μα κυρίως κανείς δεν ρώτησε τους μαθητές μας. Και έτσι, στον βωμό της αξιολόγησης για ένα καλύτερο σχολείο... επήλθε το χάος και η διάλυση σε δύο από τα πιο ευαίσθητα σχολεία της πόλης...».