Ανταπόκριση: Release Athens 23/07/2022

Η τελευταία ημέρα του φετινού Release ήταν μάλλον η πολυπληθέστερη και η καλύτερή του και για αυτό φρόντισαν με… άνεση οι εντυπωσιακοί Slipknot φέρνοντας στην Αθήνα μάλλον το καλύτερο heavy σόου του πλανήτη και ισοπεδώνοντας τα πάντα στο πέρασμά τους.

Περισσότεροι από 20.000 θεατές κοπανήθηκαν, χόρεψαν, ούρλιαξαν σε ένα ακραίο και καθηλωτικό λάιβ που περιμέναμε εδώ και πολλά χρόνια και σίγουρα απαιτούμε να επαναληφθεί σύντομα.

Μπορεί οι Slipknot να απέδειξαν ότι είναι μια από τις καλύτερες live μπάντες του πλανήτη, όμως είχαν για συντροφιά κι ένα εκρηκτικό κοινό, ένα κοινό που είχαν φροντίσει να απογειώσουν από νωρίς οι υπόλοιπες μπάντες που συμμετείχαν στο line up.

Το πρώτο σχήμα που εμείς παρακολουθήσαμε ήταν οι πάρα πολύ καλοί Jinjer. Η τετράδα από την Ουκρανία έχει αρκετά τεχνικό και heavy ήχο και μία χαρισματική frontwoman, την Tatiana Shmailyuk, η φωνή της οποίας μπορούσε με ευκολία να περάσει από οπερετικό στιλ στον «βόθρο» και να ξεσηκώσει το κοινό. Είχαν πολλούς οπαδούς χθες στην πλατεία Νερού, τραγούδησαν όπως αναμενόταν και για την δοκιμαζόμενη πατρίδα τους, ζήτησαν να σταματήσει ο πόλεμος και κέρδισαν το ζεστό χειροκρότημα από τον πολύ κόσμο που είχε ήδη συγκεντρωθεί. Ήταν φανερό ότι πάλευαν πολύ με την αφόρητη ζέστη και τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για την απόδοσή τους.

Με τους Jinjer, λοιπόν, άναψαν οι σπίθες για να ακολουθήσουν, στις 9 το βράδυ, οι ιστορικοί Sepultura να βάλουν τις πρώτες φωτιές στην πλατεία Νερού. Sepultura στο περίπου δηλαδή, καθώς, εκτός των αδελφών Cavalera που έχουν αποχωρήσει εδώ και καιρό, ούτε ο κιθαρίστας Andreas Kisser ήταν παρών, καθώς πρόσφατα έχασε τη σύζυγό του. Το live, εξάλλου ήταν αφιερωμένο στην οικογένεια Kisser για τις δύσκολες στιγμές που βιώνει.

Πέρα από αυτά, όμως, η μπάντα αποδείχθηκε σε εξαιρετική φόρμα, έδειξε γιατί δικαίως θεωρείται ένα από τα πιο επιδραστικά και ιστορικά σχήματα στον thrash/death ήχο και μας παρέσυρε σε ανελέητο headbanging. Είναι πολύ μεγάλη η διαφορά στην ποιότητα (και την απήχηση) των τραγουδιών της πρώτης περιόδου με την μετά Max εποχή. Αυτό φάνηκε και το σεβάστηκαν και οι ίδιοι οι Sepultura ολοκληρώνοντας το σετ χωρίς οίκτο και παίζοντας στα καπάκια τα Refuse/Resist, Arise, Ratamahatta και Roots Bloody Roots. 

Κάπως έτσι κι ενώ αρκετές χιλιάδες «γκαρίζαμε» Roots Bloody Roots οι “Sepultura do Brasil” μας άναψαν για τα καλά ώστε να μας στείλουν στην μεγάλη αγκαλιά των Slipknot.

Χρειάστηκε, βέβαια, να περιμένουμε μια ώρα μέχρι να στηθεί το μοναδικό stage των Αμερικανών και, εκεί γύρω στις 11, με τις πρώτες νότες του Disasterpiece η ιστορία άρχισε να γράφεται ξανά.

Το τεράστιο πανό των Slipknot που κάλυπτε το stage εξαφανίζεται, οι πύλες της παράνοιας ανοίγουν και περισσότεροι από 20.000 άνθρωποι παραληρούμε μπροστά σε ένα μοναδικό heavy ζωντανό υπερθέαμα.

Δεν είναι εύκολο να περιγραφεί ακριβώς αυτό που ζήσαμε χθες το βράδυ στην Πλατεία Νερού. Μια πραγματική παράκρουση πάνω και κάτω από τη σκηνή με ανελέητο χοροπηδητό, headbanging, φωνές, επιθετικότητα, μίσος, moshpits, καπνογόνα αλλά πάντα με ένα πνεύμα αδελφικότητας και οικογένειας. 

Αυτό, άλλωστε, τόνιζε και ο ίδιος ο Corey Taylor όταν πατούσε για λίγα δευτερόλεπτα παύση στο σφυροκόπημα για να απευθυνθεί στο κοινό. Είναι πραγματικά ένας πολύ καλός frontman και είχε εξαιρετική επικοινωνία με το κοινό. Τελείωσε, μάλιστα, το live σχεδόν στο ένα πόδι, καθώς κάπου φαίνεται πως τραυματίστηκε, όμως αυτό δεν επηρέασε καθόλου την απόδοσή του.

Οι Slipknot είναι, πλέον, αρκετά χρόνια στον χώρο, δεν διανύουν την πρώτη νιότη τους και όποιος πιστεύει ότι αυτό που κάνουν πάνω στη σκηνή είναι εύκολο, σίγουρα σφάλλει οικτρά. Επαγγελματίες στο ακέραιο, με εκρηκτική ενέργεια, δεν ασχολήθηκαν καθόλου με τις υψηλές θερμοκρασίες του καύσωνα και τα έδωσαν όλα πραγματικά πάνω στη σκηνή. Πρέπει να είναι εντυπωσιακό… επιστημονικό φαινόμενο να βλέπουμε να ιδρώνουν και οι μάσκες.

Πάνω στη σκηνή, άλλωστε, επικρατούσε το απόλυτο χάος. Σκηνικά, χορός, εφιαλτικοί κλόουν να πηδάνε από το ένα μέρος στο άλλο, ένας ντράμερ από άλλον πλανήτη, φώτα, σκουλήκια στις οθόνες, φωτιές και καπνοί. Τι άλλο να ζητήσει κανείς πραγματικά;

Οι Αμερικανοί κέρδισαν ένα προς ένα τα ευρώ του εισιτηρίου, έδωσαν και πήραν ενέργεια από ένα φοβερό κοινό (έχω χρόνια να δω όμοιό του σε heavy συναυλία) και αποζημίωσαν με το παραπάνω την μεγάλη μας αναμονή.

Υποσχέθηκαν πως δεν θα χρειαστούν τόσα χρόνια να μας επισκεφθούν ξανά (κάτι που ούτως ή άλλως, εάν κρίνω από τις αντιδράσεις και την συμμετοχή του κοινού, είναι και πάνδημη λαϊκή απαίτηση) και  μας έβαλαν να γονατίσουμε στο εμβληματικό Spit it Out και να πηδήξουμε ψηλά προκαλώντας κι έναν μικρό σεισμό στην περιοχή.

Από τραγούδια, αν και είναι εξαιρετικά δύσκολο μετά από τέτοια ισοπεδωτική εμφάνιση, ας ξεχωρίσουμε τα: Disasterpiece,  The Heretic Anthem, Psychosocial, Duality, Spit it Out και το επικό encore με People = Shit’ και Surfacing.

Και… γενικά μας πήραν το σκαλπ και αποχώρησαν θριαμβευτές