Απείρως φτωχότερος είναι από χθες ο ελληνικός αθλητισμός με την απώλεια του Μίμη Δομάζου. Ο ποδοσφαιρικός «στρατηγός» του Παναθηναϊκού και της Εθνικής Ελλάδος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 83 ετών, καθώς δεν άντεξε μετά το καρδιακό επεισόδιο της Τετάρτης. Ανήμερα των γενεθλίων του, βρέθηκε για εξετάσεις σε διαγνωστικό κέντρο. Εκεί κατέρρευσε παθαίνοντας ανακοπή. Οι γιατροί τον επανέφεραν στον Ερυθρό Σταυρό, όμως από την εντατική δεν βγήκε ποτέ. Αντεξε δύο 24ωρα και μας άφησε...
Οπως ανέφερε το ιατρικό ανακοινωθέν, «ο Μίμης Δομάζος κατέληξε την Παρασκευή 24/1/2025 και ώρα 10.20, λόγω πολυοργανικής ανεπάρκειας. Δυστυχώς το διάστημα εξωνοσοκομειακής ανακοπής έως την επαναφορά του αποδείχθηκε καθοριστικό».
Οι κόρες του Μίμη Δομάζου ανέβασαν χθες στο διαδίκτυο: «Εφυγες γρήγορα από κοντά μας. Μόνο που εμείς σε θέλαμε κι άλλο κοντά μας. Καλή αντάμωση με τη μαμά». Ο «Στρατηγός» έκανε τα δύο πρώτα παιδιά του, τη Ράνια και την Ευαγγελία, με την αείμνηστη τραγουδίστρια Βίκυ Μοσχολιού, ενώ αργότερα παντρεύτηκε την Ηώ Θεοδώρου, με την οποία απέκτησε τη μικρότερη κόρη του, την Πόπη.
Οι νεότερες γενιές μπορεί να ορίζουν ως κορυφαίο Ελληνα παίκτη τον θαυμάσιο Βασίλη Χατζηπαναγή, όμως οι παλιότεροι -άνω των 65- ορκίζονται στο μεγαλείο του Δομάζου και τοποθετούν αυτόν στην κορυφή της λίστας, ανεξάρτητα με το ποια ομάδα υποστηρίζουν. Δεν ήταν μόνο οι μπαλιές, οι πάσες και τα σουτ που έφευγαν από το μαγικό δεξί του πόδι. Ηταν και ο τρόπος που διάβαζε το παιχνίδι, λες και ήξερε τι θα γίνει μετά σε κάθε φάση. Εξ ου και το προσωνύμιο «Στρατηγός»...
Γέννημα-θρέμμα Αμπελοκηπιώτης, ξεκίνησε την καριέρα του από την τοπική Αμυνα, πριν τον πάρει ο Παναθηναϊκός.
Αγωνίστηκε στους «πράσινους» από το 1959 έως το 1978, όντας βασικό στέλεχος της ομάδας όλα αυτά τα χρόνια. Με τον Παναθηναϊκό κατέκτησε συνολικά 13 τίτλους και ήταν αρχηγός της ομάδας στα περισσότερα εξ αυτών. Ομως, κορυφαία στιγμή στην τεράστια καριέρα του ήταν η σεζόν 1970-71. Οταν καθοδήγησε την ομάδα του μέχρι τον ιστορικό τελικό του Γουέμπλεϊ για το Κύπελλο Πρωταθλητριών το 1971, υπό τις οδηγίες του Φέρεντς Πούσκας, με αντίπαλο τον Αγιαξ.
Είναι μία από τις πλέον χαρακτηριστικές φωτογραφίες, αυτή που ο Δομάζος ηγείται της ομάδας στον «Ναό του ποδοσφαίρου». Από χθες, είναι ο πρώτος από εκείνη την ενδεκάδα που αφήνει τα εγκόσμια. Ως αρχηγός θέλησε να πάει πρώτος και -κάποια στιγμή πολύ αργότερα ελπίζουμε- να υποδεχθεί και τους φίλους του, διότι τον χρόνο δεν τον νίκησε κανείς...
Τη διετία 1978 – 1980, έπειτα από διενέξεις με τη διοίκηση, άφησε για λίγο την αγαπημένη του ομάδα και έπαιξε για λογαριασμό της ΑΕΚ, κατακτώντας και με αυτήν ένα πρωτάθλημα. Εχοντας μάλιστα ως προπονητή τον κυρ Ανδρέα Σταματιάδη, που έφυγε κι αυτός προχθές από τη ζωή...
Το 1980, ο Δομάζος επέστρεψε στον Παναθηναϊκό, με τη φανέλα του οποίου ήθελε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση.
Συνολικά έχει καταγράψει 536 συμμετοχές στο πρωτάθλημα (με Παναθηναϊκό και ΑΕΚ) και βρίσκεται στην 1η θέση όλων των εποχών σε παρουσίες και, παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει πλέον περισσότερα από 40 χρόνια, παραμένει στην κορυφή του σχετικού πίνακα!
Μέτρησε 50 συμμετοχές με την εθνική ομάδα και σημείωσε 4 τέρματα, ενώ για αρκετά χρόνια είχε και εκεί το περιβραχιόνιο του αρχηγού.
Ιστορική έχει μείνει η διένεξή του με τον ομοσπονδιακό προπονητή, Νταν Γεωργιάδη, το 1969. Παραμονές του αγώνα των προκριματικών με τη Ρουμανία, ο κόουτς έδιωξε τον Δομάζο από το ξενοδοχείο δι’ ασήμαντον αφορμήν και αυτός δεν αγωνίστηκε στο 2-2. Σε περίπτωση νίκης, η Εθνική με τους τεράστιους παικταράδες εκείνης της εποχής θα πήγαινε στο Μουντιάλ του 1970.
Το 2003 ψηφίστηκε ως ο δεύτερος καλύτερος Ελληνας ποδοσφαιριστής από την ΕΠΟ μετά τον Βασίλη Χατζηπαναγή, για τον εορτασμό των 50 χρόνων της UEFA και το 2021 η IFFHS τον επέλεξε στην καλύτερη 11άδα όλων των εποχών του ελληνικού ποδοσφαίρου. Οπως τονίστηκε και παραπάνω, όμως, όσοι τον έχουν δει να αγωνίζεται από κοντά, ξέρουν την αλήθεια για την πραγματική του αξία. Ηταν η επιτομή της φράσης «το 10 το καλό»...
«Αυτός που άπαντες ήθελαν αρχηγό τους»
Μέρα πένθους κυρίως για τον Παναθηναϊκό η χθεσινή, αφού σε αυτόν τον σύλλογο μεγαλούργησε ο αείμνηστος Μίμης Δομάζος. Η «πράσινη» ΠΑΕ έβγαλε χθες ανακοίνωση, τονίζοντας μεταξύ άλλων: «Ηταν, είναι και θα είναι ο σπουδαιότερος παίκτης που ανέδειξε το ελληνικό ποδόσφαιρο. Εκείνος τον οποίον όλοι είχαν πρότυπο, αυτός που άπαντες ήθελαν αρχηγό τους, εκείνος που ουδείς ήθελε ως αντίπαλο». Δήλωση έκανε και ο Γιάννης Αλαφούζος, υπογραμμίζοντας: «Ο Μίμης Δομάζος άνοιξε νέους δρόμους στον Ελληνα ποδοσφαιριστή. Η οικογένεια του Παναθηναϊκού δεν θα ξεχάσει ποτέ τον στρατηγό της».
Πολλές ομάδες (όχι όλες βέβαια…) εξέφρασαν τα συλλυπητήριά τους, περισσότερο όμως η ΑΕΚ, στην οποία αγωνίστηκε για ενάμιση χρόνο: «Ποτέ δεν έπαψε να εκφράζει τον σεβασμό του για την ομάδα μας. Θα θυμόμαστε πάντα τις όμορφες στιγμές που μας πρόσφερε για δεκαετίες».
Η ΚΑΕ Παναθηναϊκός ανέφερε επίσης: «Σύσσωμη η οικογένεια του Παναθηναϊκού πενθεί την απώλεια ενός σπουδαίου ποδοσφαιριστή, μα πάνω απ’ όλα μιας τεράστιας προσωπικότητας του ελληνικού αθλητισμού».
Ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, από τη μεριά του τόνισε για τον μεγάλο Μίμη Δομάζο: «Η εμβέλειά του ξεπέρασε τις οπαδικές περιχαρακώσεις. Υπήρξε σύμβολο ευφυΐας, αγωνιστικότητας και πάθους».
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Νίκος Ανδρουλάκης, υποστήριξε πως «ήταν ο μόνος στρατηγός που τα γαλόνια τού τα απένειμε ο ίδιος ο λαός, οι Ελληνες φίλαθλοι».
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Σωκράτης Φάμελλος, είπε πως «χάρισε αξέχαστες στιγμές στους Ελληνες φιλάθλους», ενώ ο γ.γ. του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, υπενθύμισε ότι «έγραψε μοναδική ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο, όταν αυτό παιζόταν για ένα κοστούμι και μια πορτοκαλάδα».
Η κηδεία του μεγάλου «Στρατηγού» θα γίνει τη Δευτέρα το μεσημέρι στις 3, στο Α’ Νεκροταφείο. Η σορός του Μίμη Δομάζου θα τεθεί σε λαϊκό προσκύνημα από τις 9 το πρωί της ίδιας μέρας, στη Μητρόπολη Αθηνών.
Πώς χωρούσε τέτοιο ταλέντο σε τόσο μικρό σώμα;

Εμφυτη ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα. Ταυτισμένος με την μπάλα, λες και ήταν γεννημένος από αυτήν στο πατρικό του σπίτι, λίγα μέτρα μακριά από το γήπεδο της Λεωφόρου. Το χάρισμά του;
Προκαλούσε δέος και παράλληλα απορία: Πώς χωρά τόσο ταλέντο σε τόσο μικρό σώμα;
«Στρατηγέ», σ’ ευχαριστούμε για την έκσταση που προκαλούσες. Αναλλοίωτη παρέμενε, 45 χρόνια μετά το τέλος της εν ενεργεία παρουσίας σου, αναλλοίωτη θα συνεχίσει να επιβιώνει. Αρκεί το τηλεοπτικό αρχείο για να κατανοήσει μελλοντικά κάποιος που δεν σε είδε από κοντά, πως ο Μίμης Δομάζος γεννήθηκε για να προκαλέσει θαυμασμό.
«Εδώ, σ’ αυτό το χαμόσπιτο μεγάλωσε. Η μητέρα του ήταν καθαρίστρια του γηπέδου… Πρόσεχε σε λίγο τις μπαλιές ακριβείας, τις ντρίμπλες του!» ήταν η συνήθης ξενάγηση του πατέρα ενώ φτάναμε στο γήπεδο της Λεωφόρου… Χειμώνα, θυμάμαι να παρακολουθώ μέσα από την καμπαρντίνα του για να μην κρυώνω: Αρχή δεκαετίας του ’70, τραγούδι της Βίκυς Μοσχολιού ν’ ακούγεται απ’ τα μεγάφωνα του γηπέδου και ο κόσμος να ξεσηκώνεται. Η φωνή της ήταν το μήνυμα πως από στιγμή σε στιγμή, όπως και συνέβαινε, το μικρό κεφάλι του «κοντού», πρώτος ως αρχηγός, θα ξεπρόβαλλε από την υπόγεια καταπακτή. Νωπές οι μνήμες της πορείας προς το Γουέμπλεϊ... Οσοι, πιτσιρίκια, δεν τις θυμόμαστε ή δεν είχαμε καν γεννηθεί τότε, τις ακούγαμε πάλι και πάλι λες και ήταν η πρώτη φορά. Οι φοβερές μπαλιές σαν διαβήτης, οι ντρίμπλες του, το χαμηλό κέντρο βάρους σε σύμπραξη με την απαράμιλλη τεχνική του, η αίσθηση του χώρου, συνθήκες ιδανικού ελέγχου της μπάλας από τον «στρατηγό».
Τα χρόνια πέρασαν και η δημοσιογραφική ιδιότητα επέτρεψε να γνωριστούμε καλά. Ηξερε ποιος ήταν, ήξερε πως είναι ο κορυφαίος, του άρεσε να το ακούει στις δημοσιογραφικές αναφορές, όπως τότε στο τέλος του 20ού αιώνα, όταν γεννήθηκε η ανάγκη ανάδειξης του κορυφαίου παίκτη. «Εγώ τι να πω, ας πουν άλλοι ποιος είναι ο καλύτερος του αιώνα», είχε απαντήσει στο διπλανό μικρόφωνο (ραδιοσταθμός «Alfasport») και γελούσε με νόημα. Μετάφραση: «Τι ρωτάς; Δεν ξέρεις ποιος είναι ο κορυφαίος του αιώνα;»...
«Σχεδιάζει το παιχνίδι…»
Το 2001 στο Αμστερνταμ, η ομάδα του Γουέμπλεϊ είχε κληθεί από τον Αγιαξ. Για παιχνίδι-ανάμνηση του τελικού Κυπέλλου Πρωταθλητριών (1971). Με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την ίδρυση του ολλανδικού συλλόγου, αυτού που -υπό τον ηγέτη του «total football», Γιόχαν Κρόιφ- άλλαξε τη μορφή του παιχνιδιού. Αξέχαστη εμπειρία για τον υπογράφοντα, απεσταλμένο τότε της «Ελευθεροτυπίας». Στο ίδιο ξενοδοχείο με τους 60άρηδες παίκτες του Πούσκας. Πειράγματα, φιλικοί διάλογοι μεταξύ όλων. Ο Μίμης Δομάζος μετείχε σε όλα αυτά, ώς το βράδυ πριν από το παιχνίδι. Το πρωί της ημέρας του παιχνιδιού; Χάθηκε! Ηρθε μόνο για το μεσημεριανό φαγητό, διότι πριν και μετά, ώς την ώρα έναρξης του παιχνιδιού, ήταν κρυμμένος ή αμίλητος.
Παραμερίσαμε τον Τάκη Οικονομόπουλο και τον Κώστα Ελευθεράκη: «Τι συμβαίνει με τον Δομάζο; Είναι αμίλητος! Τρέχει κάτι;»
Γέλασαν και οι δύο: «Τίποτα δεν… τρέχει! Οπως και όταν παίζαμε μπάλα, έτσι και τώρα, πριν από κάθε παιχνίδι και ειδικά πριν από τα μεγάλα ευρωπαϊκά ή τα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, ο “κοντός” κλείνεται στον εαυτό του και σχεδιάζει το παιχνίδι! Ασ’ τον τώρα. Και να του μιλήσεις, μια-δυο λέξεις θα σου απαντήσει, ανάλογα με τον αντίπαλο φτιάχνει το παιχνίδι μας στο μυαλό του!».
Τελικό αποτέλεσμα στην Ολλανδία 0-1, δηλαδή νίκη των Ελλήννων παλαιμάχων, μια άτυπη ρεβάνς της ήττας στο Λονδίνο. Το γκολ, ο Δομάζος φυσικά, με αστείρευτες δυνάμεις στο δεύτερο ημίχρονο. Με διαγώνιο σουτ από τη δεξιά γωνία της μεγάλης περιοχής στο απέναντι «γάμα». Δίπλα μας ο Λουίς φαν Χάαλ εκτινάχτηκε: «Ω, τι γκολ!».
«Ολα στο κεφάλι μου!»
Στο αεροπλάνο της επιστροφής στην Αθήνα, πήγα δίπλα του. Σιγά μην έχανα την ευκαιρία: «Ναι, καλά σου είπαν. Μιλούσα και μιλώ λίγο πριν από τα παιχνίδια. Οπως τότε που έπαιζα… Πονοκέφαλο είχα πριν! Ποιος θα είναι ο προσωπικός αντίπαλος που θα βάλουν πάνω μου; Πού θα έχει κενά η αντίπαλη ομάδα για να μεταφέρω εκεί την μπάλα; Πώς και πότε πρέπει να δίνω την μπάλα στον Αντωνιάδη; Ολα στο κεφάλι μου»!
Και τι ρίγος ήταν αυτό νωρίτερα, τον Ιούνιο του 1993, στο παιχνίδι του Συνδέσμου των Ποδοσφαιριστών («ΠΣΑΠ») με την ομάδα των αθλητικών συντακτών («ΠΣΑΤ») στη Νέα Σμύρνη για φιλανθρωπικό σκοπό. Ο Δομάζος πάντα με το «10» στην πλάτη, ο υπογράφων επίσης με το «10» της δημοσιογραφικής ομάδας: «Το “10” εγώ όπως κι εκείνος; Ιερόσυλος είμαι…» αυτοσαρκάστηκα! Σφύριγμα έναρξης, «απέναντί σου θα έχεις τον Δομάζο, άσε τον θαυμασμό και παίξε μπάλα!» ήταν η αυτοπροσταγή.
Πρώτη διεκδίκηση της μπάλας μαζί του γύρω στο 5ο λεπτό, πετάχτηκα με το κεφάλι και έκοψα την πάσα που του έδωσαν… Πήρα πάνω μου! Λίγο μετά ακόμα μία διεκδίκηση επί ίσοις όροις μαζί του παρά το γεγονός πως τον πλησίαζα και έτρεμα… Αναθάρρησα: «Τουλάχιστον αξιοπρεπώς δίπλα του, το γήπεδο έχει πολύ κόσμο. Πάμε!». Νέα διεκδίκηση της μπάλας προς το τέλος του πρώτου ημιχρόνου κοντά στο κόρνερ. Ο «στρατηγός» μπροστά μου, την τσιμπάει από πάνω μου με το μυτάκι του δεξιού ποδιού, φεύγει από αριστερά, ο υπογράφων αγκάλιασα το σημαιάκι του κόρνερ και ακόμη θυμάμαι το γέλιο περίπου 10.000 θεατών… Στον δρόμο για τα αποδυτήρια τον πλησίασα, του χαμογέλασα: «Ασ’ τα αυτά και παίξε μπάλα στο δεύτερο ημίχρονο!» μου είχε πει με ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη…
Σ’ ευχαριστούμε «στρατηγέ»!
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας