«Οσο οι άνθρωποι δακρύζουν, το σινεμά δεν θα πεθάνει»

Ανταπόκριση από τη Θεσσαλονίκη

Ταξικότητα ως προς την εκπαίδευση αλλά και την ίδια τη ζωή και τον θάνατο, οικογενειακές σχέσεις, ελληνικές λέξεις, υπέροχες ερμηνείες (κάλλιστα και Οσκαρικές!), συγκίνηση, ομορφιά, απολύτως νέα πρόσωπα στη βιομηχανία του σινεμά, ένα φεστιβάλ, μία ολοκαίνουργια ταινία, κάποια μικροπρεπή παρελειπόμενα και ένας βραβευμένος με δυο Οσκαρ (διασκευασμένου σεναρίου) σκηνοθέτης, με ελληνικές ρίζες. Ολα αυτά συνέβησαν προχθές Κυριακή 5/11 στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο του Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ, όπου προβλήθηκε σε πανελλήνια πρώτη η νέα ταινία του Αλεξάντερ Πέιν «Τα παιδιά του χειμώνα» («The Holdovers»).

Η ημέρα ξεκίνησε από νωρίς το πρωί με τη δημοσιογραφική προβολή της ταινίας, ακολούθησε συνέντευξη Τύπου με τον σκηνοθέτη και συνέχισε το βράδυ με τη sold out προβολή της στο «Ολύμπιον», στην οποία προσπάθησε να «πρωταγωνιστήσει» η Ζωή Κωνσταντοπούλου, αλλά τελικά κάτι μας λέει ότι... τελικά ξεχώρισε ο Πολ Τζιαμάτι. Και αν η σαρκαστική μας διάθεση δεν είναι επαρκώς σαφής, να την κάνουμε: διότι έχουμε μία ταινία με εξαιρετικές ερμηνείες –από τη μια ενός από τους μεγαλύτερους εν ζωή ηθοποιούς του Χόλιγουντ (Πολ Τζιαμάτι) που, όπως είπε ο ίδιος ο Πέιν, «μπορεί να παίξει τα πάντα. Απλώς του δίνεις τον ρόλο και περιμένεις να δεις τι απροσδόκητο θα κάνει με αυτό! Είναι όπως η Μέριλ Στριπ ή ο Λόρενς Ολίβιε.

Είναι τεράστιος ηθοποιός» και από την άλλη του νεαρού Ντόμινικ Σέσα που για πρώτη φορά παίζει στο σινεμά– και παράλληλα έχουμε μία πρόεδρο κόμματος με παρουσία στη Βουλή, η οποία κάνει ολόκληρη φασαρία για να μην καθίσει κοντά σε πρώην συνάδελφός της, και μάλιστα του ίδιου κόμματος κάποτε! Η Ζωή Κωνσταντοπούλου παραβρέθηκε με τον σύντροφό της, Διαμαντή Καραναστάση, στο «Ολύμπιον», για να παρακολουθήσει την προβολή της ταινίας του Α. Πέιν, αλλά δεν θέλησε να καθίσει κοντά στις Εφη Αχτσιόγλου και Κυριακή Μάλαμα, βουλεύτριες του ΣΥΡΙΖΑ (η κ. Μάλαμα εξελέγη το 2019) γιατί... απλά δεν θέλησε! Οπότε ζήτησε να καθίσει αλλού και αυτό έγινε και εμείς τώρα πώς να το σχολιάσουμε πολιτικά όλο αυτό το «σόου» μέσα στο «Ολύμπιον», αν όχι με σαρκαστική διάθεση;

Η αίθουσα, παρά την απαράδεκτη (πολιτικά αλλά και για λόγους αισθητικής) συμπεριφορά της κ. Κωνσταντοπούλου, ήταν κατάμεστη. Αναμενόμενο. Το αν θα είναι καλή η ταινία σε μια κατάμεστη αίθουσα δεν είναι αναμενόμενο: «Τα παιδιά του χειμώνα» όμως αξίζουν γεμάτες αίθουσες. Οχι γιατί πρόκειται για μια πρωτοποριακή ταινία, ούτε για κάτι απολύτως νέο (θεματικά ή σκηνοθετικά). Ναι, θυμίζει πολύ τον «Κύκλο των χαμένων ποιητών», ναι, είναι ένα κλασικό αμερικανικό, χολιγουντιανό θεματικό μοτίβο, ναι, δεν είναι κάτι βαθιά πολιτικό, ούτε αποτελεί τομή στον κινηματογράφο. Ωστόσο είναι μια πραγματικά καλογυρισμένη ταινία, που θυμίζει τον τρόπο κινηματογράφησης της περιόδου που διαπραγματεύεται (αρχές του 1970) –κάτι που το επεδίωξε ο σκηνοθέτης–, έχει πραγματικά καλές ερμηνείες και εμπεριέχει και πολιτικό σχολιασμό, στον βαθμό που μπορεί να γίνει «ανεκτός» ακόμα και από τη βιομηχανία του Χόλιγουντ – τόσο όσο.

Ο Αλεξάντερ Πέιν φάνηκε πως είναι ευχαριστημένος με την ταινία του: «Επέλεξα εγώ τον τίτλο στα ελληνικά. Ολη η ταινία εξελίσσεται σε ένα χιονισμένο τοπίο των ΗΠΑ, λίγο πριν και κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων. Δεν είχα σκοπό να κάνω μια “χριστουγεννιάτικη” ταινία, ωστόσο αν αυτό σημαίνει πως θα αποφέρει χρήματα ή πως θα επανέρχονται σε αυτή οι θεατές κάθε Χριστούγεννα, δεν με χαλάει καθόλου. Για μένα το σημαντικότερο είναι όσοι τη δουν να τη βιώσουν: είτε αυτό σημαίνει γέλιο είτε συγκίνηση. Γιατί όσο οι άνθρωποι ακόμη δακρύζουν και μάλιστα στη σκοτεινή αίθουσα, το σινεμά δεν θα πεθάνει. Και μπορεί να έχω κάνει τηλεταινίες και τηλεοπτικές σειρές, αλλά το σινεμά είναι το “σπίτι” μου», μας είπε. «Γυρίσαμε πίσω στο 1970. Σε ένα οικοτροφείο, όπου ο “περίεργος” και κακότροπος καθηγητής Αρχαίας Ιστορίας (σ.σ. Πολ Τζιαμάτι) αναγκάζεται να μείνει στο σχολείο μαζί με όσα παιδιά δεν μπορούν να είναι με τις οικογένειές τους κατά τη διάρκεια των διακοπών.

Τελικά, μένει μόνο με έναν μαθητή και δύο μαύρους υπαλλήλους. Ηθελα να ξανασυνεργαστώ σαν τρελός με τον Πολ Τζιαμάτι και πέρασαν 18 χρόνια μέχρι να το κάνω. Ο ηθοποιός αυτός είναι μεγαλοφυής! Απλώς περιμένεις πίσω από την κάμερα να μεγαλουργήσει. Οσο για τον νεαρό Ντόμινικ Σέσα στον ρόλο του μαθητή, κάναμε οντισιόν με 800 άτομα. Κανένας δεν μας έκανε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Εν τέλει πήγαμε πραγματικά σε τέτοια οικοτροφεία, που είναι με προσανατολισμό την υποκριτική και τις τέχνες και εκεί τον γνώρισα. Το πρόσωπό του φέρει όλα τα χαρακτηριστικά του ρόλου: είναι περίεργο, ενδιαφέρον και ήδη “κουρασμένο” – κάτι που το ήθελα! Θα γίνει σπουδαίος, αν δεν “χαθεί” στο δρόμο. Ελπίζω να μην καταστραφεί και να μην τον καταστρέψει και η ταινία», είπε γελώντας. Στην ταινία βέβαια εξαιρετικά παίζει και η ΝταΒάιν Τζόι Ράντολφ στον ρόλο της μαύρης μαγείρισσας που έχασε τον μοναχογιό της στον πόλεμο του Βιετνάμ, αν και φοιτούσε στο ίδιο σχολείο.

Η ταξικότητα στην εκπαίδευση φάνηκε καθαρά στο φιλμ: «Το ότι οι πολύ πλούσιοι μπορούν και βρίσκουν τρόπο και να μορφώσουν τα παιδιά τους στα καλύτερα σχολεία και πανεπιστήμια, απλώς πληρώνοντας για τα πτυχία τους, αλλά και να τα σώσουν από το να πάνε στον πόλεμο, αυτό πάντα συνέβαινε και ακόμη συμβαίνει. Είναι μια πραγματικότητα στις ΗΠΑ όπου τα μεγάλα εκπαιδευτικά ιδρύματα χορηγούνται από ιδιώτες, με ανταλλάγματα φυσικά. Δεν κάνω καν σχόλιο στην ταινία. Απλώς αναγνωρίζω το τι στ’ αλήθεια ισχύει ανέκαθεν!» λέει. «Αναρωτιέμαι αν θα μπορέσουμε ποτέ να απαντήσουμε πως ο κόσμος πάει προς τη σωστή κατεύθυνση», απαντά σε ερώτησή μας. «Αν θα ζήσουμε ποτέ την εποχή όπου θα μπορεί να δοθεί μία τέτοια απάντηση. Οπως έχει πει και η Σιμόν Σινιορέ στο αυτοβιογραφικό της βιβλίο: “Ούτε η νοσταλγία δεν είναι πια αυτό που ήταν” (“Nostalgia is not what it used to be”)» κατέληξε.

♦ Πληροφορίες: Στην Ελλάδα η ταινία θα πάρει διανομή και θα προβληθεί από 24/01/2024.