Το ευεργετικό μυστικό

Τα πολύ ενδιαφέροντα εργοβιογραφικά των δημιουργών του ανά χείρας παιδικού βιβλίου, δύο πολύ γνωστών προσωπικοτήτων στον χώρο του γαλλικού κόμικς (ο Louis Alloing γεννήθηκε το 1955 στο Ραμπάτ του Μαρόκου και σπούδασε Γραφιστική στη Μασσαλία και στο Παρίσι, όπου ζει, ενώ ο Rodolphe, εκτός από κριτικός λογοτεχνίας, δημοσιογράφος και μυθιστοριογράφος, είναι μεγάλος λάτρης της rock'n'roll, των κελτικών μύθων και της λογοτεχνίας του φανταστικού, καθώς και συγγραφέας περισσότερων από 150 σεναρίων για graphic novels), δεν δημοσιεύονται, δυστυχώς, εντός της παρούσας έκδοσης, αν και ίσως για πρώτη φορά πρέπει να παραδεχτώ ότι αυτή η τακτική στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν η προτιμότερη.

Η ιστοριούλα με την υπέροχη εικονογράφησή της, έτσι όπως παραδίδεται, αυθύπαρκτη, τους εκπροσωπεί άριστα μέσω του μεστού συναισθήματος (ή πνευματικού βιδάνιου, θα έλεγαν κάποιοι) που αφήνει πίσω της στο μυαλό των ενηλίκων, ενώ για τα μικρά παιδιά τα ως άνω πραγματολογικά στοιχεία δεν θα είχαν καμία σημασία.

Ο τίτλος που στεγάζει τη βραχύτατη πλοκή δεν μαρτυρά την τοποθέτησή της μέσα στην περίοδο των εορτών και αυτό είναι ένα πολύ ελκυστικό χαρακτηριστικό του βιβλίου, άμεσα συνδεδεμένο, θεωρώ, με την ουσία του μηνύματός του (ένα καλλιτεχνικό δημιούργημα φέρει πάντοτε ένα μήνυμα, εκ της συστάσεώς του).

Αυτή η ιστορία του μικρού παιδιού (ή του «αθώου» ανθρώπου) που απομακρύνεται για λίγο από τους υπόλοιπους ενήλικους ή ανήλικους επιβάτες ενός τρένου και, χάρη στον απαράδεκτα, υπό κανονικές συνθήκες, συμπεριφερόμενο ελεγκτή, παίρνει την άδεια, στη διάρκεια μιας μικρής στάσης, να κατεβεί και να περιηγηθεί/περιπλανηθεί μέσα στο χιονισμένο δάσος, όπου θα συναντήσει τους «μικρούς ανθρώπους» και θα τους βοηθήσει σε μια δύσκολη περίσταση, λαμβάνοντας ως έμπρακτο «ευχαριστώ» ένα συμβολικό δώρο, μπορεί να πλαισιωθεί από οποιαδήποτε χρονική συγκυρία, πόσω μάλλον από την κατ’ εξοχήν εποχή των ξωτικών.

Το ότι ο καθένας ζει στο δικό του σύννεφο, όπως δείχνει η ιστορία στην αρχή, δεν είναι, τελικά, τόσο κακό, αφού, εξάλλου, εκτός από, ενίοτε, θεραπευτικό, είναι και αναπόφευκτο· αρκεί αυτό το σύννεφο να είναι της επιλογής μας και να γνωρίζουμε πώς να το αξιοποιήσουμε προς όφελος της ψυχής και του νου μας. Στην εικονογράφηση αποτυπώνεται εξαιρετικά πόσο μικροί είναι όλοι οι άνθρωποι κι όχι μόνον οι φερώνυμοι του δάσους, αλλά και πόσο σημαντικοί ο ένας για τον άλλον.

Οσο για τα ιερά μυστικά μας, σκέψεις και συναισθήματα, στο βάθος γνωρίζουμε πως τα μοιραζόμαστε με τουλάχιστον ακόμη έναν: τον αιώνια παρόντα και, ταυτόχρονα, καλά κρυμμένο εσωτερικό εαυτό μας. Αυτού η απώλεια θα ήταν/είναι η τραγικότερη όλων.