Όχι, ρε γαμώτο...

Ο Κώστας, που η μαμά του θύμωνε επειδή του έκοβαν το όνομα («Κωνσταντίνος είναι»), ήταν αθλητικός συντάκτης στην «Ελευθεροτυπία», με βαθιά και ουσιαστική μόρφωση και ισχυρή κοινωνική άποψη. Για λόγους δικούς του ή άλλων, δεν έχει πια σημασία, έφυγε από την εφημερίδα και έκανε την πρώτη ηλεκτρονική αθλητική εφημερίδα, διαβλέποντας από τότε (αρχές του 2000) ότι η αγορά περνάει στο Διαδίκτυο. Κάποια στιγμή τα παράτησε όλα επειδή το δίλημμα ήταν μεγάλο! Ή την κλινική ή τη δημοσιογραφία.

Ο πατέρας του ήταν γιατρός, είχε μια κλινική στην Κυψέλη, κι όταν εκείνος πέθανε την κρατούσε η κυρία Ελένη, αλλά κάποια στιγμή κουράστηκε πολύ και την ανέλαβε ο Κώστας.

Αυτή η κλινική, που φιλοξενούσε μεγάλους ηλικιακά ανθρώπους, ήταν -και μιλώ με γνώση λόγου- υποδειγματική. Ολοι τους, γιατροί, νοσηλευτικό προσωπικό, ο Κώστας, ένιωθαν τους ασθενείς «αδύναμους φίλους» και τους περιέθαλπαν με απόλυτα διακριτικό τρόπο – εκεί επί χρόνια νοσηλευόταν η Αννα Συνοδινού και ποτέ αυτό δεν πουλήθηκε ως είδηση.

Τα νέα ότι ο Γεωργιάδης πέθανε έγινε μια δυνατή φωνή απελπισίας μεταξύ των φίλων του κι ένα τεράστιο «μα πώς». Έτσι, γιατί σφύριξε ο ρέφερι το τέλος του αγώνα – και ο αγώνας του Κώστα τον τελευταίο καιρό ήταν άνισος.

Δεν μπορώ παραπάνω... Γεια σου φίλε. Και σε ευχαριστώ. Ξέρεις εσύ...