Χριστούγεννα με κέρατα

Θα το τιτλοφορούσα: «Το κιτς των Χριστουγέννων», αν δεν είχαν προηγηθεί οι εορταστικές φωταγωγίες στη Βασ. Σοφίας· αυτό το έκθαμβο κάλλος, στον κάλο. Τι να κάνουμε συμπολίτες, τοιούτος έπρεπεν ημίν δήμαρχος! Τέλος πάντων, δεν είναι ο δήμαρχος το θέμα μου χρονιάρες ώρες. Ελεγα γι’ αυτές τις κακόγουστες απομιμήσεις κεράτων, ελαφιών ή ταράνδων (ό,τι απέμεινε από το άρμα ταράνδων του ξενόφερτου -δεν τον υποτιμώ, απλώς είναι ξενόφερτος- Αϊβασίλη), που εξέχουν… εορταστικά πάνω από τα πίσω παράθυρα αυτοκινήτων.

Προηγούμενες Γιορτές τα έβλεπες αραιά και πού. Γελούσες, περνούσε το αυτοκίνητο, το ξεχνούσες. Φέτος, προτού προφτάσεις να ξεχάσεις το ένα, παρελαύνει το επόμενο… Συνωστισμός από εποχούμενους, ασώματους ταράνδους, τόσο που σκέφτεσαι κι αν έμεινε κανένας με τους Εσκιμώους! Ή θα την περάσουν φέτος οι άνθρωποι με γεμιστή γαλοπούλα, που, εκτός από τη γέμιση, ούτε που να την ακούω. Θυμάμαι και τα κοπάδια με τα γαλόπουλα, τέτοιες μέρες, στην χωμάτινη ακόμα (προτού γίνει… χωματερή) Αθήνα, με τον γαλοπουλά, όπως τα κουμαντάριζε με το μακρύ καλάμι φωνάζοντας «γαλιά, γαλιά, γαλιά…»· ήταν φαίνεται κουφά και δεν άκουγαν με την πρώτη.

Δεν ξέρω με πιο μυστήριο συνειρμό, έτσι όπως βλέπω αυτά τα βάρβαρα κέρατα ανορθωμένα στο πίσω μέρος των αυτοκινήτων, μου μοιάζουν (όποιος τα προσέξει καλά, νομίζω, θα συμφωνήσει) με… φάσκελα, που ρίχνει ο προπορευόμενος οδηγός σ’ αυτόν που τον ακολουθεί. Ισως για τον τρόπο που οδηγεί. Ισως για το… πού έφτασε η χώρα, η κατάντια… Κι εμείς που ψηφίσαμε κι αυτοί που τους ψηφίσαμε. Κάτι σαν αυτοκριτική. Γιατί αυτοκριτική στην Ελλάδα θα πει να φασκελώνεις τον άλλο. Τον όφι που σε ηπάτησε και την Εύα… που σε εξηπάτησε. Ισως πάλι για το τραπέζι των Χριστουγέννων, που μίκρυνες και το έπιπλο για να χωρέσει τα πιο στενά Χριστούγεννα με… ελεημοσύνης διαβατήριο, food pass… κατά διαόλου!