Ο Υμηττός στ’ ανοιξιάτικα

Μέρες τώρα, καθώς παρατηρώ καθημερινά τον Υμηττό να ντύνεται στ’ ανοιξιάτικα, σκεφτόμουν κάτι να γράψω για του Υμηττού τ’ αγριολούλουδα. Μικρό βουνό, αλλά ευρύ, πλούσιο χρωματολόγιο, που τώρα, μόλις πριν από λίγες μέρες, άρχισαν να απλώνονται τα πρώτα του χρώματα. Αποχρώσεις διαβαθμισμένες του μοβ –απίστευτα πολλές αν τις προσέξει κανείς–, του κίτρινου και το, άνευ αποχρώσεων, λευκό της μαργαριτούλας.

Είπα να γράψω σήμερα για τ’ ανοιξιάτικα του Υμηττού για τέσσερις λόγους: Πρώτα, γιατί ποτέ δεν θα πάψω να γράφω για τον Υμηττό. Μετά, για τη χάρη του μεγάλου μας Σολωμού, που παροτρύνει τον νέο ποιητή (το σημειώνει ο Πολυλάς): «Ανάμεσα εις τα τρομερά ή λυπηρά πράγματα» (μην παραλείπει) «μία απλούστατη μικρή κοντυλιά τερπνή» (μια ανάσα ευχάριστη, θα έλεγα). Κι αν δεν είναι σήμερα «τρομερά» και «λυπηρά» τα «πράγματα», όπως μας έρχονται –ή μας τα φέρνουν– ένα προς ένα και όλα μαζί.

Ο τρίτος λόγος είναι… προσωπικός. Αναγνώστης τακτικός, που δεν τον γνωρίζω, μπάφιασε, φαίνεται, με τα «τρομερά» και «λυπηρά» που γράφω τελευταία (και πώς να τ’ αποφύγει κανείς αλήθεια, αφού έρχονται αυτά και σου χτυπάνε την πόρτα και σου κάθονται στον σβέρκο!) και μου παράγγειλε, με «προξενητή» τον περιπτερά της γειτονιάς: «Δεν του λες να γράψει και κάτι για τα λουλούδια στον Υμηττό!».

Ο τέταρτος λόγος είναι… κόκκινος. Όχι το κόκκινο της Αριστεράς (και της προόδου ή της… παρόδου). Το κόκκινο της φωταύγειας. Το μόνο κόκκινο που αυθαδιάζει στη φύση και ανατινάζει την ηρεμία, την απαλότητα της συγκατοίκησης των άλλων τριών αποχρώσεων, την αναστατώνει. Το κόκκινο, το μοναδικό, το ανεπανάληπτο, το ανεξίτηλο, το αγέρωχο, το θεσπέσιο, το υπέροχο κόκκινο της παπαρούνας. Αυτή την εβδομάδα στον Υμηττό άνθισαν οι πρώτες ντροπαλές γειτονιές τους και εξαπλώνονται αναιδώς! Αφιερούται…