Η βροχή, στο γραφικό και στ’ άγραφτα...

Αντιγράφω από προσωπικό ημερολόγιο: «Δευτέρα, 9 Μαρτίου 2020, 8:30 πμ. Μέσα σήμερα. Από τα ξημερώματα βρέχει συνεχώς, αδιαλείπτως και αμερολήπτως. Παίζω. Πάντα μ’ άρεσε να παίζω στη βροχή. Παλιά, την έβρισκα να παίζω με την ίδια τη βροχή, αυτοπροσώπως, μες στη βροχή· να περπατάω και να γίνομαι μούσκεμα. Τόσο που είμαι βέβαιος ότι αν εντόπιζα τον καιρό στην Αθήνα την ημέρα που γεννήθηκα, θα έβλεπα ότι τη μέρα εκείνη έβρεχε· πρέπει να άκουγα βροχή, λίγο προτού δω το πρώτο φως της μέρας· που ήταν πρωί, όπως θυμάμαι να μου είχε πει η μάνα μου και ήταν Σάββατο, όπως είδα μετά μόνος μου. Ποτέ πάντως δεν θυμάμαι βροχή που να με τρόμαξε. Δεν έπεσα βέβαια ποτέ στα σκούρα· σε πλημμύρα ή θεομηνία, αλλά με τη βροχή πάντα τα πήγαινα –και τα πηγαίνω– καλά· νιώθω οικεία· από το περπάτημα μέχρι προσωπικές στιγμές με το έτερον ήμισυ (αυτά κάποτε!). Ενδιαμέσως έγραφα, διάβαζα κι έκανα κι άλλα ακόμα τέτοια άχρηστα. Α, και μαγείρεμα· μ’ αρέσει στη βροχή να μαγειρεύω. Τώρα για παράδειγμα, μόλις προ ολίγου ετοίμασα πρασοσέλινο, με καρότο, πατάτα, μαϊντανό, στυμμένο νεράντζι και κουρκουμά, για μεσημέρι. Θα χτυπήσω και δυο αυγά ομελέτα, με λίγο αλεύρι. Θα βγάλω και λαγάνα της Καθαρής Δευτέρας από την κατάψυξη!».

Αυτά, στο ημερολόγιο. Μετά, βγήκα στη βροχή, για εφημερίδα, και από τα γραφικά, πέρασα στ’ άγραφτα. Ο,τι συνήθως γίνεται με αποχετευτικό και όμβρια στην Αθήνα· ακόμα και προτού πιάσει να βρέχει! Είναι και τα αμάξια, που, αρκετοί, τα παρκάρουν, σε κατηφόρα, σύρριζα –άλλο σύρριζα αυτό!– στο πεζοδρόμιο, πλημμυρίζουν πεζοδρόμιο και δρόμος. Μέτρησα 34 δημάρχους (μονούς και διπλούς) στα χρόνια μου. Ούτε αυτό δεν κατάφεραν: να γυρίζεις από περίπτερο... αβρόχοις ποσί!