Αυτόπτης μάρτυρας αδυσώπητης νεραντζοκτονίας

Την Παρασκευή. Νεραντζιές κατάφορτες στην περιοχή Κάραβελ. Tις κατέβαζαν, με πριόνια και άλλα κοπτικά εργαλεία, συνεργεία του Δήμου Καισαριανής. Ενα φυσικό στολίδι, από τα ελάχιστα που έχουν απομείνει στην πόλη -υπέροχο πορτοκαλί ανάμεσα στο καταπράσινο φύλλωμα!-, στα σκουπίδια! Κούρεμα κι όποιον πάρει ο χάρος. Αγνοια και οξύμωρη βιασύνη: για τον καλλωπισμό της πόλης, καταστρέφεις τον καλλωπισμό της!

Είχα γράψει και παλιότερα, στην «Ελευθεροτυπία», γι’ αυτό το παρανοϊκό γεγονός· πάλι από τον ίδιο δήμο και συμπτωματικά στην ίδια περιοχή. Ξαναγράφω, μήπως και προλάβω την υπόλοιπη νεραντζοκτονία, γιατί ακόμα δεν τις ξεπάστρεψαν όλες.

Για να αποφύγω το λάθος, είδα σχετικά και στο Ιντερνετ, ρώτησα και τον φίλο Γιώργο Ζεβελάκη που, εκτός από θεράπων της λογοτεχνίας (ίσως το πληρέστερο ιδιωτικό αρχείο σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας), είναι και θεράπων φυτών (γεωπόνος):

Τα εσπεριδοειδή, τα λεγόμενα ξινά, ανάμεσά τους και η νεραντζιά, δεν τα κλαδεύεις ούτε με «ριζικό» τρόπο (όπως τις μουριές π.χ.) ούτε, προπαντός, αυτή την εποχή. Είναι φυτά αειθαλή και, ειδικά τα ξινά, λένε οι ειδικοί, «είναι αυτογόνιμα και δεν απαιτούν τακτικό κι εξειδικευμένο κλάδεμα», ενώ «ανταποκρίνονται στο κλάδεμα δίνοντας νεαρή και ευαίσθητη στο κρύο βλάστηση». Γι’ αυτό και δεν τα κλαδεύεις, τα αραιώνεις από μέσα, ώστε να αερίζονται· έτσι καταπολεμούν ασθένειες (όπως η καπνιά π.χ.), αλλά, κυρίως, δένουν καρπό. Εχω μια μανταρινιά στην αυλή μας στον Λαύκο. Την ήθελα ολοστρόγγυλη, γιατί έτσι μου άρεσε (ήμουν και ο… κομμωτής). Μου είπαν οι ντόπιοι: «Ωραία τη φκιάνεις, αλλά άμα δεις μανταρίνι να μας… απαυτώσεις!». Ετσι έμαθα για το αραίωμα.

Προπαντός τα εσπεριδοειδή, δεν τα κλαδεύεις καταχείμωνο, παρά μόνο στις αρχές της άνοιξης. Γεωπόνους συμβούλους δεν έχουν στον Δήμο Καισαριανής; Τι επαγγέλλεται ο αντιδήμαρχος; Για τυχόν απορίες, γενικά χρησιμοποιώ νεράντζια στην κουζίνα…