ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ - ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΜΝΗΜΗΣ
- Με τσαρούχια ή με γραβάτα, ρατσισμός Επρεπε να ξέρω το μάθημα που , ο άθλιος κι ανεπίδεκτος, να το ’χω ήδη μάθει, έτσι όπως μου το κανοναρχούν, ιδίως το τελευταίο διάστημα, μίντια, κόμματα, θεσμοί ολόκληροι όπως η Δικαιοσύνη, και η μισή και βάλε διανόηση και δημοσιολογία, ότι ελευθερία της έκφρασης είναι όλα αυτά, και άρα οφείλω να δώσω και τη ζωή μου ακόμα.
- Η ηδονή τού να είσαι άστεγος, ή Ο χομπίστας άστεγος Εχουμε δει και ακούσει, π.χ. σε τηλεοπτικές συνεντεύξεις, δηλαδή σε ψευδείς συνθήκες επικοινωνίας, αστέγους να λένε στην κάμερα πως προτιμούν να κοιμούνται στον δρόμο παρά σε κάποιον ξενώνα, ίδρυμα κτλ. Ακόμα κι όταν το εννοούν αυτό, μόνο οι ίδιοι δικαιούνται να το λένε.
- Πόσοι και πόσο ανύποπτοι πια; Αθώα η Σώτη Τριανταφύλλου, που είχε κατηγορηθεί ότι με τον ρατσιστικό ισλαμοφοβικό λόγο της παραβιάζει τον αντιρατσιστικό νόμο. Αλλά, όσο άτοπη κι αν μοιάζει η συναρίθμηση, αθώος τις προάλλες και ο Αμβρόσιος. Οπως αθώος πριν από εννέα χρόνια και ο Κωνσταντίνος Πλεύρης. Μοιάζει όντως άτοπη η συναρίθμηση, όμως αυτό που προβλήθηκε σαν υπέρτατο διακύβευμα σ’ όλες τις περιπτώσεις είναι η ελευθερία της έκφρασης.
- «Η αναπηρία της μη ντροπής» Κάποια πράγματα δεν είναι για πολλά πολλά, έτσι τουλάχιστον θες να πιστεύεις, καθώς, πάλι θες να πιστεύεις, είναι τόσο κραυγαλέα, που αυτοσχολιάζονται. Ενα τέτοιο κείμενο δεν χρειάζεται καν να το διαβάσεις, δεν πρέπει να το διαβάσεις· αρκεί ο τίτλος: «Ο Π.Κ. και η αναπηρία της μη ντροπής». ένα μόνο θα ρωτούσα τη συντάκτρια (Ρέα Βιτάλη, Protagon.gr): για ποιον τάχα άλλο ιδεολογικά αντίπαλό της, από ποιον επιτέλους χώρο θα χρησιμοποιούσε τον όρο «αναπηρία» στο κατηγορώ της;
- Αντισημιτισμός και αντικομμουνισμός Θέλω να διατυπώσω κάποιες σκέψεις που μόνο πλαγίως σχετίζονται, πάντα κατά την άποψή μου, με το συγκεκριμένο πρόβλημα, τον αντισημιτισμό με αφορμή τη συζήτηση που έγινε εδώ τελευταία γύρω από δύο σκίτσα του Μιχάλη Κουντούρη.
- Η μοναξιά την Ανάσταση, ή Τα έξι δυναμιτάκια Τρίτο δυναμιτάκι, τέταρτο, δεν θυμάμαι πια αν και πέμπτο, πες όμως ότι ήτανε και πέμπτο –σύνολο έξι τότε, μαζί με το πρώιμο, το πριν απ’ το Χριστός ανέστη. Κι ο νεαρός βάζει τα χέρια στις τσέπες του μπουφάν, και ήσυχα ήσυχα κινάει και φεύγει προς τα αριστερά, στον πάντα έρημο μεγάλο δρόμο.
- Πασχαλιάτικες δόξες Ου δόξα… Και μετά ουκ έστι δόξα, τέρμα ο χαβαλές -μόνο επικίνδυνες ατραποί: Το βράδυ της Ανάστασης, ο αρχιεπίσκοπος διακόπτει το δικό του «Χριστός ανέστη», για να ακολουθήσει, πρώτη φορά, τα στρατιωτικά αγήματα, που κραυγάζουν με τον πιο απειλητικό τρόπο τον εθνικό ύμνο.
- Η τοπική κοινωνία και τα ντενεκεδάκια Ας μη χαθούμε όμως στην περιπτωσιολογία: μ’ όλες τις ιδιαιτερότητες και τις όποιες διαφοροποιήσεις, και όσο κι αν ακούγεται αφόρητα τετριμμένο, η τοπική κοινωνία είμαστε εμείς, και εμείς, εδώ, στον καθρέφτη μας.
