Η γνωστή ρήση του Θεόδωρου Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε» έμεινε ιστορική αλλά με αρνητικό τρόπο. Μέσω αυτής της φράσης ο Πάγκαλος επιχείρησε να δώσει ερμηνεία στην ελληνική κρίση αθωώνοντας τον ίδιο τον καπιταλισμό που παράγει νομοτελειακά κρίσεις, την ελληνική αστική τάξη που με την εθελόδουλη στάση της βάθυνε την οικονομική κρίση και το ελληνικό πολιτικό προσωπικό που λειτούργησε ως ενεργούμενο των μεγάλων ευρωπαϊκών μονοπωλιακών συμφερόντων. Επιχείρησε, ταυτόχρονα, να δημιουργήσει μια εικόνα συλλογικής ευθύνης πίσω από την οποία υπήρχαν τα ιδεολογήματα του λαϊκισμού, του υπερδιογκωμένου δημόσιου κράτους κι εν τέλει να χτυπηθεί το λαϊκό κίνημα όπως αυτό ανδρώθηκε μεταπολιτευτικά.
Τώρα, ως άξια συνεχίστρια του παγκάλιου λόγου ήρθε η υποψήφια ευρωβουλευτής της ΝΔ, Βίκυ Φλέσσα, η οποία με τον τρόπο της εισήγαγε και αυτή την έννοια της συλλογικής ευθύνης, λέγοντας πως υπεύθυνοι για τον θάνατο των ανθρώπων στο δυστύχημα των Τεμπών είμαστε όλοι. Κανείς δεν μπορεί να την κατηγορήσει για λεκτική αστοχία. Άλλωστε ξέρει, ή υποτίθεται ότι ξέρει, καλά την ελληνική γλώσσα μιας και που οι εκπομπές της περιστρέφονται γύρω από αυτήν. Παρεμπιπτόντως, είναι μια από αυτές και αυτούς που σιτίζονται από το δημόσιο αλλά ταυτόχρονα μιλάνε με θρασύτητα υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων.
Η Βίκυ Φλέσσα το τερμάτισε. Αυτό που τόλμησε να εκστομίσει είναι μια ύβρις απέναντι στον ελληνικό λαό και κυρίως απέναντι στους νεκρούς και στους συγγενείς τους. Ξαφνικά περάσαμε από την ατομική ευθύνη του μηχανοδηγού στη συλλογική ευθύνη του ελληνικού λαού. Επομένως, όλοι πρέπει να νιώθουμε ένοχοι για το ότι δεν λειτουργούσαν τα συστήματα ασφαλείας. Για το ότι ο σιδηρόδρομος ιδιωτικοποιήθηκε. Για το ότι προσλήφθηκε ένας άνθρωπος πέραν του ηλικιακού ορίου που υπήρχε. Για το ότι υπήρχε στα βαγόνια μια ύλη η οποία προκάλεσε την έκρηξη. Μήπως να νιώθουμε ακόμα ένοχοι και για το τσιμέντωμα του τόπου δυστυχήματος; Αλλά για τη Βίκυ Φλέσσα υποθέτουμε ότι το τσιμέντωμα δεν είναι προσπάθεια συγκάλυψης.
Όχι! Μόνο για λάθος δεν πρόκειται αλλά για μία από τις ιδεολογικές συντεταγμένες των αστικών κομμάτων. Όταν συρρικνώνεται σχεδιασμένα το δημόσιο και αυτό υπολειτουργεί σε όφελος του ιδιωτικού τομέα ασφαλώς, τότε τα «προβλήματα εκπορεύονται από το άτομο» και η ατομική ευθύνη εξηγεί τα πάντα. Άλλωστε το μότο του νεοφιλελευθερισμού ειπωμένο από τη Θάτσερ είναι το «δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα». Όμως, η αστική διανόηση μπορεί να είναι ευέλικτη (ή μήπως θρασύτατη;). Όταν ενσκήπτουν οξύτατα προβλήματα, όπως οικονομικές κρίσεις ή σοβαρά δυστυχήματα, τότε το (καπιταλιστικό) κράτος αρνείται τις όποιες ευθύνες και υπεύθυνοι γινόμαστε όλοι κι έτσι αίφνης μεταβαίνουμε από το άτομο στην κοινωνία. Αυτό λαϊκά λέγεται «μονά ζυγά δικά μας»…
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας