Δεν είναι μόνο ότι οι νεότερες γενιές, ήγουν τα παιδιά μας –τα δικά μας παιδιά–, δεν έμαθαν ποτέ και δεν γνωρίζουν βασικά σημεία από την Ιστορία, τη Λογοτεχνία ή την Επιστήμη, ώστε να πεις αλίμονο... «κάπου πατάνε», είναι και το ότι είναι αποκαμωμένα από τον καθημερινό παράδοξο κλοιό (με όλα τα ένοχα συμπαρομαρτούντα των εκπαιδευτικών συντεχνιών, αλλά και τις ταχύτατες διεργασίες στον τομέα της κοινωνίας που επιβαρύνονται, αλήθεια, με τις μεταβολές στον τομέα της «τεχνικής»)∙ αντιτείνουν, μάλιστα, πως όλα αυτά είναι, περίπου, περιττά ή έχουν ξεπεραστεί, εκ των πραγμάτων, από τις νέες συνθήκες Γνώσης, Αντίληψης και Επικοινωνίας που επικρατούν!
Εχουν δίκιο! Κι όσο και αν δεν συμφωνεί κανείς απόλυτα με τέτοιες αντιλήψεις, εντελώς με βάση τη διαλεκτική λογική και την ορθολογική σκέψη που προκύπτει με διαδοχές μέσα από αυτή (κατά τον Χέγκελ – αυτός ήταν ο μέγας στρατιώτης-τεχνίτης της Λογικής)∙ αυτά είναι που ακολουθούν «από κοντά» τις μεταβολές και τις διαδοχές του σύγχρονου κόσμου και, άρα, αποσύρουν ή δεν αποσύρουν ό,τι τους χρειάζεται και δεν τους χρειάζεται – ανεξαρτήτως αν, παράλληλα, συλλογίζονται βαθιά ότι δεν είναι τα πρώτα παιδιά που βρέθηκαν σ’ αυτή τούτη τη ζωή και κάποια πράγματα είναι εντελώς χρήσιμα για την ανθρώπινη περπατησιά τους.
Κι ουδεμία ευθύνη φέρουν αυτά – τα ίδια παιδιά. Αν και το θέμα της επαφής με τη Γνώση είναι και προσωπικό θέμα (δες: σε άλλους καιρούς, η ανώτερη μορφή διανοούμενου ήταν ο άριστα αυτομορφωμένος άνθρωπος)∙ την κεντρική ευθύνη την φέρουν οι δυο άλλοι, συντελεστές του… «όλου παιγνίου»: οι γονείς (το σπίτι), που υποτίθεται είναι το «σημείο εκκίνησης» κάθε ανθρώπου, αλλά και το σχολείο το οποίο είναι ένας «μακρύς στίβος» που οφείλει να παρέχει όλες τις εγγυήσεις και τους κανόνες για να λειτουργήσει ευδόκιμα και παραγωγικά.
Αλλά ποιοι «γονείς» και ποιο «σπίτι», επιτέλους; Οι άνθρωποι σήμερα είναι καταδικασμένοι όλη τη μέρα να τρέχουν και να μη φτάνουν (!), να προσπαθούν και να παλεύουν –ίσως παραπάνω από τις δυνάμεις τους– ωστόσο να μην τα καταφέρνουν! Οι γονείς λείπουν όλη μέρα από το σπίτι και όταν γυρίζουν όχι μόνο δεν έχουν διάθεση να ρίξουν και... μια ματιά στα παιδιά ή να μιλήσουν και να τα μάθουν, αλλά ούτε τον εαυτό τους να συλλέξουν από τα σοκ, τη σύγχυση και τη φθορά που έχουν δεχτεί στη δουλειά και τις άλλες υποχρεώσεις.
Τέλος, το σχολείο –το εκπαιδευτικό, δηλαδή, σύστημα στο σύνολό του–, που θα πρόσφερε οιονεί τις βασικές και αναγκαίες γνώσεις και κανόνες που ισχύουν και ευρύτερα κοινωνικά, έχει ολισθήσει τόσο στην ανυποληψία, στα συμπλέγματα και τις σκιές που έχουν χτίσει μέσα στα χρόνια αφ’ εαυτού οι λειτουργοί του, ώστε μπροστά στη διαρκή μεταβολή στους θεσμούς, τα ήθη και τις νέες-πρωτόγνωρες συνθήκες, να έχει, κοντολογίς, καταπέσει και καταρρεύσει: να μην μπορεί να προσφέρει, ουσιαστικά, τίποτα!
*Δημοσιογράφος
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας