Εξάρχεια: Μετρό ή στρατόπεδο;

Πριν αναφερθούμε στο μεγάλο λάθος του κατασταλτικού σχεδιασμού του κράτους και της κυβέρνησης, ας πούμε καθαρά αυτό που βλέπουμε προκειμένου να δράσουμε καθαρά για αυτό που θέλουμε. Η κυβέρνηση έχει θέσει τα Εξάρχεια σε κατάσταση εξαίρεσης. Ενώ σε άλλες πλατείες αρκούσε ένα τηλέφωνο από τον παπά και τον δήμαρχο της περιοχής (Αγ. Παρασκευή) να μη γίνει σταθμός του Μετρό και σε άλλες το τηλέφωνο του δημάρχου για να τριπλασιαστούν οι σταθμοί για απόσταση δύο χιλιομέτρων (Αγ. Αντώνιος-Περιστέρι-Ανθούπολη!!!), τα Εξάρχεια είναι εκτός πλαισίου κάθε διαπραγμάτευσης.

Οι αντιδράσεις στα Εξάρχεια, οι οποίες άρχισαν και θα συνεχιστούν για χρόνια και είναι βέβαιο ότι θα πολλαπλασιάσουν το κόστος του έργου, δεν ενδιαφέρουν ούτε την κυβέρνηση ούτε τον διορισμένο κ. Ταχιάο ούτε τον δήμαρχο Αθηναίων ο οποίος θέλει να επεκτείνει την πολεοδομική του κουλτούρα μετά τον Μεγάλο Περίπατο και στον λόφο Στρέφη.

Ας αφήσουμε, λοιπόν, κ. Ταχιάο, τα περί ακτίνας καμπυλότητας (υπάρχουν σταθμοί ακόμη και με 700 μέτρα ακτίνα), κόστους αλλαγής των σχεδίων και ας παραμερίσουμε τα επιχειρήματα της κυβέρνησης περί ανάπτυξης, βάζοντας ένα τέρμα στα ψέματα και ας έρθουμε στο αληθινό που βγαίνει από το αισθητό αποκαθιστώντας το.

Πρόκειται για την επιβολή μιας καθεστωτικής πολεοδομίας με πρόσχημα το Μετρό, ένα πανοπτικό επιτήρησης και ελέγχου που μοναδικό σκοπό έχει την καταστολή και τον αφανισμό ενός συγκεκριμένου κόσμου. Είναι μια συνειδητή ιδεολογική επιλογή που υπακούει σε ένα συγκεκριμένο σύστημα καθεστωτικών αξιών και σημασιών και ας φαίνονται αντεστραμμένα τα επιχειρήματα.

Οι πολιτικοί απόγονοι της λατρείας του αυτοκινήτου, των αυτοκινητοβιομηχανιών και της ασφάλτου που καμάρωναν ξηλώνοντας σιδηροτροχιές του Τραμ για να το αντικαταστήσουν στο όνομα της ανάπτυξης με τα ρυπογόνα λεωφορεία εγκαλούν αυτούς που πολύ πριν αλλά και μετά τον Μάη του ‘68 πρότειναν ενάντια στην τάξη της καθεστωτικής πολεοδομίας και στην κουλτούρα του αυτοκινήτου τη γενίκευση του υπόγειου και υπέργειου Μετρό.

Φυσικά σε αυτή την αντιπαλότητα δύο εχθρικών κόσμων κέρδισε η πολιτισμική υπεροχή, δηλαδή οι δεύτεροι, όπως κέρδισαν και οι αντιεξουσιαστές Provos στην Ολλανδία σε όλα τα επίπεδα, από τη γενίκευση της χρήσης ποδηλάτου και την αντικαπνιστική εκστρατεία μέχρι την αλλαγή στις καμινάδες των εργοστασίων.

Αυτοί λοιπόν που αγωνίζονταν ενάντια στο νέφος της Αθήνας, ενάντια στη μόλυνση του περιβάλλοντος είναι ενάντια στο Μετρό στην πλατεία σήμερα και είναι ενάντια συνειδητά και για λόγους περιβαλλοντικούς, πολεοδομικούς, κοινωνικούς, πολιτισμικούς και αισθητικούς, τους οποίους έχουν ενδελεχώς εξηγήσει. Είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι και η κυβέρνηση και το κράτος δεν επιθυμεί την «πολυκοσμία», απαιτώντας την ομογενοποίηση και την ομοιομορφία. Αυτό είναι όλο. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη θέλει να αφανίσει ένα κίνημα αντιεξουσιαστικό, οικολογικό και αυτόνομο.

Το μεγάλο λάθος η κυβέρνηση και ο μπροστινός της κ. Θεοδωρικάκος το έκανε. Ο τρόπος που επιχειρεί την καταστολή της αντίστασης στην προκειμένη περίπτωση είναι παραδοσιακός, ατελέσφορος και είναι αλήθεια ότι εμείς οι παλαιότεροι δεν περιμέναμε ότι η τακτική καταστολής θα είναι ίδια με αυτήν που εφαρμόστηκε τη δεκαετία του ‘80. Με αυτή την τακτική ούτε σε 15 χρόνια δεν θα γίνει Μετρό στην πλατεία Εξαρχείων.

Η Αστυνομία δημιούργησε ένα στρατόπεδο σταθερού εδάφους στα Εξάρχεια. Κύριες στρατοπεδευμένες μονάδες τα ΜΑΤ, οι ΜΠΛΕ, με δεύτερο κύκλο προγεφυρώματος τους Δελτάδες (ΔΡΑΣΗ) μαζί με ΟΠΚΕ και έναν τρίτο κύκλο πεζικάριους ασφαλίτες της κρατικής αντιτρομοκρατικής αλλά και της Αμυγδαλέζας για συλλογή πληροφοριών και κινήσεων. Αυτά δεν είναι τίποτα τρομακτικά για ένα κίνημα, αλλά συγκροτούν μια στρατοπεδευμένη κρατική υπόσταση.

Από μόνη της αυτή η εικόνα σταθερής διάταξης των κατασταλτικών δυνάμεων δημιουργεί αντίπαλο πόλο αυτών που βρίσκονται έξω από το στρατόπεδο - και αυτοί δεν είναι μόνο αντιεξουσιαστές, αλλά ένα πλήθος μητροπολιτικό αλλά και μετριοπαθές μαζί, που δεν ανέχεται την κατοχή. Ο στόχος φωνάζει από μόνος του και η συσπείρωση των δυνάμεων του αντιστρατοπέδου θα παίξει τον καθοριστικό ρόλο.

Ο συγκεκριμένος δημόσιος χώρος δεν είναι μια γειτονιά αλλά μια γειτονιά του κόσμου. Οι χρήστες αυτού του δημόσιου χώρου είναι πολυεπίπεδα και πολύμορφα υποκείμενα, έρχονται από το μέλλον και ήταν και θα είναι το πολιτικό βαρόμετρο για όλες τις εξελίξεις.

Αν η απόφασή μας να μη γίνει μετρό στην πλατεία μετατραπεί σε ουσιαστική αιχμή του κινήματος αντίστασης, η ανανέωση των προταγμάτων και των σχεδιασμών είναι απαραίτητη για μια συνολική πολιτική αντιπαράθεση. Αυτά προς το παρόν, τα οποία λέμε και στις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις μας. Ξέρετε εσείς.

*(Αντιεξουσιαστική Κίνηση)