Η ώρα της αποκλιμάκωσης

Χορογραφημένες κινήσεις από το Κρεμλίνο ή χρονική σύμπτωση;

Την ώρα που ο Σολτς έφθανε στη Μόσχα, για πρώτη φορά εδώ και αρκετές εβδομάδες είχαμε αποχώρηση κάποιων ρωσικών μονάδων, που, σύμφωνα με τη ρωσική πλευρά, αφού τελείωσαν οι ασκήσεις, επιστρέφουν στη βάση τους.

Σε κάθε περίπτωση, ο Σολτς είπε τη φράση που περίμενε να ακούσει ο Πούτιν, ότι η ασφάλεια της Ευρώπης δεν μπορεί να αναζητείται ενάντια στη Ρωσία, αλλά μαζί με τη Ρωσία.

Ανεξάρτητα από το πώς το Βερολίνο και η Μόσχα αντιλαμβάνονται και ερμηνεύουν τη δήλωση του καγκελάριου, είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι πρόκειται για αποδοχή της ρωσικής θέσης, ότι δεν μπορεί να συνεχισθεί η ερήμην και πολύ περισσότερο εναντίον της Ρωσίας διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς.

Αν υπάρχει πολιτική βούληση και αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη ανάμεσα στις δύο πλευρές, τότε υπάρχοντα σχήματα και θεσμοί, όπως το Συμβούλιο ΝΑΤΟ - Ρωσίας και ο ΟΑΣΕ, μπορούν να διαχειριστούν την αντιμετώπιση της Ρωσίας όχι ως αντιπάλου αλλά εταίρου.

Ζητούμενο παραμένει πώς θα εξελιχθεί η αποκλιμάκωση με την επιστροφή του συνόλου των ρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων που έχουν περικυκλώσει την Ουκρανία στις βάσεις τους.

Θα γίνεται σε φυσιολογικούς ρυθμούς ή με αργά βήματα, τροφοδοτώντας για μερικές εβδομάδες ακόμη την καχυποψία και τη ρητορική που θα εξακολουθήσει να τροφοδοτεί την ένταση;

Επί του παρόντος, ΗΠΑ και Ρωσία έχουν βρει τα αφηγήματά τους:

● Η Ουάσινγκτον θα ισχυρισθεί ότι, με την αποφασιστική στάση της, ματαίωσε προγραμματισμένη εισβολή που θα μπορούσε να προκαλέσει ντόμινο περιφερειακής και παγκόσμιας αποσταθεροποίησης.

● Η Μόσχα ήδη ισχυρίζεται ότι δεν υπήρξε περικύκλωση με στόχο τον εκφοβισμό του Κιέβου, αλλά η διεξαγωγή προγραμματισμένων από καιρό ετήσιων ασκήσεων.

Στον Λευκό Οίκο γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι ΗΠΑ του 2022, βαθιά διχασμένες σε βαθμό εμφυλιοπολεμικής πόλωσης, δεν έχουν ούτε τη δυνατότητα ούτε τη βούληση να αναλάβουν την ψυχροπολεμική κλιμάκωση σε δύο μέτωπα στην Ανατολική Ευρώπη και στην περιοχή Ινδικού-Ειρηνικού.

Επιπλέον, η απεμπλοκή τους από τη Μέση Ανατολή έχει ως προαπαιτούμενο μια ρεαλιστική συνεργασία με τη Μόσχα.

Τούτων λεχθέντων, αν η Ρωσία δεν είναι αντίπαλος αλλά αναπτύξει ειδική σχέση με το ΝΑΤΟ, πώς θα νομιμοποιείται τόσο ο ηγετικός ρόλος των ΗΠΑ, όσο και η συνοχή της Διατλαντικής Σχέσης;