Πρώτη φορά Αριστερά

Το ζητούμενο δεν είναι να πούμε πότε είχαμε κυβέρνηση της Αριστεράς στη χώρα μας, αλλά πότε στην ουσία ασκήθηκαν αριστερές πολιτικές που υπηρέτησαν τους πολίτες και την κοινωνία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 κατόρθωσε να καβαλήσει το κύμα του λαϊκισμού που διέτρεχε την ελληνική κοινωνία τότε και να ανέλθει στην εξουσία. Διαπραγματεύτηκε το τρίτο μνημόνιο και παρά τις παλινωδίες βρέθηκε στη σωστή όχθη της ιστορίας. Η χώρα παρέμεινε στο ευρώ, με κόστος όμως –λόγω της ανερμάτιστης πολιτικής του– ένα ταμείο που υποθήκευσε την περιουσία της χώρας για 99 χρόνια.

Προτίμησε να συγκυβερνήσει με την Ακροδεξιά των ΑΝ.ΕΛΛ. παρά να απευθύνει πρόταση στο Ποτάμι και στη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Ο Βούλγαρης δίνει μια εξήγηση γι’ αυτό. Χειρίστηκε το μεγάλο πρόβλημα των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών με σχετική επιτυχία. Το αίσχος της Μόριας αμαυρώνει την εικόνα, αλλά και άλλοι πολλοί δεν θα το απέφευγαν. Χειρίστηκε με απαράδεκτο τρόπο θεσμούς και δεν ξεχνάει με κάθε ευκαιρία το «εμείς και οι άλλοι». Η υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών, παρά τις εύλογες ενστάσεις, λειτουργεί θετικά για τη χώρα.

Η εργαλειοποίηση για το εσωτερικό και για το εξωτερικό μέτωπο στέρησε τη δυνατότητα μιας καλύτερης συμφωνίας.

Εχοντας να αντιμετωπίσει μια σκληρή οικονομική κατάσταση προτίμησε να πάρει μέτρα που ανακούφισαν προσωρινά τους οικονομικά αδύναμους, αλλά έθιξαν τα μεσαία στρώματα και την προσπάθεια για οικονομική ανάταξη της χώρας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, τη μόνη νομοθετική προοδευτική πρωτοβουλία που πήρε σε αυτήν τη διακυβέρνηση ήταν της αναγνώρισης ταυτότητας φύλου, συμφώνου συμβίωσης και ιθαγένειας στη δεύτερη γενιά μεταναστών.

Ας δούμε τώρα πώς μετασχημάτισε τη χώρα η πρώτη φορά Αριστερά το 1981. Το ΠΑΣΟΚ το 1981 κυβέρνησε μια χώρα που είχε βγει από μία επταετή δικτατορία, μία επταετή διακυβέρνηση της Ν.Δ. και την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας αποσυνάγωγη της δημόσιας και κρατικής μηχανής. Ο λαϊκισμός του ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, στη διάρκεια της διακυβέρνησης μεταφράστηκε σε Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (ΜΟΠ) και σε πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική με μεγάλες διεθνείς πρωτοβουλίες.

Η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης έκλεισε μια μεγάλη χαίνουσα πληγή στην ελληνική κοινωνία. Η καθιέρωση της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής, η γνωστή ΑΤΑ, στήριξε τους εργαζόμενους και την εργασία. Στο διάστημα αυτό έχουμε τη θέσπιση του πολιτικού γάμου και την αναγνώριση των δικαιωμάτων της γυναίκας. Η δημιουργία του Εθνικού Συστήματος Υγείας ήταν η μεγάλη εμβληματική μεταρρύθμιση. Τώρα οι πάντες το αναγνωρίζουν.

Φυσικά πολλοί, και εγώ μαζί, μπορούν να μιλήσουν για το πελατειακό κράτος που δομήθηκε και για τα φαινόμενα διαφθοράς που υπήρξαν τότε. Στο τέλος της ημέρας, όμως, μετράει το ισοζύγιο. Οσοι αμφιβάλλουν για το θετικό, ο δημόσιος διάλογος είναι μπροστά μας.

Γι’ αυτούς που έχουν ενστάσεις για την «αριστεροσύνη» του ΠΑΣΟΚ, θυμίζω μια δήλωση του Λεωνίδα Κύρκου το 2001: «Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα αριστερό κόμμα και ο Συνασπισμός πρέπει να σταματήσει να κανοναρχεί κουνώντας το δάχτυλο δίκην εισαγγελέως προς το ΠΑΣΟΚ». Το σημαντικό όμως είναι τι λέει κάθε φορά ο λαός. Το 1985 ψήφισε συνέχιση της Αλλαγής, ενώ το 2019 απαλλαγή από μία κακή διακυβέρνηση. Η λαϊκή ετυμηγορία δικαιώνει πολιτικές και κρίνει συμπεριφορές.

Και τελικά έκρινε «ότι το μοντέλο διακυβέρνησης με βασικά προτάγματα στο δικαίωμα στην αξιοπρεπή διαβίωση, στη γνώση, στην εργασία, στην κοινωνική ασφάλιση, στην ατομική δημιουργία, στην αειφορία και στην ισοπολιτεία», όπως λέει ο Κώστας Σκανδαλίδης στο βιβλίο του «Κυβερνώσα Αριστερά», «έγιναν πράξη σ’ αυτήν την κυβέρνηση». Το Κίνημα Αλλαγής ενσωματώνοντας τις καλύτερες παραδόσεις του μεγάλου λαϊκού κινήματος του ΠΑΣΟΚ και της Ανανεωτικής Αριστεράς ανταποκρίνεται στη μεγάλη πρόκληση να συνεχίσει αυτή την πορεία.

* Μέλος Πολιτικού Συμβουλίου του Κινήματος Αλλαγής