«Τα παιδιά μας...»

Εβαλαν Βάρναλη δυνατά. Χιλιάδες κόσμου έμεινε σιωπηλός. Χιλιάδες κόσμου. Οχι στη σιωπή - σιωπηλός. Οχι αμίλητος - σιωπηλός. Πώς γίνεται αυτό; Αν δεν το ζούσα, θα δυσκολευόμουν να το πιστέψω. Πρώτη φορά το έζησα με τους καλλιτέχνες μπροστά στην κατάληψη του Εθνικού Θεάτρου, στο Τσίλλερ. Οταν είχε απλωθεί απόλυτη σιωπή - ασύλληπτα δυνατή. Πάλι το έζησα χθες, στη Θεσσαλονίκη. Μια σιωπή σαν ακουγόταν ο Βάρναλης που όμως την άντεχες. Την ήθελες και τη χρειαζόσουν, γιατί μετά ξεκινούσε το σύνθημα! Κάποιοι χειροκρότησαν, μάλλον ενστικτωδώς, μετά το ηχητικό. «Μη χειροκροτάτε. Δεν είναι θέαμα - είναι εξέγερση!» φώναξε ένα νέο κορίτσι και μου πήρε την ψυχή.

Η πορεία ήταν πραγματικά μεγαλειώδης. Βρέθηκα στην πόλη για το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ... Χιλιάδες καταγραφές. Χιλιάδες εικόνες. Αλλες τόσες οι αλήθειες. «Η φόρτιση της νεολαίας έχει πάντα δίκιο» μας λέει η Μάγια. Κινηματογραφίστρια και η ίδια, πάντα μέσα στους αγώνες κάθε λογής. Η πορεία ξεκίνησε. Επρεπε να φύγω, έπρεπε να γράψω. Κατεβαίνοντας την Αριστοτέλους την είδα. Μαυροφορεμένη, μαντιλοφορούσα, μικροκαμωμένη, τόση δα. Κρατούσε μια προκήρυξη στα χέρια. «Είμαι 90 ετών. Με λένε Ευρυδίκη» μου είπε. «Γιατί είστε εδώ;» ρωτάω. «Τα παιδιά μας, παιδάκι μου. Τα παιδιά μας...».

Αυτό. Δεν με νοιάζει αν ακούει ο κάθε διεφθαρμένος έως το κόκαλο κυβερνητικός. Ο κάθε Ντογιάκος, Μητσοτάκης, Γεραπετρίτης. Καθόλου δεν με νοιάζει. Με νοιάζει που ακούστηκαν αυτά τα λόγια. Αυτό.

(Η διαδήλωση συνέχισε το ίδιο βράδυ με επίσης χιλιάδες νέους να έχουν κυριεύσει την πόλη. Τα παιδιά «για τα παιδιά μας», κ. Ευρυδίκη μας...)