Εις το όνομα του πατρός

Ασφαλώς έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε τον βουλευτή Θάνο Πλεύρη προκειμένου να εκπροσωπήσει τη Ν.Δ. στην προανακριτική επιτροπή της Βουλής για τον κ. Παπαγγελόπουλο. Η απόφαση αυτή του πρωθυπουργού μαρτυρά ότι ο βουλευτής έχει πλέον εξασφαλίσει την απόλυτη εμπιστοσύνη του αρχηγού του, μετά από μια περίοδο που το ακραίο πολιτικό του παρελθόν εμπόδιζε την κομματική του ανέλιξη.

Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της υποψηφιότητάς του το 2014 με τον συνδυασμό του Αρη Σπηλιωτόπουλου στις δημοτικές εκλογές, που προκάλεσε την έντονη διαμαρτυρία του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου, το οποίο σημείωνε τις δημόσιες αντισημιτικές του τοποθετήσεις. Τότε είχαν αντιδράσει ακόμα και στελέχη του κόμματος.

Ο ίδιος ο Πλεύρης έχει πολλές φορές διαμαρτυρηθεί ότι αδίκως κατηγορείται ως ακροδεξιός μόνο και μόνο επειδή είναι ο γιος του παλαίμαχου ναζιστή Κώστα Πλεύρη. Μόνο που ο γιος δεν φαίνεται να αφίσταται ούτε ελάχιστα από τις θέσεις του πατέρα του. Η ανάμειξή του με την πολιτική ξεκινά το 2007, όταν ο αρχηγός του ΛΑΟΣ Γιώργος Καρατζαφέρης έκρινε ότι έπρεπε να κρύψει τον παλιό του καθοδηγητή και να παρουσιάσει «αντ’ αυτού» ως πολιτευτή τον γιο Πλεύρη.

Το κόλπο πέτυχε, ο γιος εκλέχτηκε πρώτος σε σταυρούς του ΛΑΟΣ στην Α΄ Αθήνας στις εκλογές του 2007 και του 2009. Το έχει παραδεχτεί ο ίδιος ο Καρατζαφέρης, λέγοντας ότι ο ΛΑΟΣ «ξεκίνησε σκληρά δεξιά» και μετά «μπήκε νερό στο κρασί, δηλαδή, για παράδειγμα, ο Κωνσταντίνος Πλεύρης υπήρξε μέλος του κόμματος, στη συνέχεια απομακρύνθηκε και μπήκε στη θέση του ο γιος του» («Real FM», 27.1.2008). Ενας άλλος εθνικοσοσιαλιστής, ο Ιωάννης Σχοινάς, εκδότης επί χρόνια του πατέρα Πλεύρη, παραδέχτηκε ότι ο ίδιος έδωσε γραμμή να ψηφιστεί ο γιος το 2007 («Ελεύθερος Κόσμος», 7.10.2007).

Είναι γεγονός ότι ο κ. Πλεύρης ανήκε μαζί με τους Γεωργιάδη και Βορίδη στην τριάδα των νέων βουλευτών του ΛΑΟΣ, τους οποίους μετέγραψε ο Αντώνης Σαμαράς στη Ν.Δ. το 2012. Η διαφορά είναι ότι ενώ οι δύο ομοϊδεάτες του προσχώρησαν στη Ν.Δ. πριν από τις εκλογές του Μαΐου 2012 και εκλέχτηκαν πανηγυρικά, ο Πλεύρης κατέβηκε τον Μάιο με τον ΛΑΟΣ και μόνο μετά την αποτυχία του κόμματος Καρατζαφέρη να μπει στη Βουλή έγινε... νεοδημοκράτης.

Ο Σαμαράς τον τοποθέτησε στην 9η θέση του ψηφοδελτίου της Α΄ Αθηνών και έμεινε πρώτος αναπληρωματικός. Τελικά πήρε τη θέση του Δ. Αβραμόπουλου τον Νοέμβριο του 2014, όταν εκείνος ορίστηκε επίτροπος. Στις δύο εκλογές του 2015 απέτυχε να εκλεγεί και το κατόρθωσε το 2019.

Σε όλο το διάστημα της κοινοβουλευτικής του πορείας ο Πλεύρης υιός υποστήριζε απολύτως τις ακραίες θέσεις του πατέρα του. Είναι ακόμα και σήμερα προσβάσιμες στο youtube οι δηλώσεις του το 2011 σε εκδήλωση του ακροδεξιού εντύπου «Patria», όπου καλούσε να έχουμε «νεκρούς στα σύνορα» και ζητούσε, για να λυθεί το προσφυγικό ζήτημα, «η κόλαση να φαντάζει παράδεισος» μπροστά σ’ αυτά που θα περνούν εδώ οι πρόσφυγες. Ακολουθώντας τη γραμμή Καρατζαφέρη, ο Πλεύρης είναι βέβαια φανατικός οπαδός των μνημονίων και του ΔΝΤ, προτείνοντας να μιμηθούμε τον Ορμπαν. Αυτά είναι τα στοιχεία που εκτίμησε πρώτα ο Σαμαράς και τώρα ο Μητσοτάκης.

Θα πει κανείς ότι μπορεί να έχει ακραίες απόψεις ο κ. Πλεύρης, αλλά τουλάχιστον διαθέτει εξειδικευμένες νομικές γνώσεις που απαιτούνται στην προανακριτική. Ας μου επιτραπεί να αμφιβάλλω. Η γνωστότερη δίκη από όσες έχει συμμετάσχει ήταν η γνωστή υπόθεση με το φιλοχιτλερικό αντισημιτικό πόνημα του πατέρα του «Οι Εβραίοι. Ολη η αλήθεια».

Στη δίκη αυτή ο γιος υιοθέτησε ως συνήγορος τις απόψεις του συγγραφέα πατέρα, με επιχειρήματα όπως το παρακάτω: «Εγώ παίρνω την ακραία εκδοχή. Οτι ο κατηγορούμενος εννοεί: “Να διατηρείται σε καλή κατάσταση το στρατόπεδο του Αουσβιτς, γιατί θέλω κάποια στιγμή να επανέλθει ο Χίτλερ, να πάρει τους Εβραίους και να τους βάλει στο Αουσβιτς”. Ποια παρότρυνση είναι αυτή; Ποια διέγερση; Δεν μπορεί δηλαδή κάποιος να πιστεύει και να θέλει να πιστεύει ότι “θέλω να εξοντώσω κάποιον”;»

Αλλά αυτό που έχει σημασία για την αξία του ως δικηγόρου είναι ο εξωφρενικός ισχυρισμός του ίδιου και του πατέρα του ότι δεν γνώριζαν τον αντιρατσιστικό νόμο 927/79, μέχρι να ασκηθεί η δίωξη: «Δεν τον γνωρίζαμε. Ψάχναμε στο site του Δικηγορικού Συλλόγου για να δούμε ποιος είναι αυτός ο νόμος». Αφήνοντας κατά μέρος το προφανές, ότι δηλαδή αν για κάθε πολίτη ισχύει ότι δεν νοείται άγνοια νόμου, για έναν δικηγόρο μια παρόμοια δήλωση ισοδυναμεί με αυτογελοιοποίηση, στη συγκεκριμένη περίπτωση συνέβη κάτι πολύ χειρότερο: στο επίμαχο βιβλίο του Πλεύρη δημοσιεύεται αυτούσιος αυτός ο νόμος (σελ. 1295). Μ’ άλλα λόγια ο γιος Πλεύρης κορόιδευε το δικαστήριο μέσα στα μούτρα του. Κι αυτό καθόταν και άκουγε, σημάδι ότι δεν είχε καν ανοίξει το βιβλίο.