Οι κομμουνιστές και τα ιδανικά τους (και) μέσα από τις Άγριες Μέλισσες

Όσοι έχουμε μεγαλώσει με γονείς ή συγγενείς κομμουνιστές, με προοδευτικούς ανθρώπους που αποτέλεσαν ζωντανό παράδειγμα θάρρους, λεβεντιάς, αυταπάρνησης και ανιδιοτέλειας, μάθαμε να ξεχωρίζουμε το σωστό από το λάθος, το δίκαιο από το άδικο, διατηρώντας ανεξίτηλα στη μνήμη μας ερεθίσματα και προσλαμβάνουσες που ανέπτυξαν την ενσυναίσθηση, την αλληλεγγύη και την αγάπη μας για τον άνθρωπο.

Ακούγοντας ιστορίες από την κατοχή, τον εμφύλιο ή τη χούντα, γνωρίσαμε από πρώτο χέρι το τι σημαίνει αγώνας για τη λευτεριά και τη δικαιοσύνη, ακόμα κι αν, κάποιες φορές, η σύγχρονη καθημερινότητα και το ξέφρενο κυνήγι της επιβίωσης μάς κάνουν να προσπερνάμε βιαστικά κάποιες εικόνες, να προσαρμοζόμαστε στο εφήμερο ή να υποβαθμίζουμε αξίες και ιδανικά. 

Η δολοφονία του κομμουνιστή εισαγγελέα Αλέξη Γραμματικού (τον υποδύθηκε εξαιρετικά ο ηθοποιός Σπύρος Σταμούλης) από μια φασιστική παρακρατική ομάδα στις Άγριες Μέλισσες, στη σειρά που έχει καθηλώσει εδώ και δύο χρόνια το τηλεοπτικό κοινό, μας έκανε να ανατρέξουμε στις αναμνήσεις μας και να θυμηθούμε τους δικούς μας νεκρούς και τις δικές μας απώλειες, καθώς και τους δικούς μας πατριώτες και ψευτοπατριώτες.

Ίσως δεν θα έπρεπε να σταθούμε, να την προσπεράσουμε σαν μία ακόμα σκηνή μιας τηλεοπτικής σειράς, ωστόσο επειδή δεν συνηθίζεται ένα σίριαλ να μεταφέρει ισχυρά μηνύματα, να αναδεικνύει με τόσο ξεκάθαρο τρόπο την άβυσσο που χωρίζει τους δύο κόσμους, ενώ παράλληλα καταφέρνει να αποφεύγει τις εξιδανικεύσεις και να χτίζει χαρακτήρες σάρκινους, με ελαττώματα και αδυναμίες, θεωρήσαμε απαραίτητο να αποτίσουμε φόρο τιμής σε ένα τηλεοπτικό φευγιό με εξαιρετικά έντονους συμβολισμούς: το γαρύφαλλο στο πέτο, την αποφυγή οποιασδήποτε ηρωοποίησης, την αξιοπρέπεια μέχρι την τελευταία στιγμή.

Ακόμα και οι τελευταίες κουβέντες τοποθετήθηκαν με ακρίβεια γεωδαίτη στο στόμα του: «Δε θεωρούμαστε ήρωες. Κάθε άλλο. Προσπαθούμε να κάνουμε το καθήκον μας και να φέρουμε την αλήθεια στο φως. Κανείς δεν πρόκειται να μας δώσει μετάλλιο ή να το αναγνωρίσει. Στο τέλος όμως εμείς θα ξέρουμε πως κάτι προσφέραμε στην κοινωνία που ζούμε».

Ο Αλέξης Γραμματικός δολοφονήθηκε, παλεύοντας για έναν πιο δίκαιο κόσμο χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα και αναγνωρίσεις, αλλά δεν νικήθηκε. Γιατί, όπως έγραφε και ο Έρνεστ Χεμινγουαίη, «τον άνθρωπο μπορείς αν θες να τον εξοντώσεις, αλλά δεν μπορείς να τον νικήσεις».

Δεν θα μας νικήσουν Αλέξη, όσο και να το προσπαθούν.